Family Thailand 14 juli

14 juli staat er hoopvol als vertrekdatum op de eerste bladzij. Inderdaad, deze woensdagavond verzamelen zich 12 volwassenen en 10 kinderen op Schiphol. Bij de gate bleek echter dat de eerste vlucht van de reis, Amsterdam-Frankfurt, vanwege het noodweer gecancelled was. Terug dus naar de Lufthansa balie met alle bagage waar een lange rij wachtenden hoopte alsnog een plaatsje op een vlucht te kunnen krijgen. Tevergeefs, zo blijkt. Na uren wachten werd de Djoser groep gevraagd naar het nabijgelegen Dorint hotel te gaan en daar verdere berichten af te wachten. De families hadden elkaar inmiddels al aardig leren kennen - samen wachten schept een band en de stemming zat er al goed in, ook bij de kinderen. Bijkomend voordeel was dat Lara, onze reisbegeleidster, toevallig met ons meereisde en al begonnen was met het omboeken van de groep. Ed, Marlies, Noortje en Kjell hadden inmiddels zelf al een vlucht geregeld en vlogen op donderdag via Kopenhagen naar Bangkok. De rest werd op verschillende vluchten gezet en vloog op vrijdag via Rome, Zurich, Cairo en Oslo door naar het Oosten. De meesten arriveerden in de heel vroege zaterdagochtend in de vochtige hitte van de Thaise hoofdstad. Alleen Kees, Afien, David en Thomas hadden wederom pech; Egypt Air vond het blijkbaar nodig om hen alsnog een forse vertraging aan te bieden en het vliegveld van Cairo nader te leren kennen. Zij arriveerden pas zaterdagavond laat.

De rest had toen al een aardige indruk opgedaan van Bangkok. Na een paar uurtjes rust in het hotel werd in de middag een bezoek gebracht aan het grote tempelcomplex en een boottocht gemaakt over de klongs (kanalen). Dat gaf een mooie impressie van het dagelijks leven van de Thai en hun kinderen. De talloze leguanen die zich als gevolg van het regenseizoen lieten zien, het voeren van enorme vissen, vriendelijke mensen die ons vanaf hun huisjes aan het water toewuifden … mooie colour locale. Ed en Marlies hadden ook al eerder een fietstocht gemaakt met de kinderen en zo een goede indruk gekregen van Bangkoks buurten. ’s Avonds werd gezamenlijk gegeten op het dakterras van het hotel waar een nachtelijke stad onder de zwarte tropenhemel vibreerde – het leven in de hoofdstad is altijd druk.

En zo pakken we de draad weer op op zondag 18 juli, wanneer de groep eindelijk compleet is en we vertrekken voor onze rondreis onder begeleiding van Lara en onze plaatselijke gids ‘Tom’.

Na een verkwikkende nachtrust wordt iedereen fris en uitgerust wakker. Om half 8 staat de bus paraat om ons naar de tempel van Nakhon Pathom te brengen. Dit hoogste Boeddhistische bouwwerk ter wereld, tevens de oudste chedi van Thailand, glanst ons al vanuit de verte goudgeel tegemoet. Het is deze zondag erg druk met bezoekers vanwege een bijzondere tijd voor de monniken; deze gaan elk jaar drie maanden in retraite. Ze trekken zich dan terug om de studeren en kunnen dus niet, zoals anders, elke dag hun eten en dagelijkse levensbehoeften op straat verzamelen. Thai komen hen dus alvast een voorraad brengen. Het blijkt gebruikelijk dat men altijd een deel van het dagelijks voedsel afstaat aan monniken, zo vertelt Tom. 

Tom, zelf ooit gedurende korte periode monnik, vertelt ons veel over het boeddhisme en de manier waarop dit in het dagelijks leven in Thailand terugkomt. Elk gezin levert ten minste een monnink, die voor een korte of langere tijd zich wijdt aan de godsdienst. Jongens kunnen vanaf hun 20^e jaar monnik worden – vanaf deze leeftijd worden zij gerespecteerd. Tom zelf was maar kort monnik, omdat hij geld moest verdienen voor zijn familie is hij uitgetreden.

Intussen is de temperatuur flink opgelopen. Het is regentijd en dus vochtig en drukkend warm en het kost een paar dagen om daar aan te wennen. Met de bus gaat het verder naar de aanlegplaats voor snelle, langwerpige (‘longtail’) boten waarmee we razendsnel over de smalle kanaaltjes  naar de drijvende markt van Damnern Sudak worden gebracht. Uit de verre waterrijke omtrek komen boeren hier hun groenten, fruit, vlees en andere producten verhandelen. Een prachtig en kleurrijk gezicht, al die boten vol met vruchten, groenten en heerlijk ruikende stokjes vlees die door lachende kooplui aan de man worden gebracht. Tom koopt wat fruit voor ons en maakte dat klaar om te laten proeven van al dat heerlijks dat Thailand biedt, mangosteen, lychees, ananas, kleine zoete banaantjes, rambutan.. een feest voor het oog maar ook voor de smaakpapillen!

Tijdens de lunch in een drijvend restaurant aan de rivier wordt de verjaardag van Marlies gevierd met twee prachtige en heerlijke taarten. Daarna weer snel de bus in. Het landschap wordt anders, groener, bergachtiger, gevarieerder. Er wordt een stop gemaakt bij een van de begraafplaatsen of erevelden waar duizenden Nederlanders begraven liggen die tijdens de aanleg van de Birma spoorlijn in de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. Een klein maar interessant museum geeft goed inzicht in de ontberingen die deze mensen hebben geleden, hun uitputting, honger, dorst, ziekten en mishandeling. De door deze mensen gebouwde beroemde Brug over de Rivier Kwai ligt vlakbij. Een klein stationnetje is nog steeds in gebruik – helaas rijdt het boemeltreintje vandaag niet op tijd. We kunnen wel lopend de brug overlopen. Het is erg druk met bezoekers, naast veel toeristen ook locale mensen die zijn uitgelopen om een van de kleindochters van de Thaise koning te zien.

Vandaar is het nog maar een klein stukje naar de snelle boten waarmee we naar ons Jungle Raft hotel worden gebracht. Onderweg heeft Lara een verrassingsborrel in de bus; Thaise whisky (of is het rum?) met cola voor de liefhebbers. In de bus is het trouwens prima toeven, de kinderen spelen spelletjes, luisteren naar muziek en de volwassenen lezen, kletsen wat en genieten van het uitzicht. Af en toe pakt Tom de microfoon (‘ladies en gents, and lovely children from Holland …. alliving soon!’) waarna ‘Lala’(zoals veel Thai kan Tom de ‘r’niet zeggen en noemt Lara dus voortduren Lala) een vertaling geeft voor de kinderen.

Het Jungle Raft ligt magnifiek, op de rivier gebouwde lodge drijvend op bamboe vlotten. Elektriciteit is er niet, ook geen warm water. Wel rust, en de mogelijkheid om elke ochtend het voeren en wassen van de plaatselijke olifant te zien. Daarnaast volop gelegenheid om in de stromende rivier te springen en je te laten meedrijven tot het eind van het ‘hotel’. Met zwemvest, vanwege de sterke stroming. Het is heerlijk om zo af te koelen na een warme dag en dan ’s avonds in het donker je weg te vinden over de vlotten om plaats te nemen aan de lange tafels die door sfeervolle olielampen worden verlicht. Voor je hut staat ook een olielamp om bij wat licht je tanden te kunnen poetsen en daarna onder de klamboe je bed op te zoeken. De kinderen genieten volop van deze accommodatie – de volwassenen trouwens ook. Het grappigst is de douche, het water loopt gewoon weg door de kieren in de vloer van de ‘badkamer’.

Zoals David al schreef kregen we van Lara en Djoser een massage aangeboden vanwege de vertraging aan het begin van de reis. Bovendien mochten we naar een optreden van de Mom-dansers in het hotel. De massage was een mooi gezicht; 10 volwassenen op een rijtje op matrassen op de grond. Daarna was het de beurt aan de kinderen die een ‘light’massage van een half uurtje kregen. Na het gezamenlijk diner was het tijd voor de dansvoorstelling. De masseuses en dames die in het hotel werken toonden vol trots hun kunsten in fraaie kostuums. Morgen wordt het een volle maar leuke dag: excursie naar de watervallen.

Zoals Noortje al schreef was het vandaag een echte reisdag die toch voor de kinderen heel leuk werd gemaakt, een verdienste van Lara ! Voor het laatst stapten we vanochtend in de supersnelle boten vanaf ons Jungle Raft hotel. Ditmaal weer met alle tassen die door het opspattende water flink vochtig werden. Met de bus ging het verder naar een safaripark, waar de kinderen een tijger mochten aaien die voor de gelegenheid aan de (korte) ketting was gelegd. Ook mochten ze een klein tijgertje een fles geven. Daarna stapten we in een busje met open ramen, gewapend met voer (wortels) voor de dieren die we tegenkwamen. Met een kalm gangetje ging het door het park. Leeuwen (op veilige afstand), zebra’s, sierlijke flamingo’s. Maar het absolute hoogtepunt waren de giraffen die hun lange nekken aan twee kanten door de ramen naar binnen staken om de wortels uit handen, monden en zelfs uit de bakken te slobberen. Veel hilariteit, gegil van de kinderen, volwassenen die klem zaten door die lange gespierde nekken – kortom veel plezier!

Een mooie onderbreking. Daarna hebben we een paar uur doorgereden naar een mega supermarkt waar de broodnodige flappen Bahts getapt konden worden en de magen gevuld. Aan het eind van de middag arriveerden we bij het Lake Resort. Helaas was het meer drooggevallen en drabbig, maar de mooie ligging maakte veel goed, evenals de weer aanwezige elektriciteit waardoor alle telefoons, Nintendo’s en andere apparaten weer opgeladen konden worden. Een koele kamer (heerlijk!) en een leuk diner in de openlucht, muzikaal opgeluisterd door de kinderen van de andere Djoser groep. Soms is het ontbreken van elektriciteit een zegen!

Zoals Kjell en Rosalien al hebben geschreven hebben we de afgelopen dagen ontzettend veel gedaan. Onze weg voerde via Sukothai naar Chiang Mai in het noorden; een heel relaxte stad met prachtige oude tempels, veel handvaardigheid (zijde, kleding, hout) en een prettig klimaat. Meestal is het hier wat koeler dan in het zuiden maar nu regent het ook meer, wat onmiddellijk terug te zien is in het groene landschap. Ook is het wat bergachtiger, veel hoogteverschil in rivieren waardoor we gisteren tijdens onze tocht alweer zo’n mooie waterval tegenkwamen waar we heerlijk in konden duiken. Ook zien we hier wat van de inheemse volkeren die in deze omgeving leven, o.a. de Karen mensen. Een mooie dorpje gisteren toonde hun huisjes, de manier van leven en de vriendelijke, immer glimlachende mensen.

Maandag 26 juli deden de meesten het wat rustiger aan. Tijd om langer uit te slapen, naar kleermakers te gaan en maatkleding te laten maken, de stad te bekijken, een heerlijke massage te nemen of gewoon lekker relaxen. De kinderen vermaken zich altijd wel prima, zeker met elkaar in het zwembad van het hotel.

(Lucy Meijer)

Vanochtend alweer om 9.30u present om te gaan fietsen. Iedereen had een mooie mountainbike met versnellingen en natuurlijk een helm verplicht. De 3 gidsen leidden ons veilig door het verkeer en spraken aardig wat Nederlands ‘opletten auto, links houden, zere billen’.

We fietsten o.a. langs een christelijk revalidatiecentrum waar ook nog een paar lepralijders zitten. Nieuwe gevallen doen zich hier niet meer voor. Door Oxfam/Novib is hier een soort ‘handicraft’gebouw neergezet zodat de mensen, mede, in hun levensonderhoud kunnen voorzien. Er wordt hier driftig gekocht.

We fietsen verder en zien hoe de lychees geoogst worden. Een man klimt in de boom en rukt hele takkenbossen af die hij op een kleed gooit. 4 anderen plukken hier vervolgens de goede lychees af. De mensen verdienen 150 baht voor een dag werk. De man in de boom 300 (‘gevarentoeslag’). We bezoeken ook nog een ‘crematorium’. Een aantal jaren geleden is hier een oven gebouwd maar iedereen gebruikt gewoon een soort stenen altaar vlak daarnaast. Dat is traditie en veel goedkoper. Op een vuur van brandhout en rubberbanden wordt het lichaam, in een open kist, geplaatst. De kist is heel dun zodat je het lichaam kunt zien branden als je wilt. Wij moeten verder want er is bijna een crematie gepland. Er arriveert een enorm dikke monnik. De gids voelt dat we daarover praten. De man kreeg nergens werk en is daarom maar monnik geworden.

We zitten nog maar net te lunchen als er een enorme plensbui losbarst. Droog fietsen we weer naar ons eindpunt.

Tijd om op te frissen, douchen, zwemmen en om 16.30u op naar de kookworkshop. Het koken is erg leuk maar helaas voelt Wouter zich opeens niet lekker en moet overgeven. Dat blijft hij doen tot 4.00u ’s nachts. Hij lijkt nu aan de beterende hand en dat is maar goed ook want om 15.00u checken we uit om met de nachttrein naar Bangkok te gaan.

Woensdag 28 juli (Chiang Mai)                                                                                     

Woensdagochtend: de laatste dag in Chiang Mai. Bijna de hele groep ging Thai boksen. Jammer genoeg bleef Wouter ziek thuis –hij voelde zich nog steeds niet lekker en kan niets eten. Dat bleef zo, ook toen we naar het station gingen om de nachttrein naar Bangkok te nemen. De trein bleek verrassend comfortabel, brede stoelen die door de stewards ’s avonds werden omgeklapt tot twee bedden boven elkaar, afgesloten met gordijnen. De kinderen vonden het natuurlijk geweldig leuk om bij elkaar op de bovenbedden te keten. Uiteindelijk keerde toch de rust weer en konden we tot half 6 in de ochtend slapen (of in elk geval lekker languit liggen voor diegenen die de slaap niet konden vatten).

Vanaf het station stapten we weer in de vertrouwde grote bus en konden we in een Starbucks vestiging een ontbijtje scoren. Rond het middaguur kwamen we aan bij de kust en namen we de boot naar Koh Samed. Helaas regende het waardoor het boottochtje lekker nat verliep . De boot kwam tot vlakbij het strand – het laatste stuk werd overbrugd met een vlot waarop de bagage werd gezet en wij plonsden in het lekker warme zeewater. De rest van de middag werd in luie stoelen doorgebracht(de ouders) en in zee en zwembad (de kinderen). Zo verliepen ook de volgende dagen. Luieren, lezen, zwemmen, ritjes op de bananenboot, snorkelen, massages. ’s Avonds ploften we in de stoelen en zitzakken van een van de vele eettentjes langs het strand waar lekker gegeten kan worden en genoten van het relaxte sfeertje aan het strand.

Vrijdagavond aten we gezamenlijk in ons hotel, aan de ruisende branding, om de verjaardag van Lucy te vieren. Een grote taart met veel kaarsjes werd aan het eind onder gejuich aangedragen. Ook deelde Lara prijsjes uit aan de kinderen die onderweg foto’s hadden verzameld van allerlei objecten.

Zaterdagnacht werden we door de natuur verrast op een mega-onweer waardoor bomen werden geraakt, takken werden afgerukt, en hele terrassen wegspoelden door de plensbuien. Zondag was het gewoon weer mooi weer. Gelukkig voor de verbrande ruggen en benen scheen de zon niet de hele dag heel fel maar onder de bewolking was het ook prima uit te houden aan de blauw/groene zee.

Maandag hadden we gehoopt op een laatste dag aan het strand. Er was afgesproken dat we om 16.00u een speedboot zouden charteren zodat de kinderen zo lang mogelijk konden genieten van zon en water. Maar dat liep anders; het begon ’s ochtends hard te regenen, de stroom viel uit en dat bleef zo. Rond half drie hebben we toen maar de gok gewaagd en gehuld in plastic poncho’s of gewoon in zwembroek renden we door de stromende regen naar de boot.

Drijfnat kwamen wij en onze tassen aan de overkant waar iedereen met droge kleren de bus weer in ging. Op naar het vliegveld van Bangkok! Onderweg nog een laatste keer Thais eten (of gewoon lekker naar de MacDonald’s met de kinderen) en toen was de vakantie toch echt voorbij.

De vlucht verliep voorspoedig. Geen tegenslag of vertraging ditmaal – in de vroege ochtend landden we op de luchthaven van Frankfurt waar we na een uurtje weer konden doorvliegen naar Amsterdam. Daar namen we afscheid van elkaar. Iedereen kijkt terug op een hele leuke reis met veel avontuur, gezelligheid en onverwachte belevenissen.

Een rondje langs de kinderen leerde dat het olifanten rijden en voeren met stip op nummer 1 staat. Thomas gaf echter de voorkeur aan zwemmen op Koh Samed, en Jelle vond het verblijf aan de River Kwai het tofst. Qua eten waren de meningen verdeeld. Sommige kinderen vonden het Thaise eten heel lekker (vooral Pad Thai) maar waren toch ook blij als ze ergens een pizza of frietjes konden scoren. Alle kinderen vonden de vakantie echter super-leuk en hebben ook met elkaar ontzettend genoten.

De ouders noemden als hoogtepunten: wandelen door de rijstvelden, zwemmen in de watervallen, de gezelligheid met elkaar, raften in de River Kwai. Zo had iedereen zijn eigen beleving van deze drieweekse trektocht door Thailand.

Maar allemaal waren we het erover eens : HET WAS DE MOEITE WAARD !