Reizen maken verrijkt je

UNICEF ambassadeur Paul van Vliet

‘’Mijn eerste reis was een grote schok’’, begint UNICEF ambassadeur Paul van Vliet zijn verhaal. De cabaretier bezocht tien landen op vier verschillende continenten en zag daar welk verschil UNICEF maakt voor kinderen.

tekst | Nicky Jansen

Paul weet het nog als de dag van gisteren: de geur die hij rook toen hij ruim twintig jaar geleden voet aan land zette in Eritrea. Het land lag in puin na een gewapend conflict. ‘’Het was net alsof ik in mijn eigen straat in Den Haag stond. In de Tweede Wereldoorlog is ons huis kapot geschoten. Zo rook het in Eritrea ook.’’ Het was de eerste keer dat Paul zag wat UNICEF doet voor kinderen. ’’Dat is heel bijzonder’’, vertelt hij. ‘’Je bent geen toerist, dus je komt in het hart van de samenleving. Dat is ook best even schrikken, want ik heb échte armoede gezien. Maar altijd was ik enorm onder de indruk van het werk van UNICEF. Je ziet hoe kinderen op grote schaal structureel geholpen worden, hoe de medewerkers zich met hart en ziel inzetten voor hun werk, hoe kinderen zich in de zwakste omstandigheden kunnen redden. Dat maakt mij nog steeds enthousiast, want ik weet dat het werk van UNICEF zin heeft.’’

Goudmijn

Op zijn reizen lukte het Paul meestal om contact te maken met de kinderen. Hij maakt muziek, zingt met kinderen en doet spelletjes met ze. ‘’Het helpt soms als ik gek doe’’, zegt hij. ‘’Humor opent de harten van kinderen. Het is me een keer niet gelukt om kinderen te laten lachen, dat was in Burkina Faso. Hier verrichten kinderen vanaf drie jaar oud al de zwaarste arbeid in de goudmijnen. Ze worden uitgebuit, ze moeten stenen hakken of goud zoeken in de diepe, benauwde schachten van de mijn. Deze kinderen hadden strakke gezichtjes. Daar word je gewoon stil van.’’

Iedere reis maakte indruk op Paul. Meestal moet hij bij thuiskomst echt even omschakelen. ‘’Zo loop je door het vuil in een sloppenwijk in Bangladesh, en zo ben je weer thuis in Nederland. We hebben het uitzonderlijk goed hier, en toch wordt er heel wat geklaagd. De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat Nederland steeds meer op zichzelf gericht raakt. Dat vind ik heel jammer.’’ Als ambassadeur blijft Paul zich echter onvermoeibaar inzetten voor een betere wereld voor kinderen. Soms wordt hij daarbij geraakt door individuele gevallen. ‘’Er zijn altijd wel kinderen waar je een klik mee hebt. Zo ontmoette ik Jewel in Bangladesh. Het jongetje sleet zijn dagen met het maken van spiegeltjes voor toeristen in een donkere werkplaats. Met hulp van de mensen van UNICEF kon Jewel naar school. Hier ontdekte hij dat hij meer is dan een wegwerpkind. Nu is hij timmerman en heeft hij een goede toekomst voor zich.’’

Droom

Paul weet niet van alle kinderen die hij tijdens zijn reizen ontmoette wat er van hen is geworden. Zijn grote droom is dan ook om al deze kinderen nog eens te ontmoeten. ‘’Bijvoorbeeld Memory uit Zambia. Het meisje verloor haar ouders aan aids en zorgde voor haar broertjes en zusjes. Ik heb haar op het hart gedrukt om naar school te blijven gaan en niet te jong te trouwen. Memory had zo veel potentie. Ik hoop dat ze goed terecht is gekomen.

’’Zijn reizen voor UNICEF hebben Paul veel rijkdom in zijn leven gebracht. Hij heeft dan ook een advies voor de reizigers van Djoser. ‘’Probeer van de gebaande paden af te wijken als dat kan’’, zegt hij. ‘’Gedraag je niet als een toerist, maar stel je open voor een land. Zie wat de andere kant van het leven zou kunnen zijn. Dat verrijkt je.’’ 

> UNICEF en Djoser