Fietsreis Vietnam januari

Fietsreis Vietnam

Zaterdag 24 januari : Amsterdam - Ho Chi Minhstad (Saigon)
Leon brengt ons om 12.30 uur naar Schiphol. We mogen een half uurtje langer shoppen op Schiphol. Mijn vader zegt: de pijp uit en de kist in. We maken een tussenstop in Parijs op Charles de Gaulle. Daar hebben we 3 uur om uit- en weer in te checken. Geen oog dichtgedaan, we hadden hangjongeren in het vliegtuig en we durfden ze er niet uit te gooien. Slechte parachuutjes dachten we. Toen nog een tussenstop in Bangkok. Hebben we Thailand ook nog gezien. Nou ja het mooie vliegveld dan. Aan Bianca gesms’t of ik nog een boodschap moest meenemen aangezien we nog ff over China vlogen. Ik ontving het gevatte antwoord dat ik maar wat Chinese thee mee moest nemen. (Dat heb ik natuurlijk gedaan ook al verkoopt de toko hier deze waarschijnlijk ook, ha ha). We mochten in het vliegtuig wachten tot de Thaise schoonmaak door onze iron bird heengeraasd was. Niet echt handig maar scheelde wel in- en uitchecken. Toen nog een uurtje vliegen en daar waren we dan.

Zondag 25 januari: aankomst Ho Chi Minhstad
Om 9.40 Nederlandse tijd en 15.40 uur lokale tijd.
Wat een drukte. Honderden mensen staan te wachten. Het is Vietnamees oud- en nieuw en veel mensen vliegen over naar hun familie om Tet te vieren. We lijken een leuke groep te hebben maar wel erg sportief zo te zien. Er staat ons nog wat te wachten. Kennis gemaakt met de reisbegeleider Monique – een leuke vlotte griet -  en de gids, Charida die heel duidelijk Engels spreekt en met de buschauffeur Njeh die geen woord engels spreekt. In de bus naar ons hotel Son Tra en daar onze koffers naar de kamer gebracht. Eenvoudig maar prima. We hadden daar een mooi badkamerraam dat dichtgemetseld was. Toen buiten ergens water gescoord want we hadden al het een en ander uitgezweet. 32 graden laat zich voelen. Haar drijfnat, zie foto. Of nee doe dat maar niet ;-). Een taxi zou ons naar een eettent brengen maar dat ging niet helemaal goed. We moesten een stief 3 kwartier flink doorlopen als we nog op tijd voor ons eten wilde komen. Het was een ontzettende drukte op straat. Heeeeeeel veel scooters die allemaal aan het toeteren zijn. Ze zitten soms wel met 4 mensen op een scooter. Ik had op internet gelezen dat voordat je hier aan oversteken kan beginnen je eerst een verkeerscursus moet volgen. Nou, dat had geen overbodige luxe geweest. Maar aangezien we dit verkeersdiploma niet hadden, deden we onze ogen maar dicht en hopen maar dat de massa om je heen rijdt - wat verbazingwekkend  genoeg nog lukte ook. Veel verlichting in mooie blauwe en rode kleuren en heel veel mensen op de been en wielen. Veel eetuitstallingen en kinderspeelgoed dat licht en geluid geeft. Veel ballonnen. Heel vrolijk en indrukwekkend.

De vuurdoop met stokjes eten. Neenee, je krijgt geen vork en mes. Gewoon blijven proberen. Soep met stokjes? We hadden een mooi uitzicht op een wirwar van elektriciteitskabels en knopen. Hoezo regels?
Om half 12 weer terug in het hotel. Rob is op bed neergestort. Ik heb nog even gewacht tot het 12 uur was om het vuurwerk te zien. Dat was mooi maar niet erg veel of spectaculair. Later hoorde we dat in verband met vervuiling het vuurwerk verboden was. Nog 6 uurtjes over om te pitten en dan weer een nieuwe dag.

Maandag 26 januari : Saigon – Ben Tre
Om 6.30 uur op, 7 uur ontbijten.
Op weg naar Ben Tre. Met de bus de stad uit en dan stappen we op onze fietsjes. Want de zadels zijn dan wel verstelbaar maar de sturen niet en de fietsen zijn gemaakt voor de kleine tengere Vietnamezen en niet voor ons grote Europeanen. Ze lopen wel gesmeerd. Er rijdt een fietsenmaker, mr. Happy met ons mee. Gelukkig maar want wie had na een half uur al de eerste lekke band? Ja hoor, ons Kaatje. Met dank aan Hanzzzz die dit voor vertrek al voorspeld had. Maar Hanzzz, wel een man(netje) die meteen klaar staat en graag je band plakt. Dat maak je in Nederland niet mee hoor. Daar wordt je toch blij van. Er lopen meteen wat lokale mensen uit om te komen kijken. Leuke ontmoeting, we kregen zaadjes om te eten. Er werd voorgedaan hoe we ze moesten eten. Erg vriendelijk. We fietsten een mooie tocht door langgerekte dorpjes en een erg groene omgeving. De vele vertakkingen van de Mekong rivier maken dit gebied erg vruchtbaar. Rijstvelden en kokospalmen domineren het landschap. Je ziet midden in de rijstvelden (net mooie groene grasvelden die aan een maaibeurt toe zijn) soms 1 of meer graven. De mensen begraven hun doden midden in hun rijstveld of achtertuin. Iedere Vietnamees heeft van de overheid een stukje grond gekregen maar nu is er geen plek meer voor een algemene begraafplaats. Na 2 jaar worden de doden opgegraven en het laatste vlees wordt door nabestaanden van de botten gekrabd en dan worden de botten opnieuw begraven. Dit heeft met hun religie te maken. Lekker klusje.
De koffiestop heeft hangmatten waarin je lekker kan ontspannen met uitzicht op een al dan niet schoongekrabde voorvader.. De eerste  kennismaking met de Vietnamese koffie. Zeer sterk met gezoete melk. Daar moet je wel op kauwen. De koffie heeft een heerlijke mokkageur maar is te sterk voor woorden. Het lepeltje komt er zelfs niet door. Je kan er wel een heerlijke iced coffee mee maken.

Een stukje met de bus gereden naar Ben Tre waar we geluncht hebben. Het voorgerecht bestond uit olifantsoorvis. Dit is een platte vis die heel mooi rechtop staand geserveerd wordt. Een lust voor het oog. We kregen rijstvelletjes waarin we stukjes vis met groente moesten rollen. En dit was alleen het voorgerecht.
Daarna met de motorboot naar het kokoseiland. Charida, onze gids vertelde over Cocunut-templereligion. Dit is nu verboden in Vietnam. De religie staat meerdere vrouwen toe en dit wordt nu niet als goed voor Vietnam gezien. We hebben heerlijke thee gedronken en  fruit gegeten. We bekeken de werkplaats en er werd een uitleg gegeven over de kokosnootverwerking. Er wordt niets van de kokosnoot verspild. Echt alles wordt ervan gebruikt.
Met paard en wagen een stukje verder gereden om daarna in de mangrove een stukje geroeid te worden door een lokale schone. Ondertussen nog een foto met een heuse slang om onze nek geschoten. Je kon hier flesjes drank met een echt slangetje erin kopen. Er hangt hier een mystiek apart sfeertje. De boten hebben rode ogen op hun boeg geschilderd. Dit om de watergeesten en monsters te verjagen. Er komt hier een weldadige rust over je. Lekker verder gefietst door de smalle weggetjes door de “jungle”. Even geen toettoet.
We slapen op het eiland in een homestay. Deze is van kokosnoot(boom) gemaakt en de wanden van kokosboomblad.  De toiletten van de buren zijn aangrenzend en de muren lopen niet door tot boven, dus lucht inhouden svp. We hebben hier weer traditioneel gegeten, eigenlijk net zoiets als de lunch met vis en rolletjes en vele hapjes. Na het diner kregen we nog een optreden met zang en muziek. Om 9 uur naar bed  en later bleek dat we het haast niet later konden maken. Je hoorde blaffende honden en nogal wat herrie. Het leek bijna een camping. Maar al met al een leuke slaapplaats.

Dinsdag 27 januari Ben Tre – Tra Vinh
7 uur ontbijt en 7.45 op de fiets.
Door dorpjes gefietst die er toch weer anders uitzagen dan wat we tot nu toe gezien hadden. Fietsen in de bezemwagen en op weg naar de 1e ferry. Drukdrukdruk. Geen wonder dat die dingen niet allemaal blijven drijven. We hadden gehoord dat er 1 was gezonken. Na wat voordringen en duwen (dat kan als je lopend bent want op onze bus na is de rest allemaal scooter) naar de overkant. De bus kon er niet zo snel door. We moesten een poosje wachten. Daarom kregen we een uurtje vrijaf om zelf wat te ondernemen. Weg van de “snelweg” kwamen we bij huisjes waar we gastvrij werden begroet. We mochten overal foto’s van maken. Kinderen kwamen ons bekijken en probeerden hun Engels te oefenen. Esther kreeg snoepjes in haar handen geduwd. We dachten dat het de bedoeling was dat we die moesten kopen maar dat was helemaal de bedoeling niet. Het was een cadeautje. We voelden ons er verlegen onder. Deze mensen hebben niet veel materiele bezittingen maar vinden het geen probleem om ook nog dingen weg te geven. Rob kreeg een gele bloem aangeboden. Dit staat voor een lang en gelukkig leven. We moesten jammer genoeg terug naar de bus maar die bleek nog niet overgestoken te zijn. Daarom gingen we maar vast verder lopen. Onze gids zag onderweg kinderen die de drakendans konden opvoeren en regelde ter plekke  een uitvoering voor ons. Dit was zo leuk. Twee draken en trommels en kinderen met maskers voerden een prachtige voorstelling voor ons uit.
Half weggesmolten zagen we de (koele) bus aankomen. Klein stukje gebust en uitgestapt bij een markt waar we zelf onze lunch konden gebruiken.  Er was een vrouw op een heel laag krukje met een klein  BBQtje die stokjes met vlees aan het bakken was. We gingen bij haar zitten op kabouterkrukjes en hebben heerlijk en gezellig gegeten. De mensen om ons heen hebben er lol in dat we gewoon aanschuiven. Nog een stokbroodje gekocht en de buik was voor weinig gevuld.
Nu weer met de zere kont op de fiets. Kreun. Eelt kweken nu. Weer een oversteek met een ferry gemaakt zoals er velen zouden volgen. Er was een jongen op de ferry met een (vecht) haan. Esther kreeg de haan in de handen geduwd. De jongen was duidelijk trots op zijn haan. Doordat we vertraging hadden opgelopen konden we jammer genoeg niet meer de Khmertempel zien. Maar we hadden een geweldige dag gehad.  Moe maar voldaan.

Woensdag 28 januari Tra Vinh – Soc Trang
Vertrek 7.30 uur
Het is vandaag iets minder warm, een prachtige dag over landweggetjes en kleine dorpjes, diverse ferry’s overgestoken. De begroeiing langs de paadjes was zo dicht dat je soms moest bukken. Ja het blijft ff opletten.
Het is echt een plattelandssfeer hier. Het lijkt of de tijd heeft stilgestaan, er hangt een heel vredige sfeer en we zouden hier best wel even willen blijven. De erfjes rondom de huizen zijn netjes geveegd. Rijk en arm wonen naast elkaar hoewel meer arm in dit gebied, de huisjes van de wat armere mensen zijn gemaakt van kokospalmbladeren. Je ziet de kokospalmbladeren langs de “weg” gevlochten als matten te drogen liggen. De mensen lijken volstrekt tevreden hier.
Tijd voor een koffiestop, Joke had ballonnen mee genomen die ze opblies en een touwtje eraan knoopte. De kinderen bleven heel geduldig en stil wachten tot ze een ballonnetje kregen. We waren bang dat ze overspoeld zou worden door kinderen maar dat was niet zo. Willem knakte door zijn kinderstoeltje en bleef maar op de grond zitten. Midden op straat werd nog de afwas gedaan in twee plastic afwasteilen. Verder fietsen, gewoon door de markt heen. Weer veel zwaaiende lachende mensen die het ook echt lijken te menen.
Onderweg nog een pagode bezichtigd. We zagen een monnik achter op de brommer zitten in z’n oranje gewaad. De oranje was hing ook buiten, leuk om deze dagelijkse beslommeringen te zien. De pagode wordt echt gebruik het is geen toeristische attractie, maar dat is met alles hier.
Aaaaau.
 Leoooooooo, Leeeeeeeo, waarom zijn de bananen krooom. Wrom zijn de bna zijn de bna zijn de bananen krom. Ze geven duidelijk niet mee en Leo maakt een dubbele salto met zijn fiets. Bloeduitstorting, blauw oog en rode afdruk op zijn voorhoofd schaafwondjes en een drankneus. Gelukkig kan hij wel verder fietsen.
We moesten even wachten tot we wisten hoe het met Leo was. We stonden vlak naast een huisje. De bewoners zetten stoeltjes voor ons neer zodat we op hun “terras” konden zitten. De meeste mensen  hebben hier rode plastic tuinstoeltjes in kinderformaat. Nadat Leo zich weer bij ons gevoegd had, gingen we weer verder. Fietsend in het mooie landschap, paadje, huisje, slootje, bootje, en ja hoor toen weer een ferry en elke is weer leuk. Tijdens het wachten hebben we een soort ucly gekocht. Dit is een soort reuze grapefruit. De gids legde uit: hoe zwaarder de vrucht, hoe sappiger. Op de ferry zagen we een heel modern gekleed kind met moeder. De kapitein van de ferry was op blote voeten waarmee hij het gaspedaal bediende, het stuur was van een auto geleend. Op elke ferry zijn minder zwemvesten dan passagiers en je moet wel klimmen om erbij te komen. Toen lunchen, de groep zocht zelf in groepje een eettentje/kraampje. Wij zaten aan een straatje waar noedelsoep gemaakt wordt waar je bij zit. De lekkerste soep heb ik hier gegeten zolang je maar niet naar het dweiltje kijkt. Een oude man kwam een sigaretje bietsen, helaas voor hem niemand rookte. Ook kwam er een bedelaar, waarschijnlijk een napalmslachtoffer. Hier voelt iedereen zich ongemakkelijk bij. Verder nog over de markt gelopen waar we de bekende conische hoeden gekocht hebben. Deze hoeden worden alleen door vrouwen gedragen. Rob dacht, wat kan mij dat schelen ik wil een goede hoed op de fiets. En inderdaad was deze hoed comfortabeler dan onze cap. Toen weer verder, we moesten nog 25 km. Als je achter Rob ging fietsen zag je hoe de mensen erg om z’n hoed moesten lachen. Ze deden dit wel op een heel beleefde manier, zo leuk om te zien. Jammer genoeg zag hij dit zelf niet.
Hé werkende mensen in de rijstvelden. Dit zijn de plaatjes uit de brochure. Hello Vietnam.
Hier zien we heel veel eenden, in een hele lange rij achter elkaar zwemmen. Er is een eendenhoeder in een bootje bij die ze naar hun thuis begeleidt. De eenden worden gebruikt om het onkruid in de rijstvelden op te eten. Dat is pas biologisch, dachten we. Eindelijk het hotel, dit keer een hele mooie, met Philips haardroger en waterkoker. In de brochure was ons in elk hotel heet water voor thee beloofd maar dit klopte niet. Totaal 52 km gereden vandaag. ’s Avonds zijn we met de bus de stad in geweest om te eten. Lekker traditioneel gegeten in een modern restaurant.

Donderdag 29 januari Soc Trang – Can Tho
Vandaag is het plan dat we niet zoveel hoeven fietsen en een keer vroeg in het hotel zullen aankomen. Ja mooi niet dus. We begonnen met de bezichtiging van de vleermuizenpagode Chua Doi. Deze pagode huisvest vleermuizen uit de hele omgeving. Je ziet de vleermuizen inderdaad in de boom hangen naast de pagode. De boeren in de buurt verschalken ze nog al eens om ze lekker te laten smaken. De pagodes worden veel gefinancierd door de Vietnamezen abroad, de bootvluchtelingen. In vroeger dagen werden deze Vietnamezen niet altijd als broeders onthaald. Zij werden niet als echte volle Vietnamezen gezien. Tegenwoordig zijn zij meer welkom omdat zij investeren in het land.
In de tempel zien we een grote groep monniken die aan het mediteren zijn. Ook gewone Vietnamezen gebruiken de pagode om hun rituelen uit te voeren. Er is ook een kleinere uitvoering waar ik een staafje wierook brandt uit respect voor deze filosofie. Met in gedachten  het kaarsje branden van oma Truus. Ik zie hier later ook onze gids wierook branden. Maar deze steekt er meerdere aan. Deze Amerikaans georiënteerde, in merkkleding gestoken jongeman is dus toch ook Boeddhistisch.
Daarna naar het Khmermuseum dat jammer genoeg gesloten was i.v.m. het nieuwjaar. Dus kunnen we nog langer van onze vrije middag genieten. NIET DUS.
Toen maar naar een school en tempel van de Khmer. Dit was erg groot, mooi en overdadig. Er was een huge urn met de asresten van de belangrijke monniken. Er was ook een begraafgedeelte waar burgers tegen betaling hun graf mochten plaatsen.
Er stonden 3 bedden - met bodem van steigergelden - van de monniken buiten naast elkaar onder een afdak van het bijgebouw.
Verder met de bus. Na een half uur rijden kwamen in, ja je leest het goed, in de file terecht. Er was een ongeluk op de brug gebeurd en dan duurt de verkeerschaos heeeeel lang. Er wordt besloten om lopend langs de file verder te gaan om verderop op de bus te wachten. Het is erg heet. Het is 42 graden (lijkt wel 50). Het wachten duurde zo lang dat we maar gingen lunchen in het “wegrestaurant”, soepie eten bij 42 graden???!!! en dan ook nog met stokkies. Deze tent kon dit eigenlijk niet aan. Na 12 noedelsoepen was het vlees en  de bouillon en de noedels op. Maar niet getreurd, hier kennen ze ook instant noedels en bouillonblokjes zodat er voor de laatste personen een vegetarische soep gemaakt werd. De drankjes werden bij de buurman betrokken. Hier kennen ze de voordelen van samenwerken.
Eindelijk de bus. Hier kregen we het oneerbare voorstel voor het avondeten. De keus was zelf iets zoeken of slang eten (kikkerbillen kon ook). 7 Mensen voelde wel iets voor slang. Vervolgens nog een leuke fietstocht.
Toen we wat later, heel veel later waren aangekomen in het hotel, na schoongedruppeld te zijn, zijn we nog op de markt geweest waar we nog wat fietsshirtjes gescoord hebben. De fietskleding is erg snel nat.
’s-Avonds naar het restaurant getaxied. Hier zie je aquaria met levende slangen in kleinere maten en soorten, reuzekikkers, vleermuizen, catfish en wat onbestemde wormsoorten stonden hier opgesteld. Je kon aanwijzen welk beest je wilde eten. Er stond een bbq waar Gamba’s levend op de grill werden gegooid. Zo zijn ze het lekkerst zeggen ze.
De meeste van ons hebben slang gegeten. Vooraf kregen we kleine zwarte slakken. Toen kleine gebarbecuede slang, daarna gebakken grotere slang en toen nog een gekookte slang. Je moet hard werken voor een stukje vlees. Niet  vies maar ook niet lekker, een bijzondere ervaring. Willem had niet genoeg vlees aan de slang kunnen vinden en wilde nog iets eten. Kip dan heb je tenminste een stuk vlees. Monique probeerde kip te bestellen. Een toktok of een pieppiep werd gevraagd. Aangezien hier ook embryo’s worden gegeten, dacht Monique er goed aan te doen om maar een toktokkip te nemen. Deze kip was zo oud en taai. Verkeerde keus dus. De poot met tenen is hier een delicatesse. Nou het beest is niet voor niets geslacht dus ook dat moeten we maar proberen. Je moet er hard op kauwen en inderdaad het smaakte, een beetje. In ieder geval beter dan de kip. Het vreemde is dat ook al krijg je heel weinig binnen, we hadden toch geen trek meer. En niet omdat het zo ranzig was maar wel voedzaam blijkbaar.
De dag was anders gelopen dan gepland, maar wel heel leuk. Het is wel weer druk in de stad.

Vrijdag 30 januari Can Tho – Long Xuyen – Ong Ho
6.15 uur ontbijt, pfff wordt steeds vroeger en 6.45 uur op de fiets.
Groot internationaal hotel, kleinste ontbijt en dat na een piepklein slangendieet. Willem en Joke trekken dit niet. Ze krijgen ook geen extra ontbijt voor elkaar. Joke blijft te lang beroerd. Is het reizigersdiarree of iets anders wat ze heeft. Ze gaat langs de apotheek voor een antibioticakuur. Fietsie op, bootje op 2x en de Floating Market bezocht. In boot natuurlijk. Door Tet is het nu wel mini drijvende markt maar je krijgt wel een idee hoe het er aan toe gaat in normale tijden. We hadden een manicure aan boord. Er kwamen bootje langs om bananen te verkopen. Veelal vader met kind. 1 Kindje zei hello (Amerikaan paaien) en hij salueerde (communist paaien). Nog wat pyjama’s gekocht aan boord. Toen we van boord gingen en koffie dronken, bleek de manicure ook een massage te geven. Een echt familiebedrijf. We dronken koffie naast de was die hing te drogen en dat voelt echt niet raar.
Nog gefietst langs de delta. Geweldig tussen de mensen die aan het werk zijn of siësta houden. Je wil eigenlijk constant foto’s maken maar ik moet fietsen. Wordt te moe om elke keer de groep in te halen. Met de ferry naar Tijgereiland, Ong Ho. Dit was vroeger het domein van tijgers en panters. We hebben een tijgerpagode bezocht. Dit is een eerbetoon aan de laatste witte tijger die hier 200 jaar geleden gedood is. Dit is tevens het geboorte eiland van Ho Chi Minh. We hebben een rondje over het eiland gefietst. De mensen doen hier alles in de rivier, werken, wassen, afwassen en  poepen. Je ziet heel veel houten boten langs de kant en we worden helemaal verliefd op het eiland.
We logeren bij lokale mensen. Eerst hadden we 3 huisjes voor 19 man maar door renovatie moesten we het met 2 huisjes doen. 3 mensen zagen dit echt niet zitten en daar kon nog een hotel voor gevonden worden. Alleen moesten ze dan weer met de ferry terug. Ze hoefden niet alleen terug maar werden heel netjes begeleid door de gids. Ons huisje was geweldig. We kregen een gastvrij onthaal. Het huisje staat op palen. Schoenen uit natuurlijk. De vloer is gemaakt van gladgeschuurde planken. Er staan 2 tuintafels aangekleed met tafelkleedje. De gastheer kwam steeds lekkere thee schenken en er stond snoep op tafel. Heerlijk weer eens wat zoets. Hier hebben we het lekkerste eten tot nu toe gekregen.
Het huisje is in verschillende delen opgesplitst. 2 voorkamertjes, grotendeels met open voorkant. 1 deel kon afgesloten worden met een hekwerk. De achterkant, ook gedeeltelijk open waar de keuken en potten en pannen waren. Allemaal heel eenvoudig maar praktisch. Achter was een trappetje naar buiten naar het toilet. Er lagen slippers in allerlei maten. Die kon je dan makkelijk ff aanschieten als je naar het toilet moest. We vergaten ze steeds weer uit te trekken en heel schuldig pakten we ze dan in ons handen en brachten ze op blote voeten weer terug naar de achterkant. In de achterplaats was ook een hokje voor de douche, dit was een ton met rivierwater. Als groep hebben we besloten om vandaag maar eens te blijven stinken. In de achtertuin was een lijntje met kleding. Aan diezelfde lijn hingen worstjes te drogen. Ook stond er een schaal met vlees die stond te drogen (denk ik).
We slapen op legerbritsen. Deze werden voorzien van muskietennetten die op stokken gezet werden. We hebben een slaapmutsje nodig dus Rob en Joke op stap om alcohol te scoren. Een fles lokale wodka en rum voor 2 Euro. Bij gebrek aan britsen werd het ouderlijk bed ook gebruikt. Rob en ik mochten als setje deze bezetten. Oma werd waarschijnlijk naar familie gestuurd. Alleen opa bleef bij ons achter. Letterlijk -  ergens achter een gordijntje. In de loop van de avond werd er een scooter in het huisje gereden en naast ons bed geparkeerd. Ook onze fietsen werden in deze slaapruimte geparkeerd. Hilariteit, scooter naar binnen maar wel schoenen uit! We hadden dit niet willen missen.

Zaterdag 31 januari Ong Ho – Cao Lanh
Nu mochten we uitslapen (hoezo!) of even rondwandelen. Heerlijk ontbijt met brood, ei en vers fruit. Haagse hopjes aan de gastvrouw gegeven. Afscheid genomen en jammer genoeg weer van het eiland af. Er worden extra fiets km ingelast (12 km boven op de 35 km) omdat het extra druk op de ferry zou zijn omdat TET op haar einde loopt en ieder weer naar zijn eigen huis terug gaat reizen. Het is erg heet en de weg wat minder mooi (al verwend hè). Wel mooie rijstvelden onderweg gezien. Vroeg geluncht, weer traditionele potsoep maar deze keer met pompoenbloemen en vis. De groep krijgt behoefte aan vlees.We zagen een huis in aanbouw, hoezo valbeveiliging? Twee plankjes vormde het loopdeel van de steiger. Aan de achterkant zat een aap aan een ketting die waarschijnlijk gevangen was om op te eten. In het restaurant was, gedeeltelijk afgescheiden door een gordijn een tweepersoons bed die op dat moment gebruikt werd door een jongen in puberleeftijd. Wij zaten daar met de hele groep maar een paar meter vandaan. Wel zo praktisch, je bed op je werk.
Onderweg wilden we nog een foto nemen van een visnet. Wat we niet hadden gezien was dat er een meisje net haar behoefte zat te doen. Ze keek ons met verbaasde ogen aan. Ik zag het te laat, maar toen ik het zag heb ik toch die mooie foto geschoten. En hij is geweldig geworden vind ik. Sorry meisje maar ik heb je toch in mijn fotoboek gezet. Bij de theebreak maakte de uitbater geen winst want Robje zakte door zijn (grotere) stoel. Gelukkig lag dit niet aan Rob want de kleine lichtere Vietnamese eigenaar zakte heel solidair ook door zijn stoeltje. Beleefdheid kent geen grenzen. Er kwam een oudere man naar Rob toe om aan z’n baardstoppels te voelen en te zeggen dat hij een langere baard had. Althans, we denken dat hij dat bedoelde. Er werden door Joke weer ballonnen uitgedeeld, maar hier kwamen meer kinderen op af.
Aangekomen in het hotel wilden we een biertje gaan drinken. Hier werden we lastig gevallen door een vrouw die haar zielige levensverhaal wilde vertellen wat we niet wilden. Ik had iets op internet gelezen hierover. We kwamen moeilijk van haar af. En toch blijft dit lastig, want wat als het echt is? Wat als we kunnen helpen met wat geld? Maar waarschijnlijk is het een truc. FF opknappen en eettentje gaan zoeken. Het is weer de markt geworden. Was erg gezellig, misten alleen muziek. Het is nu 21.45 uur, laat hoor, moe gauw slapen. Karin komt niet door haar Nescafé heen. Als ze heet water bestelt, krijgt ze hele sterke Lipton thee. Als de behoefte aan cafeïne te groot wordt, roert ze daar gewoon twee zakjes koffie door. Rare toeristen.

Zondag 1 februari  Cao Lanh – Vinh Long
Half 8 op de fiets. 30 km. voor de boeg. Gelukkig in een weer wat rustiger omgeving. Joke is toch echt wel beroerd, de antibiotica doet nog niets. De smog doet er ook niet veel goed aan. Ze heeft ook nog last van bronchitis. Grace is ook koortsig en verkouden. Hiervoor is Patricia al behoorlijk beroerd geweest. Als we onderweg in de rij staan voor een ferry, merken mensen op dat er zieken zijn en ze zetten stoeltjes voor de zieken neer. Zomaar uit zichzelf en zonder iets te verwachten. Dankbaar maakt Joke hier onderweg gebruik van.
Onderweg zagen we een scooter waar drie varkens achterop vervoerd werden. Ook een leuk vervallen hutje met kapperstoel. De gids legde uit dat in Vietnam mannen alleen door mannen mogen worden geknipt en vrouwen alleen door vrouwen. Dit geldt ook voor massages. Ze mogen elkaar eigenlijk niet aanraken.
Bij de koffiestop naar het toilet. Altijd spannend wat je aantreft. Hier kon ik gauw een paar foto’s van de slaapkamer en keuken schieten. Met een verassend mooie koelkast. De toiletten zijn elke keer weer een avontuur. De ene keer een echt toilet, de andere keer een hurktoilet en ook een keer een ruimte met een paar teilen water waarvan 1 met was, de ander met water. Er loopt een klein richeltje langs de wand met een klein gaatje in de hoek. Daar moest je dan plassen en doorspoelen met water. Iemand van onze groep had het niet door en had in de bak met water geplast. Foutje bedankt. Nee ik was het niet hoewel de eerlijkheid me gebied dat ik het ook even gedacht heb. Sja het blijft puzzelen. Wat als je moet poepen? Geen diarree hoop ik?
Geluncht op de markt. Elke markt heeft toch weer zijn eigen uitstraling. Deze is wat groter en heeft een eetstraatje. Lekker gegeten. Ik koos voor een sojaproduct in de hoop dat deze veiliger zou zijn dan een vleesproduct. Fout gedacht. Het smaakte heerlijk dat, wel. Lekker gekruid en een keer geen soepachtig gedoe. Een vrouw aan de overkant kwam naar ons toe om te laten zien wat ze te eten had. Bananenblad met iets erin. Het zag er niet uit. Henk moest eraan geloven, vond ie wel leuk hoor. Hij vouwde het blad open en zag een soort groene smurrie. Brrrr. Hij proefde het en het was een soort zoete gelatine met daarin een soort amandelspijs/marsepein. Rob vond het heerlijk. Verderop was een vitrine met allemaal puddinkjes of zo. Rob vond het erg jammer dat we al hadden gegeten, z’n oogjes begonnen helemaal te glimmen. Voor het eerst een vrouw die niet op de foto wilde en haar hoed voor haar gezicht hield. Ze zei verder niets. In het groentestraatje spotten we nog een slapende vrouw tussen haar bananenhandel. Een vrouw met een juk heeft daar haar kookgerei op. Ze kan zo een soepje voor je maken. Ongelofelijk. De groentes en pepers zijn prachtig.
We stoppen bij een pagode. Er loopt een enge man buiten. Hij is met rituelen bezig. Moeilijk op de foto te krijgen. Buiten zijn vrouwen boeddha’s en goudkleurige drakenkoppen. De gids legt uit dat de boeddha elke keer anders afgebeeld kan worden. Er is ook weer een kerkhof van betalende rijken. Elke pagode neemt, afhankelijk van hoe rijk zij is, enkele of meer weeskinderen op. Zij kunnen ook monnik worden maar dit hoeft niet. Ze krijgen ook gewoon onderwijs Als zij 18 zijn, moeten zij in hun eigen levensonderhoud kunnen voorzien.
Op het eiland Vinh Ho mogen we vrij fietsen maar om eerlijk te zijn, we kunnen geen fiets meer zien als het niet hoeft. Rob is op bed gestort en slaapt nu. Zou ik zelf eigenlijk ook wel willen maar  dan komt er zeker niets meer van het reisverslag terecht. Dus toch maar ff schrijven. We zijn op een Vietnamees Center Parcs beland, met waterfiets, struisvogel met zitje rijden en minizoo met krokodillen en een zielige beer die ik niet ben gaan bekijken. Ik vind het hier zelf niet zo leuk. Maar het uitzicht maakt alles goed. Prachtig over het bruine water met waterhyacinten en bootjes van vissers. De huisjes zijn van bananenbladeren gemaakt (of was het nou kokos?) Ik had een koude douche en Rob niet. Ra ra hoe kan dat. Wat ik niet wist, is dat ze hier af en toe het warme water aan de verkeerde kant zetten. |Kwestie van andere knop kiezen. D-oh.
We eten hier in het restaurant. We worden verwelkomd door een jonge man met een heel hoge stem. Homo zou je zeggen maar dat schijnt hier niet te kloppen. Meerdere hebben hier zo’n hoog stemmetje en van die mooie bewegingen. De jongen maakt het ons naar de zin met drankjes en vriendelijke vrolijkheid en gaat een tafeltje verder zitten. Zodra we maar naar hem kijken, staat hij alweer klaar om drankjes voor ons te halen. Niet opdringerig, doet ie goed.
Weer rolletjes met pot gegeten (soep ja) Toch smaakt het iedere keer anders ook al is de basis hetzelfde. Flesje wijn, rum colaatje wat wil je nog meer? Karaoke natuurlijk. Onze fietsenmaker zingt graag (dramastijl) en laat zich niet onbetuigd. Onze gids doet ook mee en het personeel en onze reisleidster doet ook een nummertje. Mot dit? Maar toch wel lol gehad. Nog een glaasje ricewine van de gids gekregen en nog een. Dit is geen wijn maar sterke drank.
2 uurtjes geslapen en ja hoor, nu ben ik aan de beurt. Reizigersziekte. De rest van de nacht op het toilet gezeten. Ik hoop dat de buren me niet gehoord hebben. Maar ja als je moet, dan moet je.

2 februari Vinh Ho - Saigon
6 uur ontbijt. Ik voel me niet goed Hopelijk leeg. Gelukkig hoeven we vandaag maar 15 km. te fietsen met het vooruitzicht dat we anderhalve dag in Saigon niet hoeven te fietsen. Rustige omgeving, mooi groen maar wel een moeilijk stuk weg met veel gaten en steentjes. Opletten dus en kont omhoog (of toch maar niet). We gingen weer met een ferry die overladen was. De laadklep bleef naar beneden en daar stonden wij op. Dat is te gek, zeker na het bericht van die verdronken mensen die op een overladen ferry verongelukt waren. Gelukkig gingen we er weer af. Dan maar in 2x naar de overkant. Een werkplaats bezocht waar vellen rijstpapier voor consumptie werd gemaakt en rijst werd verwerkt tot snoep en zoete rijstekoek. Gelukkig stoeltjes en een toilet. Ik heb geen fut voor foto’s. Gelukkig neemt Rob het toestel over en schiet wat foto’s.
De rijst wordt in een grote pot gedaan waar zand in zit. Zo wordt de temperatuur hoger. Het vuur onder de pot wordt gestookt met de schilletjes van de rijst. De rijst poft en komt bovendrijven. Deze wordt eraf geschept en door een zeef van ongepofte rijst en zand ontdaan. Op de volgende tafel wordt de rijst gemengd met een mengsel van kokos en rijst en eventueel noten of fruit. Daarna wordt het mengsel op een tafel in een mal gewalst en gesneden. Dan meteen een papiertje erom. Vlak naast dit proces staat een moeder met een klein onzindelijk kind dat plast. Ze houdt het kind een stukje van haar af en de urine loopt gewoon op de vloer. Moet kunnen. Verder nog iets gewenst madame?
Nu pakken we de bus Saigon in. We bezoeken Chinatown, eerst even de markt op. Hier nog even een foute hoed gekocht want mn puntmuts lag nog in de bus en een dekseltje op t hoofd is wel zo prettig in de zon. Helmen zijn verplicht op de scooter, maar volgens mij stellen ze niet veel voor. Wel heel modieus in schattige kleuren met liefst bijpassend mondkapje en misschien ook nog wel bijkleurende lange handschoenen. Want we mogen niet bruin worden. Ik zag ook kousenvoetjes met 1 teen. Want ook al is het hier koud voor de Vietnamees, de dames dragen wel slippertjes. Ja dan is zo’n pantykous met teen wel handig.
Toen met de groep in Cyclo’s, gewoon je overgeven aan het verkeer. Overal razen scooters langs je heen, links en rechts maar ook tegen het verkeer in aan jouw kant. Rood stoplicht is alleen voor anderen geloof ik. Heel soms wacht het verkeer wel voor rood maar over het algemeen niet.
Ik had gelezen dat de Vietnamezen die aan de verkeerde kant stonden in de oorlog, dus pro-Amerikaans, al hun bezittingen door de communistische leiding was afgenomen na de oorlog. Het enige wat ze kregen was een Cyclo. Met dat in het achterhoofd en een soort van rieten kolonistenhoedje op kregen we een rondrit door Chinatown (Cholon). Het voelt even ongemakkelijk maar de vriendelijkheid van de fietser stelt je gauw op je gemak. De cyclorijders hadden voor deze gelegenheid Djoser T-shirts gehad.  In Chinatown nog een stuk gelopen. Je ziet rood en goud en veel kruiden en ambachten. Een Chinese kruidenapotheek/dokter. En een boeddhistische pagode en een Chinese tempel die wat mij betreft precies hetzelfde waren. Het verschil zat hem in het geloof en misschien de hoeveelheid goud. Mensen kwamen soms hele bossen met wierook branden. Een enkeling had zijn helm nog op. Het staat blauw van de wierook, waar is mn mondkapje?  Er hangt een bedrijvige sfeer. Niet zo boeddhistisch voor mijn gevoel. Niets stil of rustig. Foto’s maken is geen probleem. Er is zelfs een boeddha met een apenhoofd. Buiten kon je vogeltjes kopen en loslaten. Of een schildpadje die je in de rivier moet vrijlaten. Dit om een lang en gelukkig leven te verkrijgen. Soms zetten mensen hun naam op de rug van het schildpadje.
’s Avonds een restaurantje gevonden dat waar ze frietjes hadden. Ah wat waren de mannen blij. En arme ik alleen een bordje witte rijst. Dat vonden ze maar raar in het restaurant maar werd meteen geaccepteerd toen we uitlegden dat ik niet lekker was. Handig hoor dat woordenboekje anders was alleen witte rijst niet gelukt, met dank aan Leo. Rob zat ontzettend te genieten van zijn friet met stokjes.
Nog ff de was doen, heb geen ondergoed meer zowat en je weet maar nooit. Ja hoor, wel een wasbak en een bad maar geen stopje. Maar ja, hier is ook een raam met een bakstenen muur ertegen aan gemetseld. Voor de frisse lucht maar tegen de inkijk?
Wat ben ik blij dat ik toch wat Biotex heb meegenomen ook al stond Rob me aan te kijken of ik nu echt geen verstand meer had.

Dinsdag 3 februari Saigon – Cu Chi
6 uur ontbijt, 7 uur vertrek
Met de bus naar de Cu Chi tunnels waar de Vietcong de tunnels (wel 200 km) voor het publiek heeft opengesteld. Soort van propaganda filmpje gezien en een doorsnede van een gangenstelsel. De gangen bestaan uit 3 soms 4 lagen boven elkaar die trapsgewijs zijn uitgegraven. Zo bleven bij bombardementen de onderste lagen nog heel. Er zijn kamers die b.v. als keuken dienstdoen. Ze kookten als er geen Amerikanen in de buurt waren en de rook werd via een omweg op een ander punt naar buiten gelaten dan daar waar ze kookten. Een termietenberg was camouflage voor de beluchting. Gemene vallen gezien en Rob is een stukje de tunnel in geweest. Deze is voor de toeristen 2x zo groot gemaakt omdat wij er anders niet in kunnen. Nog een soort wortel geproefd, beetje aardappelachtig die in die tijd veel gegeten werd.
Terug naar Saigon, weer terug naar de Ben Than markt, die van als je het daar niet kan kopen, heb je het ook niet nodig. Hier zijn ze duidelijk meer op toeristen ingesteld. Alles is per soort bij elkaar neergezet. Straatje voedsel, straatje koffie, straatje kleding etc. Het is erg groot. We hebben wat souvenirs gekocht. Niet zo lang gebleven, we hebben al veel markten gezien en ze zijn hier wat meer opdringerig. Niet echt erg maar we zijn het ontwend en waren er niet op ingesteld. Nog bananen bij een oud vrouwtje gekocht. Een jongere vrouw die aan de overkant haar toko had, kwam er gauw bij om over de prijs te onderhandelen. Maar dat was niet nodig. Wij betaalden gewoon wat de vrouw gevraagd had. We hoorden later dat de Engelssprekende een deel van de betaalde prijs krijgt als ze als tolk fungeert. Samenwerking, had ik al een keer eerder genoemd geloof ik?
Ja een dure tent gevonden waar we cappuccino kunnen krijgen. Jammer genoeg kan ik het nog niet hebben. Ik ben een beetje zielig. Maar gelukkig zijn we in de stad en overal kan je naar de wc als het moet en ik hoef niet te fietsen. OH Ik ben zo blij dat ik het nu heb en niet 3 dagen eerder. Rob heeft niet veel last, eet/drinkt alles. Hier zit een Vietnamees met rastahaar. Heel apart. Je ziet dat hier de rijkere Saigonezen en zakenmensen komen. Het is in verhouding ook heel duur.
Toen door Saigon gelopen met een plattegrond. Ja dat kan je aan Robo wel overlaten. De Notre Dame met kathedraal en postkantoor in Frans koloniale stijl. Het postkantoor is erg mooi, ook van binnen. Mooie hout gesneden telefooncellen en vriendelijk behulpzaam personeel. Een heerlijke rustige overzichtelijke sfeer uit voorbije tijden. Shit, ik kan hier kaarten kopen maar ik heb geen adressen bij me. Want hier had ik ze ook kunnen posten. Nou ja dan maar niet. Ze komen toch later aan dan wij weer terug zijn.We mailen wel. De kathedraal wordt veel gebruikt als achtergrond voor bruidspaartjes. Maar ook het foeilelijke moderne kantoor aan de overkant vinden ze leuk als achtergrond.
Toen naar het oorlogsmuseum. Eigenlijk wilde ik me daar niet in verdiepen maar eigenlijk kan je er niet omheen. Je schiet vol, ik tenminste wel. Een napalmembryo op sterk water. Heeeel veeel foto’s met angst en ellende. Steunbetuigingen van diverse landen en tekeningen van kinderen. Er staat ook een kunstwerk van bomfragmenten. Een moeder. Eigenlijk had ik bij de uitgang bedelaars en napalmslachtoffers verwacht. Maar dit was niet zo. We zagen een man in de stad en die had bijna een doodshoofd. Shocking.
Overgangetje, supermarkt. Ja je bent hier echt in de stad en dat merk je. Alles is te koop. Maar in de supermarkt wordt de vis op dezelfde manier vers gehouden als op de markt. Levend, in een bak water waar zuurstof in gepompt wordt. We hebben wel een hele minibus met scheerschuim gekocht, maar wat een pech, Rob’s scheermes is weg.;-)
Terug naar hotel, ff douchen. We hadden kaarten voor het waterpoppentheater. Volgens de plattegrond was het niet zo ver lopen dus maar lopen. Dat werd nog stevig doorlopen want zo makkelijk was het niet te vinden. Iets te laat maar we mochten gewoon nog naar binnen. Zo voor het toneel langs. Geen geboe of opmerkingen behalve natuurlijk van onze eigen medelanders. Ik had verwacht dat het heel stom zou zijn maar het was veel dynamischer dan ik had verwacht. Er waren muzikanten die op oude instrumenten de muziek erbij maakte. Ze hadden er veel schik in. Het verhaal vertelde de problemen in de rijstvelden. Tijgers die de eenden opaten, monsters in het veld. En natuurlijk de liefde.
Toen op zoek naar eten. Ik heb weer wat echts gegeten, hopen dat het goed gaat. De volgende van de groep is aan de beurt voor de buikrace.
We mogen morgen uitslapen want we hoeven pas om 7.30 uur weg. We moeten wel Joke achterlaten want zij is geopereerd aan een gesprongen blindedarm.

Woensdag 4 februari Saigon – Ham Thuan Nam
7.30 uur vertrek. De ochtend was met de bus dus verder slapen. Het was gister erg laat geworden 22.15 uur. De busreis voerde ons langs een rubber plantage waar we stopten en een uitleg kregen van Charida. De lunch bestond uit een BBQ was wel lekker alleen konden we er niet zoveel van eten vanwege de reeeees. Leo, Hannie en Henk zijn ook geveld dus voor hen geen fietstocht maar slapen in de bus. We misten ze. Het landschap was heel anders dan wat we tot nu toe gezien hadden. We komen langs drakenvrucht plantages en bezoeken er een. Dat zijn van die cactussen die bij onze ouders op de vensterbank stonden, maar dan op een stammetje. Er komt een gele bloem aan en als deze eraf valt vormt er een drakenvrucht, een rood ding met groene uitsteeksels aan. De binnenkant is wit met zwarte pitjes. Langs de zoutwinning gefietst waar meer wind stond, we reden richting kust. De theebreak was aan zee (Chinese Zee). We moesten naar de wc waarvan de deur uit de schanieren was gehaald en half voor de opening was gezet. In de verte kon je de overburen zien, zij jou ook en dat met die rees. De visserboten lagen voor de kust. Met kleine manden werd de inktvis naar de wal gebracht. Hier werd de vis op maat gesorteerd en gewogen. Je struikelde bijna over een kameleonhond op het strand. Verder fietsen wat zien ik: het woord overwegend vlak krijgt nu een heel andere betekenis. Zeg maar gerust een stevige heuvel hartslag 180. Dan is 22 km verder dan we dachten. Eindelijk bij ons resort. Gelegen aan zee, mooie bakstenen olifanten voor de ingang. ’s Avonds karaoke gedaan en wie zei dat dat niet leuk was. Rob ging helemaal uit z’n dak. De gids en de fietsenmaker 66 punten kwamen niet meer aan de bak. Rob en Monique behaalden 100 punten niet dat het zuiver was maar omdat het hard was. Klonk niet slecht. Ik moest doorzingen want dan hield de fietsenmaker eindelijk z’n klep. De bediening liep in een soort klederdracht, dat was een leuk gezicht. We worden al echte reizigers want van een stroomstoring worden we niet bang meer, donker.

Donderdag 5 februari 2009 Ham Thuan Nam – Mui Ne
7.00 uur vertrekken. Het zou iets zwaarder fietsen worden vandaag. Nou het waren 50 zeer pittige km, voor ons niet door Eddie Merckx getrainde fietsers. De kopgroep kon ervan genieten, eindelijk echt wielrenen. Fotootje maken onderweg – forget it – geen adem genoeg om in te lopen, sterker nog, heb je genoeg adem om boven te komen? Wel lekker langs zee gefietst en een bruin verbrand hoofd gekregen, maar het vooruitzicht om twee dagen niet te hoeven fietsen was heerlijk.
Bergje van 7% (net) niet gehaald hahaha. Tijdens de  koffiestop was er een soort dokter die een mobiel weegapparaat bij zicht had. Hij woog je, mat je lengte en testte je oren. Hier krijg je ook nog een printje van en dat voor dezelfde prijs. Rob heeft een karakteristiek oud mannetje op de foto gezet. Gestopt bij een bouwwerk met een oude dynastie. De stenen van het bouwwerk waren  gestapeld zonder cement. Erg oud maar het staat nog steeds. Archeologen snappen nog steeds niet hoe dit kan. We hebben nog even geduwd maar het wilde niet om. Karin had de mazzel dat de deur even open was, en heeft gauw een foto gemaakt van het altaartje wat binnen stond. Aan de achterkant van het gebouw op een richel werd een BBQ gehouden, gewoon tegen die oude stenen aan. 12.30 uur aangekomen bij ons resort, waar we de bagage dropten, en even de boel verkenden. ’s Middags gingen we nog een excursie doen naar de rode zandduinen. Een tocht van 7 km, waarna we de fietsen moeten inleveren. Maar we mochten er ook voor kiezen om deze laatste km met de bus te gaan. En wij - echte diehards die we zijn – kozen er uiteraard voor om deze laatste 7 km te…… bussen. En we waren niet de enige gelukkig. Er waren hier kinderen die een hardplastic plaat bij zicht die vroegen om je wilde duinglijden. Rob heeft dit gedaan, leuk net sleeën maar dan langzamer. Je merkt dat hier meer toerisme is. Veel resorts en mensen die wat aan je wilden slijten. Maar ze accepteerde een nee, niet aanhoudend. Hier de fietsen ingeleverd en afscheid genomen van onze fietsenmaker en truckchauffeur. De fietsenmaker kon het niet laten om het nationaal lied te zingen. Wij moesten dat ook doen (tulpen uit Amsterdam) maar kwamen niet verder dan twee regels.
Terug op ons resort, lekker met de bus, hebben we lekker op onze veranda een fles wijn open getrokken en wat biertjes gedronken, want we hoeven niet meer te fietsen Yeeeeee.ah.
In dit bijzonder duur resort: hier snappen ze wat heet water is, dus Nescafé
 maaltijd € 2,50
 biertje € 0,60
 fles wijn € 5,00
Hebben we genoten van een toetje panfired pineapple. Dit smaakt zo lekker na de witte rijst. Maar een pannenkoek met banaan is ook erg lekker, leve het toerisme (voor even).
De wasserette bezocht, dit was een steegje met twee teilen, je ziet nog eens wat als je wat verder loopt.

Vrijdag 6 februari Mui Ne
Mooi strand met mooi weer, eindelijk het Zwitserleven gevoel. Naast de erfafscheiding op het strand bleek een hele kudde buffels op het afval eten te zoeken. Op het strand waren nog wat dames die massage en sieraden aanboden. De massage werd in het zand gegeven. Een dame was nogal aanhoudend. Ze is vriendelijk, blijft lachen maar blijft ook aanbieden. Bij Ineke begint ze spontaan met een draadje wat haren uit haar been te trekken. Ze draait het touwtje een paar keer om een haar en trek het er zo uit heel handig. De Chinese zee was een graad of 22. Op afstand liggen een paar vissersbootjes, met de al bekende mandjes. Een paar windsurfers, een boek en een lekker windje. Na de lunch rond gekeken er zijn een paar winkeltjes. In de namiddag gaan we naar het dorpje 7 km verderop, achter op de scooter. Leuk helmpje op dat je vast moet houden omdat het anders van je hoofd waait. Een veilige rit. De scooterberijders wachten op ons tot we weer terug gingen.

Zaterdag 7 februari Mui Ne
Weer een lekker Zwitserleven gevoeldag. Henk heeft op het strand mooie schelpen gevonden. Een had nog een bewoner. Deze heeft hij uitvoerig bestudeerd. Rare kop, die slak dan. Hij kon gegeten worden, gekookt, gestoomd of gebakken. Maar Henk had in de loop van de ochtend toch al een band opgebouwd met zijn nieuwe huisdier. En heeft hem hoogstpersoonlijk naar zee terug gebracht, al roepend: geniet nog maar van deze halve dag want zo wordt je door de vissers gevangen.
Vanavond gaan we met z’n allen eten. We verkleden ons. Rob in namaak zijde kimono en Karin in namaak zijde pyjama en beiden uiteraard met puntmuts. Daphne en Henk waren ook zo gek. Afscheid genomen van de gids en buschauffeur. Een gek, restaurant ze konden zoveel mensen niet aan want de soep kwam na het vlees. We verlangde bijna weer naar de Vietnamese pot.

Volgende dag vertrek om 9.30 uur Vietnamese tijd, om op maandag om 9.00 uur Nederlandse tijd op schiphol te landen. Totaal gereisd met tijdsverschil 29,5 uur.

Een heerlijke vakantie Karin en Rob