Reisverslag Bolivia & Peru april/mei

Reisverslag Bolivia & Peru april/mei

Donderdag 30 april - Amsterdam - Santa Cruz
Zonder oponthoud en precies op de verwachte aankomsttijd bracht de trein ons naar Schiphol. Chapeau NS!!!
Na een lange vlucht landen we landen we om ca. 6 uur plaatselijke tijd, dus 12 uur Nederlandse tijd, landden we op vliegveld Viru Viru in Santa Cruz.
Na de bekende inklaring op weg naar de koffers, die bijna allemaal al van de band af waren gehaald en klaar stonden om door de eigenaren meegenomen te worden. Helaas was de koffer van Trudy er niet bij en kon eventueel zondagavond arriveren.
De kennismaking kon beginnen: wie is wie en wie hoort bij wie? Opeen gepakt in een busje reden we naar hotel International (met zwembad). Het was inmiddels vrijdag 1 mei: een nationale vrije dag oftewel de dag van de Arbeid. Drie reisgenoten zouden zich later bij ons voegen. Na kamerverdeling en opfrissen kon de 'reis' langs de pinautomaten beginnen....
Adie

Vrijdag 1 mei - aankomst Santa Cruz
Na een reeks mislukte pinpogingen bij de diverse pinautomaten kwamen we tenslotte bij een pinautomaat en hadden we succes. De hele groep was weer voorzien van geld.
Toen naar het 24 september plein gelopen, daar was een 1 mei demonstratie met vuurwerk. De vermoeidheid begon ons parten te spelen, dus we liepen terug naar ons hotel voor een siësta. Nog even hij het zwembad gezeten. Om 14.30 uur terug naar het plein 24 september en vandaar uit naar Arenalpark. Dat bleek een kale boel met weinig bomen en veel regels.
Weer terug naar het hotel want Chris, onze reisbegeleider, houdt een praatje met veel informatie. Om 18.00 uur met taxi's naar Casa de Gamba, een goed restaurant met streekgerechten. We hebben lekker gegeten en kennis gemaakt met onze nieuwe groepsgenoten.
Met taxi's terug naar het hotel voor een nacht lekker slapen in een echt bed.
Jelleke

Zaterdag 2 mei - Santa Cruz - vlucht naar Sucre
Deze dag begon anders dan gedacht: geen ontbijt mogelijk in het hotel ondanks alle beloftes die er door het personeel gedaan waren. Waarschijnlijk kwam het door het vroege uur en door de feestdag die ze net achter de rug hadden.
Een van onze reisgenoten ging er even bij zitten niet op een stoel maar op een salontafel met een glazen plaat. Helaas..... kwam er een barst in!! Nou ja, een bedrijfsongelukje!!
Met een busje ging het richting vliegveld. Onderweg zelfs een struisvogel gezien. Op het vliegveld stond een heerlijk ontbijt te wachten. Daarna hadden we alle tijd om wat te lezen, praten enz...... want het vliegtuig naar Sucre vertrok een uur later. Er volgde een prachtige vlucht bij helder weer van ongeveer 3 kwartier. In Sucre werden we ondergebracht in een prachtig koloniaal hotel "Independencia". Hier kostte het traplopen al duidelijk meer energie vanwege de hoogteligging.
We vielen met onze neus in de boter. Op het centrale plein was wéér een demonstratie, dit keer was het een optocht van jongeren en kloosterzusters, waarschijnlijk om "zieltjes"te winnen voor het klooster.

Om 16.00 uur zijn we met z'n allen met een microbus naar het kerkhof gegaan, een nieuwe ervaring! Op het kerkhof heerste een bijzondere sfeer. Er stonden muren waarin individuele kisten geschoven waren. Achter de beschermramen stonden allerlei versieringen, bloemen etc, soms een foto van de overledene. Sommige hadden zelfs een zonnescherm!! Ook waren er prachtige praalgraven, soms gebouwd als een klein huisje. Een ladder was soms nodig voor de bloemen van de bovengraven.
Daarna met taxi's naar het uitzichtspunt bij het klooster "la Recoleta". In de tuin lager gelegen hebben we heerlijk genoten van het zonnetje en het uitzicht op de stad, helaas zonder de beloofde en bestelde mate de coca. Het duurde té lang maar we werden wel getrakteerd op "Boliviaanse" muziek van 3 zangers/muzikanten. Met taxi's zijn we weer naar het hotel gegaan, ieder goochelend
met de prijs voor één taxirit. Soms voor 3, 4 of 5 Bolivianos per persoon.
Daarna eten bij eetcafé Joyride, een duister restaurant met veel muziek. Het eten was prima, maar het afrekenen werd een heel gedoe. Wie had met wie een pizza of een fles wijn gedeeld??? Noch wij, noch de ober kon het nog overzien. Na een heel gekrakeel kwamen we er met z'n allen uit! Hopelijk heeft de ober ons met een tevreden gevoel zien weggaan.
Terug naar het hotel, het was de hoogste tijd om onze slaapkamer, min of meer een balzaal, op te zoeken.
Annie

Zondag 3 mei - Sucre, markt van Tarabuco
Wij (Berry en Freerk) hadden al het tumult na het avondeten niet meegemaakt, we hadden ons eigen plekje gevonden. Maar we kregen het verhaal in geuren en kleuren te horen in de bus op weg naar Tarabuco.
Deze morgen wel een prima ontbijt, maar wel in een pittig tempo, want we moesten vroeg op pad. Alsof we vroeg op de markt moesten zijn omdat anders alles op was. Nou, er was genoeg.
Vanaf 10.00 uur dus slenteren tussen de geuren en kleuren (vooral dat laatste). Sommigen hadden al na 3 kraampjes de eerste inkopen gedaan, anderen wilden per se eerst alles vergeleken hebben voor ze een keuze konden maken. Maar uiteindelijk bezweek, denk ik, iedereen wel voor een of meer van de verlokkingen, al was het maar een armbandje. En dan onderling de prijzen vergelijken, had je er 5 Bolivianos voor gegeven of meer (dan was je afgezet). Wat we ook allemaal probeerden was foto's maken. Wij hadden gisteren bij het cementerio al aan een vrouwtje gevraagd (podría casar un foto?), maar die wilde het beslist niet, zelfs niet voor een paar muntjes.

En toen we het in Tarabuco nog eens vroegen aan 2 oude vrouwtjes met prachtige hoeden in de vorm van een Spaanse helm kregen we het weer niet voor elkaar. Althans, ze vroegen 20 Bs, en dat vonden we uiteraard veel te gortig. Dus was het vooral het stiekeme werk, met het toestel voor je buik, en dan maar hopen dat het een beetje lukt.
De lunch werd een beetje een rommeltje. Bijna de hele groep verzamelde zich op dezelfde binnenplaats, het halve restaurant werd verbouwd, maar uiteindelijk besloten velen om toch maar een ander plekje op te zoeken. Geen zin in een compleet menu.
De terugweg naar de bus liep omhoog, en vreemd genoeg merkte bijna iedereen de ijle lucht - we waren ook al op 3300 mtr. Eigenlijk de eerste keer dat we dit echt merkten.
Na terugkeer in Sucre was de avond vrij te besteden. De eerste uurtjes werden vooral in rust doorgebracht, er was immers toch niets open in de stad. Er waren nog reisgenoten die nog wat door het centrum zwierven en af en toe kwam je elkaar tegen, even paar tips uitwisselend.
Wij eindigden met z'n vijven op een van de balkons van La Plaza, met prachtig uitzicht op het gezellige drukke plein, en lekker eten.
Het delen van de rekening ging maar een heel klein beetje fout, dat konden we zonder hulp van de ober oplossen.
Freerk

Maandag 4 mei - Sucre – Potosí
Deze dag wordt een reisdag naar Potosí. Een rit van ongeveer 4 uur. We zouden om 11.00 uur vertrekken. Dus alle tijd voor eventueel uitslapen of uitgebreid ontbijten, pinnen enz. of op tijd opstaan en nog genieten van een museum of de 4 mei drukte beleven die uitzonderlijk werd gevierd door de inwoners van Potosí en omgeving. Waarin grote optochten waren van schoolkinderen en allerlei muzikanten. De Plaza del Mayo liep vol en het was genieten van de gebruiken en de levensstijl van de plaatselijke bewoners.
Om 11.00 uur vertrek (Trudy had haar koffer niet terug en is met Chris een gedeelte van haar kleding gaan kopen, maar er waren die dag veel winkels gesloten).
Wij reden deze dag door het Andes gebergte, echt een belevenis.

We moesten deze dag 1300 meter stijgen. Chris kwam al op tijd met de cocablaadjes. Er werd op tijd gestopt om te plassen. Mannen voor de bus, vrouwen achter de bus. Onderweg nog even afgeslagen over een smalle onverharde weg, met links onder een droge rivier en rechts rotsen.
We reden door naar een schooltje. Chris hoopte dat we daar naar binnen konden. Het is een schooltje voor de omringende dorpjes en huisjes. Bij het schooltje aangekomen konden we niet naar binnen, omdat het gesloten was. Jammer maar helaas.
Bij de school was een oude hangbrug over een droog liggende rivierbedding. Nog niet zo lang geleden gerestaureerd en is nu een voetpad. Een prachtige hangbrug. Terug naar de verharde weg. Daarna een paar keer gestopt om foto's te maken of te plassen. Toen naar een prachtig plekje waar we gingen lunchen. Je keek uit over mooie bergtoppen en onderin lag een droge rivierbedding. Verder naar Potosí, waar we om 16.00 uur arriveerden.
Een goed verzorgd hotel, mooie ruime kamers en een restaurantje erbij. Ongeveer 5 minuten lopen naar het centrum. Ook hier werd 4 mei herdacht met optochten, voornamelijk kinderen en de muziekband. Na ons geïnstalleerd te hebben gingen Berry en ik en vele anderen naar het centrum of naar een museum. We hebben heerlijk geslenterd door de straatjes en de sfeer opgesnoven. Het was er ontzettend druk, de hele stad liep vol met kinderen, ouders met baby's. Alle kraampjes op de stoep. Over pleintjes en nauwe straatjes gelopen en foto's gemaakt van allerlei bouwstijlen.
Toen het schemerig begon te worden teruggelopen naar het hotel, boodschappen gedaan voor de lunch voor de volgende dag. Nog even met een Argentijn gepraat, die Duits kende en ons hoorde praten in het dialect waarvan veel woorden op het Duits lijken. Duits is onze tweede taal in de Achterhoek.
In het hotel spullen naar de kamer gebracht om daarna in het restaurant te eten. Hier zat bijna de hele groep te eten. Het was gezellig en ondanks dat het eten een beetje misliep, door ander eten te krijgen dan je besteld had, smaakte het allemaal heerlijk. Het afrekenen was ook even een probleem, maar ook dat kwam goed. Wij gingen hierna naar bed, het einde van de dag.
Thea

Dinsdag 5 mei - Potosí
Nationale Bevrijdingsdag in Nederland, maar op de trip door Bolivia werd de dag ingevuld met diverse excursies.
De eerste excursie van deze dag was een bezoek aan de mijnen in de berg genaamd Cerro Rico. Om 8.30 uur werden we opgehaald door een minibusje met onze gids Pedro en zijn maten. Na een klein half uurtje rijden bezochten we een markt waar de mijnwerkers hun inkopen doen zoals cocabladeren, dynamiet en Aguardiente. Het is een goede gewoonte om voor de mijnwerkers in de mijn een extraatje, in de vorm van een zakje cocabladeren etc. mee te nemen. Pedro zei dat het geheel vrijblijvend was, maar als we iets wilden kopen dat het bij dat bepaalde stalletje kon. Daar bleken de zakjes al bijna kant-en-klaar te staan. Handige jongen die Pedro.
Over de cocabladeren vertelde hij dat de mijnwerkers dit namen omdat het er voor zorgt dat je geen honger krijgt en dat er in cocabladeren allerlei gezonde stoffen zitten die de mijnwerkers de dag door helpen. En dus lopen ze met één bolle wang vol met cocabladeren. Daarna gingen we naar een ruimte waar we in kleding werden gehesen geschikt voor een bezoek aan de mijn. Kaplaarzen, helm, lichtje, mondkapje, broek en jas. Na een hilarische foto van de groep in volledig mijnwerkerstenue, volgde er een bezoek aan de ertsverwerking bedrijf waar je goed kon zien hoe het proces van het verwerken van rots naar erts verloopt. Pedro de gids heeft hier uitleg over gegeven. Daarna hop in de bus naar de ingang van de mijn. De lampjes op de helm moesten aan en de tocht van ongeveer 800 meter kon beginnen! het doel van de tocht was de Tio, de God van de mijn. Maar eerst door een gang, met modder, balken etc. Lopen onder het geroep van "bukken", "balk", "rechtop". Uiteindelijk kwamen we op de plaats van bestemming "De Tio". Pedro heeft hier verteld over het werken in de mijn en het bestaan van mijnwerkers. Hij vertelde dat hij zelf 10 jaar was toen hij in de mijn ging werken, niet omdat hij gedwongen werd, maar omdat hij dat graag wilde. Zijn vader was hierop tegen, maar toch ging Pedro naar de mijn en volgde hij in de avonden onderwijs. "De Tio" wordt door de mijnwerkers geëerd met offers zoals sigaretten, cocabladeren en Aguardiente. En dit alles in ruil voor gezondheid en voorspoed. Na afloop weer snel terug de frisse lucht in en wachten op twee groepsgenoten die nog verder de mijn in wilden.
Na het mijnbezoek snel terug naar het hotel om de mensen die niet mee wilden naar de Laguna in Tarabaya af te zetten. Vervolgens naar de supermarkt om inkopen voor de lunch te doen en weer in de bus voor een plons in het warme water met helende krachten van de Laguna.
Het was een heerlijk ontspannend middagje na het indrukwekkende bezoek aan de mijnen.
Om kwart voor 4 zijn we teruggereden naar het centrum van Potosí om, voor wie dat wilde, nog een bezoek te brengen aan Casa de la Moneda. Het was druk in het stadje, er was van alles gaande, een feestdag voor de scholen en iets wat leek op een demonstratie met vuurwerk.
Uiteindelijk was het een zeer geslaagde dag met voor ieder wat wils. Echt een Djoserdag.
Berry

Woensdag 6 mei - Potosí – Uyuni
Het laatste ontbijt in Potosí. Een paar reisgenoten hebben een slechte nacht gehad vanwege buikloop. Om 9.30 uur vertrekken we met de bus, nog even allemaal wat inkopen doen voor de lunch onderweg en dan op weg naar Uyuni.
Sinds kort is deze weg geasfalteerd en duurt de reis slechts 5 uur in plaats van 9 uur. Onderweg wordt regelmatig gestopt om te plassen in de natuur, want een andere mogelijkheid was niet aanwezig. En natuurlijk moet er een keer extra gestopt worden voor Maarten, want hij vindt de verschillende verkeersborden met lama's erg interessant, dus deze moeten vastgelegd worden op de foto. De natuur was werkelijk schitterend. Voor de eerste keer deze reis zagen we lama's, iedereen was in extase en probeerde de volgende te zijn die een lama spotte. Bijzonder was dat we verschillende vicuñas zagen, vicuñas zijn lama soorten die beschermd zijn. Ze hebben wel iets weg van een hertje.
De lunch hebben we gezamenlijk genoten aan een droge rivier, achter ons liepen de lama's te graven. Ook een grote stier liet zich nog even zien, Marjolein is zich er niet van bewust dat ze met haar felle rode trui wellicht de aandacht van de stier kan trekken, maar gelukkig de stier hield zich rustig.
Na de lunch vervolgde de busreis met de nodige stops voor foto's en plassen.
Uiteindelijk arriveerden we om 17.00 uur in Uyuni. 's Avonds hebben we heerlijk gegeten in het restaurant van het hotel. Dit restaurant wordt gerund door een Amerikaan, die sinds 15 jaar in Uyuni woonde met zijn Uyunese vrouw. De sla was heerlijk (lang geen sla meer gegeten, maar hier durfden we het) en de pizza was nog heerlijker.
Na het eten nog 8 robbertjes bridge gespeeld met Jaap en Marjolein, dus we kunnen met een gerust hart naar bed.
Marijke

Donderdag 7 mei - tocht zoutvlakteSalar de Uyuni - nachtbus naar La Paz
Met een gerust hart naar bed, ja, ja. Daar aangeland scheen de lamp op de galerij precies in mijn gezicht. Omdat ik niemand meer hoorde op de patio, overigens heel gezellige patio, dacht ik de verlichting wel uit te kunnen doen. Dus, alleen gekleed in ondergoed en een T-shirt, naar buiten tot grote hilariteit van Roderick, die daar net met Rini en Annet nog een feestje aan het bouwen was.
Dan donderdag. Iedereen die van een perfect ontbijt houdt zou naar Uyuni moeten gaan. Werkelijk super, zelfgebakken bruin brood, pannenkoekjes, wafels echt alles was aanwezig.
Hierna met 4 jeeps naar de zoutvlakte. Ik had eigenlijk verwacht dat het om open jeeps zou gaan en dat ze gehuurd werden zonder chauffeur, ik was dan een beetje teleurgesteld toen het 4 comfortabele landrovers bleken te zijn. Achteraf bekeken maar goed ook. Wat een hobbels en wat een stof! Bovendien verlies je op de zoutvlakte volledig je oriëntatievermogen, dus het is maar goed dat ze mij die tocht niet hebben laten organiseren.
Deze dag was om nooit te vergeten. Hij begon bewolkt, maar halverwege brak de zon door. We hebben allereerst een schooltje bezocht en hebben we ons verwonderd over de relatieve goede behuizing en zo op het oog moderne lesmethoden. Nadat we elkaar over en weer hadden toegezongen zijn we vertrokken voor een stop bij een volledig van zout gebouwd hotel, zo bijzonder. Helaas was hier geen koffie of thee te krijgen, dus door naar het viseiland. Dit eiland ligt daar als een soort oase in de woestijn (in dit geval zout) vol met cactussen die dat beeld nog versterken. Hier hebben we een kleine twee uur vertoefd en iedereen heeft die tijd naar eigen goeddunken gebruikt.
Op de weg terug hebben Jaap en Chris elkaar nog naar de kroon gestoken door midden op de zoutvlakte te bedenken dat je net zo goed op je handen kunt gaan staan.
Een aansluitend bezoek aan een treinenkerkhof gaf de dag een surrealistisch tintje. Ik weet niet hoeveel locomotieven en wagons er in the middle of nowhere stonden, volledig verroest. Bizar.
Terug in het hotel hebben we ons klaargemaakt voor de reis naar La Paz met de nachtbus.
Marjolein

Vrijdag 8 mei - aankomst La Paz
Eenmaal allemaal in de nachtbus begon om 20.00 uur de 11 uur durende reis naar La Paz. Voor Maarten en Paul begon het afzien, want de stoelen waren niet gemaakt voor lange mannen: ze zaten dus opgevouwen.
De eerste 4 uur van de reis waren erg hobbelig en was slapen erg moeilijk. Rond twaalven gingen we de snelweg op en leek het verder een rustig ritje te worden. Echter om 2.00 uur werd ik wakker van de slagen van een hamer want we hadden pech. Na een korte stop met veel herrie vervolgden we onze weg naar La Paz.
Om 6.30 uur arriveerden we bij het busstation, brak als een tak. Niet lang na aankomst hoorden we dat de bus die ons naar het hotel moest brengen niet zou komen en dus gingen we maar met taxi's. Eerst even ontbijten en toen een klein tukje.
Om 11.30 uur namen wij een taxi naar de kathedraal San Francisco. Gelijk viel de enorme chaos op die kenmerkend is voor de stad La Paz. Overal auto's, overal mensen. Je kijkt je ogen uit naar hoe prachtig de lokale vrouwen gekleed zijn met bolhoedjes, wijde rokken en andere traditionele kleding. Het is wel schrijnend arm hier.
Na een korte wandeling gingen wij meerdere kerken in en lieten alles bezinken tijdens de lunch.
Na de lunch gingen we naar de Heksenmarkt, waar ze allerlei kruiden, stenen en attributen verkopen die ze voor hun rituelen gebruiken. Talloze winkels hadden lama-foetussen en lama-lammetjes in de etalage hangen. Dat aangezicht wende snel en we hebben ons verwonderd over wat er allemaal werd verkocht. We besloten om verder door de stad te gaan struinen en winkeltjes te bekijken voor een mooie sjaal of poncho. In één van de talloze kleine straatjes die La Paz kent kwamen we Annette en Rini tegen.
Na een hele dure noodstop (30 Bolivianos), bij het coca-museum voor een schone WC pakten we met z'n vijven een taxi naar het museum voor Etnografie en Folklore. Wat een super museum. Met een grote collectie van archeologische vondsten, waarvan sommige meer dan 1000 jaar oud, is dit museum echt een unieke plek. Collecties over kleding, hoedjes, keramiek en maskers o.a. maken dit erg gevarieerd en wordt het niet saai. Ook de filmpjes over lokale dansen kunnen erg vermakelijk zijn. Wij hebben er in het museum veel lol gehad.
Na het museum hebben we koffie gedronken en een tompouce!!! Gegeten in een café naast het museum. Het was dan niet zo een als van de Hema maar wel erg lekker.
's Nachts zouden we live muziek te horen krijgen, alleen dit ging niet lukken dus gingen wij ergens eten. Met een groep van 16 lieden kwamen wij een artistiek restaurant binnen. We hielden ons hart al vast bij het bestellen en dit was terecht. Spaghetti Bolognese zonder saus, stukken vlees zo taai dat je er iemand uiteindelijk KO mee kan slaan, vegetarische pasta met ham en dat allemaal in een tijdsbestek van circa 3 uur. De sfeer was erg goed, de wijn was Boliviaans en we hebben heerlijk gelachen.
Afgesloten met een biertje in ons luxe hotel. Echt Vakantie!!!
Roderick

Zaterdag 9 mei - La Paz
Met 16 personen + Chris zijn we 's morgens om 8.00 uur vertrokken naar het hoge Chacaltaya, de hoogst gelegen skipiste ter wereld, 5200 m. hoog. Deze skipiste is echter niet meer in gebruik. Het was een prachtige rit met uitzicht over het besneeuwde Andes-gebergte. De weg was heel smal, diepe afgronden naast ons. Af en toe best eng. Gelukkig reed de chauffeur heel rustig. Boven hadden we gehoopt op koffie en thee, maar helaas bleek alles uitgestorven. Natuurlijk moeten op dit 'dak van de wereld' de nodige mooie en bijzondere foto's worden gemaakt.
Vanwege de ijle lucht zijn we na een half uur weer afgezakt. Weer veilig beneden aangekomen wachtte ons nog een leuke verrassing. We konden in een spiksplinter nieuwe kabelbaan stappen, die ons van de ene kant naar de andere kant van La Paz bracht.
We konden wederom genieten van een schitterend uitzicht over La Paz.
's middags konden we lekker onze eigen gang gaan. Met z'n vijven hebben we toen eerst een lekkere lunch gelegenheid gezocht. Berry en Freerk wisten wel een gezellige plek. En inderdaad, we hebben eerst allemaal heerlijke koffie met gebak genomen en daarna nog een heerlijke omelet. Dit was even een echt relaxed vakantie momentje.
Hierna wilden we allemaal graag naar het "museo ethnographica y folklore". Een prachtig museum waarin veel te zien was over lappen, doeken, mutsen, keramiek en maskers van de diverse Boliviaanse bevolkingsgroepen. Dit alles over een periode van voor Christus tot heden.
Omdat we 's avonds al om 19.00 uur naar een muziek optreden zouden gaan, besloten we om niet meer terug te gaan naar ons hotel. We vonden alweer snel een gezellig restaurantje waar we eerst een lekker drankje hebben genomen en toen nog een groente soepje.
's Avonds genoten van een virtuoos muziekoptreden. Boliviaanse muziek gespeeld door Teatro Del Charango. Schitterende gitaristen en een fluitist. We hebben allen volop genoten.
Ter afsluiting zijn we nog met een groepje een leuk café ingedoken. Nog eventjes gedanst en tegen elven terug naar het hotel.
Dit was dus wederom een zeer geslaagde dag.
Trudy

Zondag 10 mei - La Paz - Puerto Perez
Marijke is jarig, zingen dus.
Vandaag op weg naar Puerto Perez, maar eerst gaan we naar Tiwanaku. Een gids leidde ons eerst rond in het museum, waar nog resten van de oude beschaving teruggevonden zijn en uitgestald in primitieve vitrines.
Veel van deze oude beschaving is door de Spanjaarden vernield en geroofd, waarschijnlijk om al het bladgoud, waar deze monolieten en tempels mee waren afgewerkt.'
Na een overheerlijke lunch met forel of lama, reden we via een short-cut door naar Puerte Perez.
Marijke trakteerde iedereen op een drankje.
We kwamen voor een enorme bult te staan waar we met de bus over moesten. Allemaal eruit en de mannen hielpen mee met stenen om de wielen op te hogen zodat de bus er uiteindelijk overheen kon. Wat een prestatie!
Daarna het volgende avontuur want er zou op de weg van Copacabana een blokkade komen wegens protest van de plaatselijke burgers, zij willen een asfalt weg, dus de weg naar Peru zou dan geblokkeerd zijn.
Het was de keus om 0.300 uur 's nachts op te staan om de blokkade vóór te zijn of doorrijden naar Copacabana. Het werd het laatste, dus het werd ook heel laat. Bus en wij gescheiden op de ferries. Chris wist een hotel in Copacabana te regelen en vooral ook een restaurant welke bereid was om om 22.30 uur nog 19 mensen te bedienen. Marijke werd nogmaals in het zonnetje gezet, gezongen en de taart, die ook de bootreis had overleefd, werd geconsumeerd.
Berry (van Thea) was weer eens verdwenen en bonkte later op de rolluiken van het hotel, omdat het hotel al voor de nacht gesloten was. Het was een korte nacht met een heerlijk ontbijt.
Annette.

Maandag 11 mei - Puerto Perez - Copacabana - Isla del Sol (Titicacameer)
Na het nachtelijk geraas van de buiten gesloten Berry en Thea stond iedereen alweer bijtijds op appèl. De daypacks voor Isla del Sol gepakt, de koffers in de opslag opgeborgen en genoten van een "geserveerd" lekker ontbijt met o.a. pancakes, cereals en fruit. Iedereen waaierde uit voor een korte rondgang door Copacabana. De dappersten waagden zich aan de beklimming van de Via Dolorosa: de echt dapperen gingen zelfs door tot de top.
Annette en ik bezochten de markt, de mooie kathedraal met Moorse invloeden en aanschouwden met verbazing de "zegening van de nieuwe auto's", een feestelijk ritueel vol toeters en bellen, waar een heuse priester aan te pas kwam.
Her en der kwamen we groepsgenoten tegen en verder wandelend, kwam Manuel ons melden, dat het vertrek een half uur vertraagd was, dus schoven we bij hem (en Renée en Roderick) aan voor de koffie. Tegen half 12 weer in Perla del Lago: allen gepakt en gezakt in de lobby verzameld en naar de haven gelopen.
Aan boord van een middel grote motorboot vertrokken we voor een tochtje van 1,5 uur naar Isla del Sol: stralend zonnig weer, prachtig uitzicht. Een aantal zat lekker op het dak uit te waaien en de rest zat binnen (helaas wel in de diesellucht) te genieten van de vaart of, zoals ik, te slapen, want gisteren was een best pittige dag. We meerden keurig af in een kleine haven, gelegen in een liefelijke baai, omzoomd door groene, bebouwde terrasvormige akkertjes, waarin een aantal fraai gelegen hotels met pracht uitzicht.
Wij klommen naar een restaurant waar we op het zonnige terras genoten van een heerlijke (en als altijd voordelige) lunch: quinoasoep, forel met garni (of kip/omelet) met diverse drankjes, zoals munjo-thee...Dat is muntthee, 'n nouveautée voor ons....!
Ondertussen werd onze bagage op 4 ezeltjes geladen en begon 't konvooi de klim naar boven...want dat was het: een hele klim..! Echt iets anders dan... Als we op het eiland zijn, moeten we nog een stukje naar boven lopen, zoals was gezegd. Sommigen konden de klim vrij makkelijk aan, anderen vonden het ook pittig, maar redden zich goed, maar vooral Marijke en ik vonden het bijzonder - bijna te - zwaar en zeker een uitdaging, die beter voorbereid en uitvoeriger besproken zou moeten worden. Ook al omdat er geen alternatief bestond: je moest wel door!!
Toch had dit avontuur zijn mooie kanten: de prachtige uitzichten, 't ingehaald worden door groepjes ezels en lama's, de steun en support van hulpvaardige reisgenoten en voor 't geluksgevoel van het halen van de "eindstreep". Heerlijk zitten bijkomen op het terras van Intakhala, de prachtige zonsondergang op de bergen in de verte. Het werd wel een stuk kouder , dus de kamers opgezocht: die kon je wel als "zeer eenvoudig" bestempelen, maar wat nodig was, was er...! Ieder voor zich nam even de tijd om te settelen, even te liggen, of te kaarten natuurlijk en rond 19.00 uur verzamelden we ons weer voor het avondeten: eigenlijk hetzelfde als vanmiddag (soep, keuze uit forel, kip of omelet), met een perzik-banaan toetje en nu uiteraard wijn, bier (en andere drankjes) erbij.
Het was inmiddels knap koud: de straalkachel én de gewone kachel waren gewoon niet voldoende, maar de stemming bleef prima en eindelijk konden we Marijke's verjaardag afronden met het hoogtepunt: 't geblinddoekt stukslaan van de Piñata. In dit geval een kartonnen gouden bierfles, die ook vanaf La Paz was meegereisd. De 3e klap was raak en de inhoud (toffees, lollies en andere kleinigheden) vlogen in het rond. En ja hoor, volgens de opdracht van Chris, dook iedereen op de grond om 't spul te zoeken en te rapen. Trudy versloeg Freerk met 1 à 2 snoepjes meer en was dus de grote winnaar.
Nog wat bijeen gezeten om te kletsen en te snoepen, terwijl het groepsafreken-gebeuren werd voltooid. Toen was het eigenlijk zó koud en was iedereen zó moe, dat naar bed gaan de beste optie was. Door de stikdonkere nacht naar onze kamers, even snel poedel-poedel, tanden poetsen en met thermo-ondergoed en sokken aan in bed gedoken. Té koud om te lezen of aan m'n dagboek te schrijven en voor 't eerst sinds jaren lag ik voor half elf in bed. Al met al een bijzondere, zware, maar ook gedenkwaardige dag met - gelukkig - een heel positief eind-gevoel.
Rini

Dinsdag 12 mei - Isla del Sol – Puno
Tot mijn niet geringe verbazing zit iedereen, zij het soms ongeschoren en zeer vaak ongedouched, aan het karige maal om 7.30 uur in de morgen. Na het poetsen van de tanden, zoveel zijn dat er niet meer, dus vlug klaar, genieten we nog even van het spectaculaire uitzicht en daarna gaan we om 8.15 uur nederdalen.
Volkomen ten onrechte schakelen ze ezels in om de lichte bagage van de andere ezels naar beneden te brengen. De dieren lopen behoorlijk in de weg als we heuvel af ploeteren.

Rond 11.30 uur bevinden we ons weer op de kade van het enige echte Copacabana, een stad die bekend staat om zeker twee dingen. Ten eerste; het beroemde carnaval van Rio vindt hier niet plaats en ten tweede; er wordt hier, als we de mond reclame moeten geloven, onwaarschijnlijk vaak gestaakt. Dit kleine plaatsje moet een paradijs zijn voor diegenen onder ons die liever lui dan moe zijn en die het dolce far niente hoog in het vaandel dragen. Te voet gaan we naar ons hotel van de vorige nacht (bekijk zelf maar welke datum dat was) om onze bagage op te halen. Met 2 kleine busjes worden de bulkgoederen en wij naar de grens met Peru gereden. Marjolein kan nog net op tijd haar coca afsplitsen. Iemand in het hotel wordt er blij mee gemaakt.
Als een soort gehakt worden we in lange rijen door de douanemolens gedraaid. Na drie kwartier is de zaak gepiept. We rijden richting Puno in een comfortabele bus, die zelfs van een toilet voorzien is.
Langs de route is het enige dat opvalt de grote hoeveelheid buiten het huis opgetrokken WC-hutjes in vrolijke rode aarde-kleur, blauw, groen of geel geschilderd. Die zijn ook in de schemering niet te missen. Onze reisleider blijft ons uit de slaap en op de attentieve tenen houden. Hij houdt een kwis over Spaanse woorden als aanloopje naar nog een aantal slaapverstoorde reizen, waarna we uiteindelijk zullen bepalen wie zich de onbetwiste kwisheld(in) van Peru zal mogen noemen.
We lunchen niet onderweg, maar voeden ons met wat er aan zoute en voor zoete koek geslikt kan worden. Hoe laat we in ons hotel arriveren is bij mij niet exact bekend. We worden in onze respectievelijke hokken gedreven en hebben daarna de tijd aan ons.
Jaap.

Woensdag 13 mei - Puno
Na weer een heerlijk ontbijtje met een eitje was het verzamelen om 8.00 uur om naar de graftombes van Sillustani te gaan.
Gelegen op een heuvel aan een lieflijk meertje in een verder prachtig landschap staan de torens van de Colla-beschaving (een pre-Inca beschaving). Later zouden ook de Inca's deze heuvel gebruiken om een aantal van hun doden te begraven. Het heerlijke weer, het prachtige uitzicht en de mooie ligging maakten dat we begrepen dat men hier geliefden wilden begraven. Op de terugweg maakte de bus een stop bij een boerderijtje, waar wij konden zien hoe de mensen leven. Een paar keurig georganiseerde gebouwtjes, die allemaal een verschillende functie hadden, opgetrokken uit adobe (bouwmateriaal uit klei, water, zand, stro en mest). Vooral de bij het huis horende alpaca's met hun jongen bleken een fotogeniek object.
Rond 12.00 uur waren we terug in Puno waar iedereen lekker ging lunchen.
Aan het begin van de middag stonden er een aantal fietstaxi's klaar om ons naar de boot te brengen die ons naar de drijvende rieteilanden van het Uros-volk zou varen. Het was interessant om te zien hoe dit volk de eilanden creëert en onderhoudt. Natuurlijk kon men ook zijn slag weer slaan bij het kopen van souvenirs, waarvan vele natuurlijk uit riet bestonden. Het is natuurlijk maar de vraag hoelang een volk als dit zal blijven voortleven op deze traditionele wijze. In ieder geval horen wij tot de lucky few die dit nog hebben mogen aanschouwen.
's Avonds wist iedereen zijn weg te vinden naar één van de leuke restaurantjes downtown Puno. Opnieuw een onvergetelijk dag in dit bijzondere deel van de wereld.
Renée

Donderdag 14 mei - Puno - Raqchi - Andahuaylillas – Cusco
Vandaag weer een behoorlijk forse 'verplaatsing' bij elkaar 8 uur in de bus van Puno naar Cuzco. Onderweg uiteraard wel een paar stops, om te beginnen voor koffie bij een zeer goed gelokaliseerd wegrestaurant, annex cadeaushop, want alle toeristenbussen stoppen daar. Ze hebben inderdaad uitstekende cappuccino.
Tijdens deze stop wordt een teamindeling gemaakt voor de muziek kwis later in de bus. Die kwis laat nog even op zich wachten want de apparatuur werkt niet naar behoren. De reis wordt sowieso verlevendigd want daarvoor hebben we ook de Bolivia-Peru kwis van Chris al mogen maken. Daarin gaat het er vooral om of je goed hebt opgelet tijdens alle toelichting die Chris heeft gegeven gedurende de trip tot op heden. De vragen zijn leuk en gevarieerd maar zeker niet gemakkelijk. Ik vind dat ik het er redelijk vanaf breng met 7 fout uit 25, zeker als blijkt dat sommigen wat hulpmiddelen lijken te gebruiken.
Lunch is een uitstekend buffet in weer zo'n prima gelegen wegrestaurant. We komen overigens erg weinig wegrestaurants tegen, dus veel keus is er niet maar bij deze is het eten erg lekker, wederom getuige het feit dat er veel bussen stoppen. Vrij snel na de lunch stoppen we in een plaatsje met een heel leuk pleintje waarvan de naam mij inmiddels alweer is ontschoten. Je kunt er een kerkje bezoeken, een archeologische Inca-site bekijken en een heuvel beklimmen voor het uitzicht. Ik doe alles een beetje, fotografeer de kerk, de Inca-site van over de muur en start de wandeling tot ik tot het inzicht kom dat de resterende tijd daarvoor te kort is.
De muziekkwis is hilarisch en chaotisch maar vooral ontzettend leuk. Het is grappig om te zien hoe fanatiek iedereen meedoet. Ik blijk best wel wat punten voor het team te kunnen verzamelen en betrap mezelf erop hoe teleurgesteld ik ben als een ander me net voor is met een antwoord dat ik ook goed gehad zou hebben. Uiteindelijk blijkt Rini de overall winnaar van alle kwissen.
Als het al donker is rijden we Cuzco binnen, de oude hoofdstad van de Inca's en voor hen de 'navel van de wereld'.
Paul

 

Vrijdag 15 mei - Cusco
Vandaag eerste dag Cuzco. Chris neemt ons allen mee op een tour. Eerst langs de markt met zijn geuren en kleuren. Een mevrouw wordt van haar hele voorraad geholpen. (middeltje wat uit een boom komt). Helpt om wonden te helen. Sommigen denken 'baat het niet, dan schaadt het niet' en kopen een flesje geluk.
Buiten de markt schaffen sommigen een slakkensmeerseltje aan.
Hierna gaan we dan naar Hotel des Niños. Lekkere cake met koffie/thee. Een redelijk grote groep meldt zich voor de rondleiding later die dag bij hotel Niños met aansluitend een diner. Na de koffie vertrekt de groep via Place des Armas naar de wijk San Blas.
Echter zelf heb ik de taxi genomen om een aantal Inca overblijfselen te bewonderen. Mijn boleta gekocht bij Tambomachay, voor Pukapukara in een winkeltje waar ik een lederen riem heb aangeschaft op weg voor een leuke wandeling door het veld. Op alle huisje, stonden iets van koeienbeeldjes. Geen idee waarom, maar zal ongetwijfeld geluk moeten brengen.
Bij Q'enqo was een cache verstopt waar ik eindelijk mijn draak (die ik uit Nederland had meegenomen) kon droppen. Het was niet handig dat ik eerst naar Q'enqo was gegaan. Nu zat ik tussen Saqsaywaman en K'usilluchayno in. Heb gekozen om naar laatst genoemde site te gaan, mede omdat daar ook een cache was. Waren twee delen, eerste deel heb ik de cache opgepikt maar kon de steen met de apen en poema niet vinden. Toen ik naar het tweede deel liep richting Cuzco kwam ik bovenlangs het eerste deel waar ik iemand trof met een buideltje cocabladeren. Hij trok mijn aandacht door over de apen en poema te beginnen, wij hebben toen cocabladeren geofferd waarbij in het Queche werd gepreveld.
Hierna liet hij mij stenen zien waarbij ik met veel fantasie inderdaad apen uit kon halen. Heb de man wat gegeven voor de moeite en heb besloten niet meer door te gaan naar Saqsaywaman.
Afgedaald naar Cuzco waar ik terecht kwam in Sant Blas. Erg leuke wijk met heel veel hostals bergop. Ca. 16.30 uur was ik terug in het hotel.
's Avonds met Paul gaan eten aan Avenue del Sol. Zoals gewoonlijk deze reis weer vroeg naar bed.
Volgende dag naar de Heilige Vallei: vertrek 8.00 uur.
Maarten

Zaterdag 16 mei - Cusco, excursie Heilige Vallei
Vandaag weer een drukke dag. Vroeg opstaan, om 8.00 uur vertrekt de bus naar de Heilige Vallei van de Inca's. Iedereen gaat mee. De reis wordt in omgekeerde volgorde gemaakt, zodoende ontlopen we de vele toeristen.
Het eerst wordt Chinchero bezocht, een prachtige Inca stad. Het is weer klimmen door de kleine straatjes. We worden echte berggeiten.
Het is overweldigend wat we te zien krijgen. Veel terrassen boven elkaar, boven staat een kerk. Net zoals in de andere kerken is de Spaanse invloed duidelijk zichtbaar; wat een overdreven weelde.

Na 1 uur stappen we weer in de bus voor het volgende bezoek. Na een half uur rijden, komen we aan in Ollantaytambo. Wat een immens bolwerk, weer trappen opklimmen en lopen over en langs de bergen. Het is overweldigend. Op driekwart van de hoogte gaan Rini, Annette en ik niet meer verder. Overbelaste knieën en hoogtevrees wegen zwaarder dan de weg te vervolgen. De rest van de groep klimt verder. Beneden is de waterloop zichtbaar en zien we toiletten van de Inca's.
Om half twee vertrekken we naar een restaurant voor een heerlijke lunch. We worden allemaal getrakteerd op een Piscosour (het drankje van Peru). Ik vind het heerlijk, maar niet iedereen denkt er zo over, want er blijven verschillende glaasjes onberoerd. Het is buffet is zeer uitgebreid en overheerlijk, voor ieder wat wils. Het is al half vier als we vertrekken naar ons derde doel Pisac. De reistijd bedraagt 1 uur. Onderweg begint het te regenen, maar de stemming in de bus blijft positief. Als we aankomen in Pisac regent het flink. Manuel, onze Portugees, houdt niet van regen en kou en blijft lekker zitten in de bus. De rest stapt uit en gaat met volle moed in de regen naar de ruïne. De helft van de groep gaat naar boven en de andere helft houdt het voor gezien. Ondanks de regen is Pisac ook weer prachtig.
Inmiddels is Berry (vr) behoorlijk ziek aan het worden. Het is te hopen dat ze opknapt en mee kan naar Machu Picchu.
Na 1 uur reizen met de bus arriveren we in ons hotel. Jaap, Marjolein, Hans en ik gaan een klein hapje eten in een restaurant in de buurt en natuurlijk bridgen we weer. Om 21.00 uur gaan we naar ons hotel, want morgen moeten we weer vroeg op.
Wat was het weer een ontzettend mooie dag, en wat hebben we weer veel gezien.
Marijke

Zondag 17 mei - Cusco - Machu Picchu (trein)
Vandaag vertrekken we naar Machu Picchu. De trein vertrekt stipt om 7.40 uur dus we moeten uiterlijk om 6.40 uur met de bus weg. Vroeg opstaan dus.
 
Het is een belevenis om met de trein te reizen. Voor we instappen, moeten we het paspoort laten zien. We hebben gereserveerde plaatsen. Het is een mooie lichte trein (het dak is half van glas). De weg naar Machu Picchu is mooi, mooie landschappen, we rijden door de dorpen, de huizen staan ontzettend dicht tegen de spoorbaan aan.
Na 3 uur en een kwartier zijn we bij Aguas Calientes, in dit dorp verblijven we in een hotel. We worden van het station gehaald door iemand van het hotel. Het is weer behoorlijk klimmen door de straten van het dorp.
Marijke en ik hebben een kamer op de 5e verdieping, helaas geen lift. Maar goed voor onze conditie.
Chris laat de groep het dorp zien, het is erg toeristisch, er zijn dus veel buitenlanders, allemaal om Machu Picchu te bezoeken
Jaap, Marjolein, Paul, Marijke en ik lunchen bij Indio Feliz, iedereen neemt zalmforel (heerlijk), behalve Marjolein die pollo (kip) neemt. Nadat we geluncht hebben, gaan we terug naar het hotel. Op de 4e verdieping van het hotel (restaurant) spelen we nog een paar robbertjes bridge met Jaap en Marjolein. Marjolein, Marijke en ik laten ons lekker verwennen en maken gebruik van een massage in het dorp om heerlijk te ontspannen. Het waren dames met stevige handjes en het was genieten.
We hebben 's avonds gegeten in 'pueblo viejo', 3 pizza's voor 5 personen ( Marjolein, Maarten, Marijke, Jaap en ik), het was meer dan genoeg.
Tja en we kunnen er geen genoeg van krijgen, tussen de maaltijden door hebben we nog getoept.
Na het eten weer vroeg naar bed, want morgen moeten we om 4.00 uur op om (het gaat eindelijk gebeuren) Machu Picchu te zien.
Hans

Maandag 18 mei - Machu Picchu - Cusco (trein)
4.00 uur liep de wekker af.... 4.20 uur ontbijten en met z'n allen om 5.00 uur door een donker Aguas Calientes naar de bushalte, waar al een hele rij stond om als eerste met de bus boven te komen om de zon te zien opkomen. Dat lukte ons niet; wel waren we getuigen van de zonneschijn op besneeuwde bergtoppen in het Westen: schitterend!!!

Na ontvangst van het eerste stempel op het toegangsbewijs (je mag er 3x in) maakten we kennis met Ruben, onze gids. Hij leidde ons gedurende 2 uur rond op het terrein van Machu Picchu. Het overtrof al mijn verwachtingen, prachtig weer, ook bleek 80% origineel. We bezochten de fonteinen, de tempel van de condor, de tempel met 3 vensters, de tombe van de koning, het huis van de prinses, de zonnetempel en de Intihuatana waar bepaald wordt hoe de landbouwcycli zullen zijn. Dit aan de hand van de stand van de zon.
Ruben vertelde over hoe zon en sterren spiegelden in kommetjes met water, hoe het Zuiderkruis werkte en welke planten er nu zijn en toen.
Beneden zag je de Urubamba rivier stromen. Na de rondleiding en de koffie klommen we naar de hut van de toezichthouder, alwaar je een prachtig zicht had op de woningen, tempels, terrassen en de Wayna Picchu. Vanwege de warmte waagden we ons niet aan de wandeling naar de zonnepoort (waar de 4-daagse Incatrail binnenkomt).

Het was goed toeven boven: allerlei mensen wilden op de foto met de Machu Picchu op de achtergrond en van een groep jongens en meisjes in klederdracht werden foto's en video gemaakt.
Ca. 12.30 uur daalden we af om een uur later weer in Aguas Calientes aan te komen. Daar heerlijk op een terrasje langs de spoorlijn gezeten. Het leek net een plaats uit een Wildwest film; backpackers, mannen die met kruiwagens over de rails liepen, een trein én musicerende mannen. Via de winkelstraat omhoog naar het hotel, onderweg wat gegeten en om 16.00 uur naar de trein (Perurail). Tevoren dacht menigeen dat er snel geslapen zou worden. Integendeel het leek wel een kippenhok!
De trein vertrok stipt om 16.30 uur; helaas was er weinig te zien vanwege regen en intredende duisternis. Ca. 21.00 uur waren we in het hotel in Cusco. Moe maar voldaan konden we onze kamers, die we de dag ervoor verlieten, weer innemen.
Adie

Dinsdag 19 mei - Cusco

Vandaag onze laatste dag in Cusco. Gelukkig hoefden we nu een keer niet zo vroeg op te staan en was er wat meer tijd om van het heerlijke ontbijt te genieten. Zoveel heerlijkheden bij elkaar!
Wij hadden besloten ('wij' zijn de Arnhemse "meisjes") om vandaag een wandeling vanaf Puca Pucara te gaan maken. Om half 10 stond een taxi klaar om ons in Puca Pucara af te zetten. Onderweg kreeg ik wel even de kriebels. Door de vele bochten in de weg leek de te lopen route veel langer dan die uiteindelijk was. Op de parkeerplaats vlakbij een Incaruïne van Puca P. werden we afgezet. De eerste handelaars zaten alweer te azen op kooplustigen. Dat waren wij vandaag niet!! Al gauw zagen we het wandelpad dat we moesten gaan volgen door de velden. Maarten had het ons goed uitgelegd. We moesten linksom een meertje gaan lopen. Het klopte als een bus. Het pad liep glooiend, langs veldjes waar aardappels gerooid werden, naar beneden. Onderweg had je een mooi vergezicht op de bergtoppen en keek je neer op Cusco. Soms moest je zien met droge voeten over een moerassig stukje te komen, door van steen naar steen te springen. Bij Jelleke ging dat de eerste keer mis. Dat betekende natte voeten voor een deel van de dag. En later in Cusco een zwerm schoenpoetsers achter haar aan om haar schoenen een goede beurt te geven!!
Om een beetje te weten hoe we richting Cusco moesten lopen, volgden we een eindje voor ons een gids op afstand met 2 toeristen. Later zijn we die uit het oog verloren en raadpleegden we af en toe het kompas. Onderweg kwamen we ook enkele toeristen te paard tegen. Na verloop van tijd kwamen we bij de Incaruïne van Q'enqo uit; vanaf de parkeerplaats ervoor konden we op de ruïne neerkijken. Vanaf hier was het wandelpad wat moeilijker te vinden. Door een stukje op goed gevoel verder te lopen zagen we ineens in de diepte de weg die we 's morgens met de taxi gereden hadden vanuit Cusco. Via een smal geitenpad zijn we naar beneden geklauterd; ondertussen de hoop uitsprekend dat we aan de noordkant van de stad zouden uitkomen in de wijk "San Blas". Een man langs de weg had dat blijkbaar gehoord en wees ons op de steile trap naar beneden, die op de Plaza San Blas uitkomt. Dus goed gegokt!

Op een klein binnenplaatsje dat vanaf de trap zichtbaar was bleek een terrasje, annex winkeltje te zijn. We bestelden 4 flesje cola en 2 zakjes chips, zegge en schrijven voor voor 3,40 sol. Ik ging alles betalen en dacht dat ze 34 sol bedoelde!!! Dus pakte een brief van 50 sol, tot de vriendelijke eigenaresse me uit de droom hielp, dat het echt maar 3,4 sol was. Niet te geloven, zo goedkoop!!
Na de steile trap en schilderachtige straatjes afgewandeld te zijn, kwamen we inderdaad op Plaza San Blas uit. Hier heerlijk gelunched in het backpackers café "The meeting place". We konden ons gerecht in het Nederlands bestellen, want een Nederlandse jongen werkte daar sinds een week als vrijwilliger. Daarna ben ik met Adie de Kathedraal gaan bekijken aan de hand van de audio-tour. Als onderpand moest ik mijn camera afgeven! Ondertussen hoorden we het buiten kletteren van de regen. Dat was goed getimed!!
Gelukkig droog terug kunnen wandelen naar het hotel. Om half 7 opnieuw vertrokken met een taxi naar Hotel Niños om samen met de hele groep te eten om én Chris te bedanken, begeleid met een mooi toespraakje van Paul, én om alvast afscheid te nemen van Rini en Annette.
Opnieuw een fantastische dag gehad!!
Annie

Woensdag 20 mei - Cusco, vlucht naar Lima
Het voelt vandaag een beetje dubbel. We zijn al een beetje op de terugreis. Maar gelukkig zorgt Chris, onze reisbegeleider, ervoor dat het toch nog een leuke laatste vakantiedag wordt in Lima.
Om 7.00 uur vertrekken we met de bus naar het vliegveld van Cusco. Het vliegtuig vertrekt op tijd, dat is heel bijzonder volgens Chris. Soms zit je uren te wachten omdat het slecht weer is boven de Andes.

Om 12.00 uur zijn we in ons hotel in Lima. Om 12.30 uur vertrekken we met taxi's naar een bijzonder visrestaurant La Victoria mi la Barrunta. We kregen in zure saus geserveerde rauwe vis. Erg lekker. Verder een soort paella en inktvis.
Daarna met taxi's naar de oude binnenstad. Overdag leuk om rond te lopen. 's Avonds moet je er wegwezen. Met Chris wandelen we vanaf Plaza San Martin door de drukke winkelstraat naar de markt en China Town.
Om 16.00 uur gaan we naar het klooster San Francisco. We krijgen een rondleiding, jammer genoeg spreekt de gids slecht Engels, maar samen komen we er uit wat ze allemaal bedoelde te zeggen. We zien o.a. de Bibliotheek met 20.000 boeken en de Catacombe met de botten van 70.000 inwoners in lagen op elkaar gestapeld. Dat zal een ruzie worden op de jongste dag. Verder zijn er fresco's te zien, tegelwanden en schilderijen van de school van Rubens.
Om half 6 besluiten we met een taxi naar Larco Mar te gaan. Helaas het verkeer staat muurvast. Dat werd dus 5 kwartier uitlaatgassen happen. Straatverkopers lopen haastig langs de auto's soms met slapende kinderen op de arm. Het wordt donker en we besluiten rechtstreeks naar Park Kennedy te rijden en daar te gaan eten. Het park blijkt een verzamelplaats van allerlei soorten katten te zijn. Ze worden door het publiek aangehaald en krijgen soms wat te eten.
Wij gaan eten bij Haïti een soort veredelde BurgerKing. Later ontdekten we een leuk straatje met terrasjes waar we hadden kunnen eten. Doodmoe maar voldaan komen we bij ons hotel aan. Toch weer een echte vakantiedag.
Nog even een lekkere douche, nee helaas er is geen water. Dat valt tegen na alle goede hotels, die we hebben gehad. Morgen naar huis na een Geweldige Vakantie.
Jelleke