Dagboekverslag Djoser reis Nepal

Dit zijn de eerste regels uit het dagboek van onze 22-daagse Nepalreis. De reis is begonnen op zaterdag 25 september. Nadat we allen op Schiphol onze tickets hadden ontvangen, begon het avontuur. Na een reis met twee tussenstops, waarvan de laatste op Doha in Quatar was, arriveerden we in Kathmandu, Nepal. Na enkele douane-, en bagageformaliteiten konden we als groep vertrekken naar ons eerste hotel: Hotel Tradition, gelegen in de touristenwijk van Kathmandu: Tamel.

Na een verfrissende douche, aan tafel! Tijdens het wachten op de maaltijden een voorstelrondje. Het blijkt dat de groep eensgezind uitkijkt naar de trekking in de Himalaya. Verder is het een gemêleerd gezelschap. Na een goede maaltijd lekker naar bed. Deze zijn wat hard, maar slapen verder prima.

De eerste “echte dag” in Kathmandu begint met een feestdag. De Koning van Nepal zal naar Durbar square komen. Ook zal de levende meisjesgodin Kumari zich vertonen, wat toch wel heel bijzonder is. Naar mijn idee is iedereen van de groep hier ook naar toe geweest en inderdaad, de Kumari heeft zich laten zien en na lang wachten hebben we ook een glimp van de koning op kunnen vangen. ’s Avonds bij ying yang heerlijk Thai’s gegeten, dat allemaal zittend op een kussen en niet op een stoel, even wennen dus, maar wel heel erg leuk!

Na weer een welverdiende nachtrust, brak de volgende dag aan. Deze dag zijn wij naar de stoepa Kasi Swayambtu gelopen. De heenweg was geweldig, veel gezien in de chaos die Kathmandu heet. De heenreis liepen we met Peter en Suzanne en geheel volgens onze eigen traditie, enkele kilometers extra (lees: om!) gelopen. Na het bekijken van de prachtige stoepa, ook wel de apentempel genoemd, met alle mooie verhalen en prachtige gebruiken, met nog wat andere mensen terug richting het hotel gelopen. Daar nog lekker wat door Tamel geslenterd en nog wat van de Nepalese handelsgeest geproefd. Terug in het hotel aangekomen, stonden daar de koffers op ons te wachten. Zo kom je er achter, dat je eigenlijk heel weinig nodig hebt en dat je zonder koffer best een tijdje vooruit kunt. Wel was het heerlijk om in schone kleren in het Indiase restaurant ‘Third eye’ aan tafel te gaan, om hier te genieten van een prima maaltijd.

De laatste dag in Kathmandu ( voorlopig dan) hebben we een lijkverbranding gezien aan de Bagmati rivier en hebben de Bouddhanath tempel bezocht en beklommen. Ook dit was erg interessant en de lijkverbranding meer dan indrukwekkend. Na een lekker drankje op het dakterras de nacht in, op naar het volgende deel van de reis.

Donderdag 30 september om 8.30 uur vanuit het hotel vertrokken naar Bhaktapur. Wij naar de bus gelopen, onze bagage kwam per riksja achter op. Bhaktapur, een heel oud stadje, is net een openluchtmuseum. In een kleine drie uur de highlights bekeken, waaronder het pottenbakkersplein en ook hier het Durbarsquare. Na een prima lunch met de bus naar, het niet uit te spreken, Changunarayan. Dit is een klein dorpje met een prachtig pleintje waarop een imposante tempel. Na hier even te hebben rond gekeken startte vanaf hier een wandeling van zo’n anderhalf uur. Tijdens de wandeling hebben we de drukte van de steden duidelijk verruild voor de rust van de natuur en de bergen. Aan het eind van de wandeling met de bus naar hotel Vieuwpoint in Nagarkot. Het hotel ligt hoog op een bergtop en ook al is het zicht hier nu erg beperkt, het is hier werkelijk prachtig. Morgen hopen we op helder weer zodat de wake-up call ons zal wekken voor een prachtig panorama op de hoogste toppen van de Himalaya. Tot nu toe is het hier fantastisch en reizen we met een geweldige groep. Hopelijk en waarschijnlijk, duurt dat nog ruim twee weken voort!!

Nagarkot vrijdagochtend, ontbijttijd……

Drup, drup, drup, drup, drup………. Vanochtend heel relaxed wakker worden; geen wekker , ’t is al redelijk licht en wat blijkt: geen wake-up call, het is stikmistig en het regent dat het giet!! Daar gaat ons mooie uitzicht en de schijnbaar fantastische zonsopkomst…… Na een goed ontbijt (bannanapancake, toast en sap) is het w88 op Jet…… Tja, met de wekker nog op Nederlandse tijd, wordt je hier niet echt vroeg wakker. (gezonde berglucht he?!) Inmiddels is het droog, maar we zien nog geen steek…. De lunchpakketjes staan klaar (in pedaalemmerzakjes!?!!) en Edine heeft goed nieuws, wie het wandelen na ongeveer tweeëneenhalf uur beu is, kan met de bus verder (jippie, jippie!) Ben erg benieuwd naar vandaag….. Gaan nu de bergschoenen aantrekken en op pad. Strax verder.

Afijn niet alleen de bergschoenen moesten aan, ook de regenjassen, poncho’s en rugzakregenjasjes werden tevoorschijn getoverd. En dat was geen overbodige luxe! Na ongeveer een uur asfalt en veel regen gingen we onverhard. Als het mooi weer was geweest hadden we vast een prachtig uitzicht gehad. Nu was het zicht beperkt tot de regenjas van degene die voor je liep. Na het zingen van veel liedjes en het doen van de zonnedans werd het droog. Prachtige waterval gezien, prachtige route en uiteindelijk komen we allemaal veilig, bemodderd, hongerig en voldaan aan in Naja. Daar wachten de lunchpakketjes! De resten van onze lunch worden verdeeld onder de toegestroomde kids…. Onze gids (vishnoe of “uncle”) deelt uit en dit tafereel doet weer beseffen hoeveel mazzel je zelf hebt!...

Vervolgens met de bus naar Dulikel waar iedereen nu heerlijk geniet van ’t prachtige uitzicht, een heerlijk warme douche, snelle wasbeurt van de kleren en een welverdiende Everest(bier), thee of een wijntje. De bergtoppen (besneeuwd!!!) zijn werkelijk prachtig en worden veelvuldig gefotografeerd. Strax wacht het buffet, wat wil je nog meer??! P.s. we logeren in hotel “mountain vieuw”

21.30 uur: ’t Diner was erg vermakelijk; Peter aan de tepel en Suzanne kreeg een erg lullige beker thee, Cees een selectieve vorm van Parkinson (alleen z’n “drinkarm”) en het Everestwater was het klapstuk van de avond, goed voor alles, hahaha!! Nemen nog een neut en dan lekker pitten en morgen fijn de hele dag in de bus……..(lekker handig voor wie dan schrijft) Namastee!!

Zaterdag Zo, vandaag wordt een lekker dagje bussen naar Pokhara.

Na een heerlijk ontbijtbuffet staat iedereen om 8.00 uur klaar voor vertrek. Nog een laatste blik op het mooie hotel en het uitzicht. In Kathmandu (ligt op de route) gaat Michiel ons verlaten, hij krijgt de komende weken zijn eigen Djosergroep. Nog even een fotootje en dan weer verder. Het wordt steeds stiller in de bus. Komt dit door de afwezigheid en gemis van Michiel of het langdurig wiegen van de bus? Waarschijnlijk door beiden. Om ongeveer half zes komen we aan in de “submetropool” Pokhara. Even een frisse douche voor het eten in het gezellige restaurant genaamd Maya. Ook hier worden we bediend door een gezellige Nepalees. Tijdens het eten is het dan zover!: de verkiezing voor het hulpje van Edine vindt plaats. Carry wint overduidelijk met 99% van de stemmen. Het eten wordt afgesloten met een grote truc van de joviale ober. Een kurk wordt in een wijnfles gepropt en wij moeten deze er uit weten te halen, zonder de fles te breken. Het blijkt een lastige truc, want ook de ober lukt het niet? Na deze lekkere en gezellige avond gaan we ons voorbereiden op nog een mooie dag in Pokhara………

Zondag Vanmorgen, zoals voorspeld, nog fikse regenbuien. De geplande wandeling voor de liefhebbers gaat niet door. Dan maar shoppen. Met een aantal gaan we naar een leuk bergsportwinkeltje. De verkoper heeft waarschijnlijk de omzet van de maand. Er wordt flink ingeslagen, alles is zo goedkoop, je wordt er gewoon hebberig van. Er wordt een mooi dealtje gesloten voor de rekening, verkoper blij, wij blij.

Iedereen gaat verder een beetje zijn eigen gang. Er wordt gefietst, gevaren en nog meer geshopt. Het weer wordt helemaal toppie, lekkere temperatuur en zonnetje.

’s Avonds gezellig gegeten onder het genot van Nepalese dansers & danseressen. Een aantal kwam er niet onderuit en belandden al swingend op de dansvloer bij de dansers. Erg leuk om naar te kijken en de soepele bewegingen te aanschouwen. Een beetje op tijd naar bed, morgen begint de trekking! Spannend!!!!!!

Zondag

Vandaag de eer aan mij om dit schriftje bij te schrijven. Na een gezellig diner terug in onze luxe kamer de voorbereiding van de trekking getroffen. De kamer van Jet, Carry en mijzelf was een enorme chaos. Het was alsof er een kledingbom was ontploft. Na enige uren eindelijk alles ingepakt te hebben, was er een check of niets vergeten waren en natuurlijk ontdek je dan dat de ander meer keren/spullen hadden in de dagrugzak dan jij zelf en dus alles er maar weer opnieuw er uit en er in. Rond twaalf uur zijn we gaan slapen, was de klus klaar. Wekker om 6.30 uur, vertrek om 8.30 uur. De laatste spullen nog even in de tassen en ontbijten bij Oh la la (naast Bleu heaven). Na ongeveer anderhalf uur met de bus zijn we aangekomen in Naja Pur, vanaf daar lopen, lopen, theedrinken, lopen, lopen, lunch. Dit alles in een prachtige omgeving met hele mooie watervallen. Onderweg bedrijvig met mensen die spullen van de berg afdragen. De Lunch was rijst met aardappelen en dal, het was erg lekker. Na nog een kopje koffie of thee. De wandeltemperatuur is erg warm, zeker 30 graden C.

Onderweg zingen we liedjes en stappen we flink door. Onze drager stopen regelmatig en we komen ze veel tegen. Na een paar uur komen we aan in Tirkhedhunga. Daar drinken we cola en bier en krijgen een flinke regenbui op ons hoofd. Lekker douchen en we slapen in eenvoudige kamertjes. Het diner bestaat uit twee keuzes: Noodles en groenten of aardappelen met een gebakken ei. Joost heeft onderweg een bloedzuiger opgelopen en laat ons zijn hevig bloedende been zien. Direct gaan bij de anderen de afgeritste broekspijpen er weer aan. We zitten nu op 2060 meter, ’s avonds spelen we Uno en dobbel, de stemming zit er goed in. We gaan vroeg naar bed, morgen vertrekken we heel erg vroeg. Om zes uur worden we gewekt met koffie of thee. De hele nacht heb ik het horen regenen, maar gelukkig was het droog en begon zelfs de zon al een beetje te schijnen. Het was een zware tocht, maar aangekomen op ons lunchadres, waar we toast met een gebakken ei kregen was dat snel vergeten. Bij aankomst groot applaus voor Hannie, die dit toch maar doet op 65 jarige leeftijd. Na de lunch was het nog zo’n anderhalf uur tot ons volgende logeeradres. Iedereen blij bij aankomst, helaas nog wel een regenbui voor de meeste groepsleden, maar Tophill heeft de openhaard en “hot showers”.Al met al weer een schitterende dag.

We zitten nu op 2900 meter!

Dinsdag

Ik heb van Martine het dagboek gekregen. Er zijn al verschillende namen genoemd, maar de groep is nog niet voorgesteld, aan mij de eer. Allereerst hebben we Hannie en Willen uit Friesland. Hannie is de oudste van het gezelschap en doet de trekking top. Haar zoon Willem is te herkennen aan zijn witte kuiten. Peggy en Loeck (Lodewijk) komen uit Zeeland en zijn door hun kinderen enthousiast gemaakt voor rugzaktoerisme. Ervaring hebben ze opgedaan in Peru.Hannie en Kees ( ja, aan dubbele namen geen gebrek) hebben in Afrika kennis gemaakt met trekken en lopen met hun stokken rustig de berg op. Cees en Els (of Elisabeth) komen uit Borne en zijn echte genieters. Een lekker biertje, wijntje en massage zijn door hun niet te weerstaan. Shoppen is ook een grote hobby van hen. Peter en Suzanne, wel een stel, maar niet samenwonend en al drie jaar een bij elkaar. Hun eerste weekendje weg was naar Antwerpen, waar Peter zijn Suus met een roos liet weten dat hij een “beetje gek” op haar was. Ingrid en Joost, vorig jaar getrouwd, dachten aan kinderen, maar nu zij de smaak van reizen weer hebben te pakken zal dat nog wel even duren. En dan Ko, uit Brummen en zoals iedereen weet ligt dat bij Zutphen. Hij werkt voor de torengroep. Last but not least, Carry en Martine. Beide Gebonden, maar als zelfstandige dames op reis in Nepal en ik ben blij dat ik een kamer met ze mag delen! Gezellig!! En wat is een groep zonder reisbegeleider: Edine, een leuke vlotte meid die het allemaal goed voor ons regelt en bij wie de groep zich in goede handen voelt!

Vanavond slapen we dus in Hilltop en hebben we weer een zeer smakelijke maaltijd op. Macaroni en springrolls. Nu aan de koffie/thee bij een gaslampje en straks slapen bij kaarslicht, een en al romantiek. We laten de gordijnen open als we gaan slapen, zodat we elke keer als we wakker worden, de gigantische sterrenhemel kunnen zien. En wakker word ik om naar het toilet te gaan. Ook dat is elke keer een belevenis. Zoeken in het donker naar het toilet en later naar het gat in de grond, gaat gelukkig elke keer weer goed! ’s Ochtends worden we rond 4.45 uur gewekt door Uncle en als we naar buiten kijken, weten we dat het de mooiste dag van de trekking gaat worden. Het is helder en we kunnen de bergtoppen zien!! Vol enthousiasme gaan we uit bed en bij kaarslicht pakken we onze spullen en kleden ons aan. Uncle heeft al koffie en thee en op een bodem van zoute koekjes gaan we op pad. Zaklampen aan en in colonne de berg op. Het is een zware bevalling, de adem wordt ons ontnomen, maar dan komt Poon Hill in zicht en staan we op de top. Het uitzicht is gigantisch en zo mooi heb ik het nog niet gezien. En dan wordt het nog mooier als de zon z’n warme gloed over de toppen schijnt. ADEMBENEMEND!! De fototoestellen maken overuren en “en groupe” worden we nog een paar keer op de foto gezet. Dan moeten we helaas terug voor het ontbijt: Tibetaans brood met honing en jam, heerlijk buiten op het terras. Het lijkt wel wintersport, maar dan met uitzicht op de Annapurna, meer dan acht kilometer hoog! Onze dag kan niet meer stuk.

Op weg naar Tadapani is het weer klimmen, ditmaal via trapjes en modderige wortelstronken. Samen met Joost loop ik voorop. We gaan over een kam en helaas is het weer mistig en hebben we weinig uitzicht. Bovenop de berg houden we halt en krijgen we extra energie toegereikt in de vorm van nootjes, koek en appels. De trek wordt vervolgd en al snel komen we in en prachtig sprookjesbos, waar je de elfjes, trollen en hobbits kunt voorstellen. Over de dikke boomwortels stappend wordt er een sprookje verteld ( verzonnen) over de Annapurna, een versteende man en vrouw. De bomen zij gekromd en als er een blauwe lucht met wolken doorschijnt, is het sprookje compleet. Dan dalen we af via een klein stroompje en nuttigen de thee en koffie op een idyllisch plekje. We volgen de beek naar het dorpje. Soms steken we de beek over via houten bruggetjes. Soms laten we de beek oven “los” omdat hij het water laat vallen en wij de weg langs de bergwand nemen via steile trappen. Sommige treden zijn erg glibberig en af en toe wordt er een schuiver gemaakt door Kees (2x) Els en Ingrid. Gelukkig is Radju (onze tweede gids) er en als een held houdt hij ze tegen, zodat een val in het ravijn hen bespaard blijft. We komen langs prachtige rotspartijen, gigantisch hoog begroeit met paarse bloemetjes. Om elk hoekje en bochtje wacht weer een verrassend uitzicht. De fototoestellen blijven klikken. Zo tegen enen bereiken we de lunchplek en bestellen we cola en fanta om de suikers aan te vullen. Zometeen lunch: macaroni met spinazie en ketchup. We gaan verder en dalen 160 meter, eerst nog een tijdje langs de rivier, later behoorlijk stijl naar beneden. Dit maal maakt Carry een smak en valt wederom op haar achterste. Met de pijn in haar ogen komt ze beneden aan. Ze heeft een grote dosis doorzettingsvermogen en gaat door op 1 Ibuprofen (een wonderpil) en daadkracht de klim naar boven, ook zij is een topper. En dan wordt ons een stuk “Nepali flat” beloofd, nou; forget it!! We gaan door een bos, een prachtig bos, langs een glibberig paadje naar beneden. Nog ff schrikken van een klein mannetje met rode laarsjes aan en een bulderende lach. We naderen het eindpunt en Radju voegt zich bij ons. Hij draagt een extra rugzak. Van wie?? vast weer van Els want die staar inmiddels bekend om degene die altijd alles kwijt is en vergeet. Verder vandaag nog gedanst met een Nepalees meisje, gevolleybald met de dragers en niet te vergeten een biertje gedronken op deze geweldige dag! En bovendien Edine nog even in de maling laten nemen door Radju: Kamers tekort in de loge en dus een deel van de groep terug naar Tadapani of door naar het volgende hotel. Radju doet het erg goed. Hoewel Edine twijfelt, vertrouwt Edine het niet. Een goede reisbegeleidster die zich niet van haar apropos laat brengen en zich niets laat aansmeren. Zit nu in de dininghall. Naast mij wordt er smaklelijk gegeten door Koreanen en een groepje Engelstaligen. Achter me zit een vogeltje vanuit zijn huisje alles gade te slaan. Om zeven uur is het etenstijd. Vandaag weer de keus uit drie gerechten, waarschijnlijk weer allemaal weer even lekker. Rijst met linzen hadden we verwacht, maar het overtreft het elke keer weer. Onze dag kon niet meer stuk schreef ik vanochtend! En dat was ook zo. Een prachtige wandeling in een schitterende omgeving. Om nooit te vergeten!

Nepal, woensdag

Bijna donderdag, maar nog niet heus. Iedereen denkt dat we morgen verder trekken, echter de verrassing komt nog. Dit hotel moet nog worden afgebouwd en de gids heeft ons hier naar toe geleid omdat hij door heeft dat wij nog wat handige luitjes in de groep hebben. Men heeft de eerste poging al gedaan om ons onder de tafel forse brandwonden aan de voeten toe te brengen zodat verder lopen al onmogelijk zal zijn. Nee alle gekheid op een stokje, in deze gelegenheid moeten we als groep de zaak letterlijk en figuurlijk “aankleden”. Nu hebben we in zover mazzel dat dat als groep geen probleem is. Geweldig is het uitzicht in deze lodge. Op dit moment gaat het gesprek over de wensen van een ieder. Ik zal even het een en ander citeren. Carry wil graag Nepalgrijs op de muren, Jet drie spijkers en de bijbel en Peggy gaat gordijnen naaien. Het restaurant waar we nu zitten wordt verrijkt door een schitterend gekleurd dwergpapegaaitje.

Donderdag 7.30 uur. De ochtend begint met een prachtig vergezicht op de grote jongens. Uncle heeft ons reeds een lekker kopje thee gebracht en vanuit onze slaapkamer zie ik Hannie met Co al gezellig keuvelen. Als de bevolking de rijkdom van de natuur evenredig om zou kunnen zetten in geld, dan waren ze schatrijk. Helaas is dat niet zo en is de tegenstelling vaak pijnlijk. Wel geeft dit land zijn bewoners een brede glimlach die, waar we ook komen, altijd ons deel is, Hartverwarmend!!! Het zal vandaag een “easy day” worden. Laat ontbijten, laat vertrekken, dus lekker rustig aan en weinig “jam jam” voorlopig. Heerlijk ontbijt van donkerbruine pannenkoeken met stroop en jam. Kees H doet het met droge koekjes omdat zijn maag van streek is. Momenteel verzameld iedereen zijn bagage en gaan we van Chuile na Chomrong. Een tocht met een “handen en voeten klim”, we zijn benieuwd!

Ja hoor, het klopt volledig, de tocht startte met een steile afdaling, waarna we beneden de rivier overstaken, ieder vergezicht is fenomenaal! Vanwege een aardverschuiving moesten we tegen de middag nog een aardig ommetje maken, och wat maakt het ook uit, een bergje meer of minder. Iedere blik die je werpt geeft zoveel motivatie, dat je blijft gaan en gaan. Onze gidsen verdienen sowieso een medaille, want ze zijn nog niet op de plaats van bestemming of ze zijn reeds met cola, thee, koffie of eten in de weer, ondertussen ook nog met iedereen grapjes uithalend! TOP! TOP! TOP!!!

Zoals nu ook, zitten we eer heerlijk te smikkelen van een bordje rijst met kruidige groenten en een linzensausje. Kees H krijgt geen hap door de keel en ziet wat pips en bleekjes. De kamers worden verdeeld en er kan gedoucht worden, lekker schone kleertjes aan en tijd genoeg om even bij te komen. Hebben we nu toch werkelijk een kamer met spiegel en spijkers: luxery ten top!! Zo zie je maar, het zijn de kleine dingen die het hem doen. Nog even over vanmiddag. We trokken langs een schooltje waar ik even een kijkje binnen nam. Ik denk groot 3x3 m2 met ongeveer 20 kindjes, een tafel, geen stoelen, een schoolbord en als aanwijsstok een takje uit het bos. Toen ik in het Nepalees begon te tellen, deden ze in koor mee, waarna ook de Nederlandse telling aan bod kwam. Aan inzet ontbreekt het de mensen hier niet! Zo, nu even tied veur ’n pafke. De sokken van Carry waren zo vuil dat ze na een wierookstoombadje uit zichzelf rechtop bleven staan, wat een wereld!

“s Avonds, nadat de bar bijna leeg was gedronken, ontstond er spontaan Nepalese dans en zang. De Nepalese tekst: Resham firiri, resham firiri De re ra jam key Darama banjeng Resham firiri

Hollandse tekst:

Resham firiri resham firiri You are a monkey, I am a donkey Resham firiri

Ik moet dit verhaal nu gaan afmaken. Dat is wel lastig, want de gezelligheid is overweldigend dus schiet schrijven er bij in. We aten heerlijk pizza en lasagne en maakten kennis met Fred uit Frankrijk en Tak uit Nepal. We hoorden weer leuke verhalen van hun en als vanzelf vloog de avond voorbij. Nadat er nog wat onrust ontstond over de keuze waar het schriftje naar toe zou gaan, bood Peggy zich spontaan aan de pen over te nemen! Bedankt Peggy!

Vrijdag

Ik heb nu dus “het schriftje” in handen gekregen. Na alle voorgaande reportages hoop ik dan nu mijn steentje bij te dragen. Vanochtend om 6.00 uur met koffie en thee door Uncle gewekt. Om 7.00 voor velen een heerlijk ontbijt: toast met omelet. Daarna inpakken en alle extra’s van de avond tevoren betalen. We zouden om 8.00 uur vertrekken, maar of het nu kwam door de vele whisky’s, biertjes, rum of iets anders(?), het werd later, 8.15. We begonnen met een, inmiddels niet door iedereen even geliefde, trappendans richting de hemel. Cees met zijn mooie kuiten liep voor mij, maar zoals zijn jaloerse vrouw uitriep: ze zijn van mij! Enfin, we namen al lopend afscheid van de besneeuwde toppen Annapurna South en Machapuchre. Ze verdwenen ook nu weer achter de wolken. (spelen ze verstoppertje?) We klommen tot onze theepauze om 10.45 uur (Hannie’s en Peggy’s tijd) bij hotel Kimrong aan de oever van de Kimrong Kholarivier (1821 m) Vertrek om 11.00 uur over de rivier voor, volgens Uncle, de laatste klim van de trekking. Oh ja, nog even een klein aandeel van journalist Loeck: Tijdens het wachten op H+P ( Hannie en Peggy) ging er een kudde buffels door de rivier. Goed dus, wij, (H+P) met Uncle naar boven, tjonge, dat viel niet mee, maar uiteindelijk kwamen we om 12.45 uur aan (H+P tijd) op de top in guesthouse Annapurnavieuw (2254 M). Lekker wat gedronken en hup om 13.00 uur downhill de heuvel af. Opeens zagen we onze eindbestemming, Ghandruk, op de heuvel liggen. Tjonge, dat gaf de burger moed. Eerst zagen we nog een boer met twee ossen het land bewerken (net als in Indonesië) en toen kwamen via het mooie betegelde pad tussen varens en bossen met zingende krekels, over waterpartijen (kortom een oprit als door een oude koloniale tuin) bij een hangbrug die in 1995/96 door de Brittish Gurkhas Neval aan de boeren geschonken en gebouwd was. Nog even verder geklommen (ik dacht dat we de laatste hadden gehad?) te hebben, liepen we het begin van ons dorp in. Je kon de Engelse invloed wel zien: lage oude muurtjes en steegjes. Het dorp is van ongeveer 1750. Om 14.30 komen we aan bij ons hotel Manisha. Hier lekker op het terras gezeten, maar de weergoden gooiden wederom roet in het eten en moesten met gepaste haast naar binnen om daar te eten: gebakken noodles. Hierna vliegensvlug onder de warme douche en daarna voor de liefhebbers een rondwandeling door het dorpje. De liefhebbers (Co+Loeck) zijn met Raju nu op pad. Verslag volgt nog van journalist Loeck. Nog even een vermelding: zoals bekend heeft Uncle in het guesthouse bij Poon Hill onderhandeld met Maoïsten, ze vroegen 1200 rupee’s per persoon. Uncle heeft dat betaald, het bedrag is voor de hele trekking.

Verslag van Loeck: We hebben een kleine wandeling gemaakt door dit oudste dorp in het hele Himalayagebied. Ze hebben hier een heel eigen cultuur: de Gurung cultuur (= naam van de mongolische kaste uit de 17e eeuw) (dus geen Engelse invloeden!) Ze houden hun traditie goed in stand en het toerisme is hier pas heel laat toegelaten (1981). We hebben een klein museum bezocht waarin we voornamelijk allerlei gebruiksvoorwerpen te zien waren, die deels ook nu nog worden gebruikt. Er was ook een alleraardigst Boeddhistisch tempeltje te zien wat we ook van binnen konden bezichtigen, uiteraard nadat we onze schoenen hadden uitgedaan.

Om 19.30 aan tafel: Met gejuich worden de Franse frietjes ontvangen en ook de kippensoep met kippenvlees was heerlijk. De andere mogelijkheid heden: tomatensoep/aardappelsoep/spaghetti/kippenmomo’s. Na het eten komt Raju met de lokale Nepalese wijn (van de plant langs de weg, velden vol) Ze maken er ook meel van en ook als kruid door de rijst. Ook goed voor de maag (Kees).

Om 20.30 uur begint de het op en top gezellig te worden, overal muziek en dans, gasten en lokale bevolking komt kijken naar de gezellige bende! Allerlei melodieën: het kleine café aan de haven/Brabantse nachten/ resham firiri song. Raju ( hij zegt dat hij niet kan dansen) danst de openingsdans van de dragers en Uncle. Na veel gedans en zang vertrekken de dragers om 21.30 uur om te eten en te slapen.

Zaterdag

Met enige frisse tegenzin wordt dit schriftje aanvaardt. We zullen trachten er het beste van te maken. De opdracht van Edine was om ’s morgens om 7.30 uur te vertrekken, voor onze laatste trekkingsdag. Dat werd dus vroeg opstaan. Om 6.30 uur heerlijke pannenkoekjes gegeten, hiervoor had Uncle ons al van thee voorzien. Er werd om 7.45 uur vertrokken voor een wandeling van zo’n 5 uur naar onze eindbestemming. Het zou een makkie worden met alleen maar daling. Dit viel toch nog tegen. In Kimele werd een groepsfoto gemaakt, waarbij enkele bereidwillige dames werden ingeschakeld als fotografe voor de vele camera’s. Jet had voordien al enkele gegevens uitgewisseld met de Finse Timo (ik geloof niet dat het wat wordt) Hierna verdwenen de Annapurna south en I en de Machapuchre uit beeld. Het blijft een prachtig gezicht dezen reuzen, op ogenschijnlijk raakbare afstand. De theepauze met koekjes vond plaats aan de rand van een rivier. Hiervoor kon Joost zijn medische kennis aanwenden, door een klein meisje te behandelen, wat een flinke snee had opgelopen in haar voet (klasse Joost) Na de thee/koffie werd de reis vervolgd naar de lunchbestemming. Een prachtige waterval zorgden bij de meesten voor de nodige opwinding, enkele bleven dan ook niet droog. De daar wassende vrouwen en hun kinderen konden de pret ook wel waarderen. Overigens blijft het mij verbazen hoe blij de kinderen kunnen zijn om bellen te kunnen blazen. De lunch smaakte, zoals vanouds, voortreffelijk en gaf de nodige energie om het laatste half uurtje wandelen te voltooien. Rond 13.30 uur bereikten we Nayapul ons vertrekpunt en onze finish. Iedereen kwam al juichend over de finish. Wellicht hierbij nog een vermelding voor Hannie die dit als 65 jarige toch maar flikte. De bus stond inmiddels al gereed voor vertrek naar Pokhara. De dragers hadden de achterste bank in gebruik genomen en zette de, inmiddels bekende, hymne resham firiri in, waarna de gehele bus uit volle borst meezong en klapte.Na verloop van tijd werd het sommigen toch iets te veel en slopen tekenen van tevredenheid of vermoeidheid in. Deze personen mistten hierdoor wel de bekende Nepalese conferencier op de radio, die luidkeels door de bus schalde. Rond 15.30 werd blue heaven in Pokhara bereikt. Michiel was eveneens aanwezig en had het blijkbaar prima naar zijn zin met zijn groep. Het eerste wat ik vervolgens deed was een warme douche (eindelijk weer een volle, warme straal water) Hierna kon de berg wasgoed worden afgevoerd naar de receptie. Rond 18.00 uur zijn we gaan eten in het restaurant boonstam. Hierbij was eveneens de crew van Uncle aanwezig. Tijdens dit gezellige etentje (opvallend was dat er veel steak werd gegeten) werden de bekende enveloppen uitgedeeld aan Uncle, Raju en de dragers. Naast deze enveloppen ontving men tevens een T-shirt met hierop een vermelding van de gelopen route en onze namen. (snel geregeld Edine) Omstreeks 22.30 uur werd het festijn afgesloten, waarna een groot deel van de groep club Amsterdam bezocht, om het opgelopen vochtverlies wat aan te vullen. De terugkeer van club Amsterdam naar blue heaven verliep niet geheel vlekkeloos. Drie dronken en behoorlijk opgefokte ruziezoekende Nepalezen hadden het blijkbaar op ons (of Raju) gemunt. Er werd nog getracht hun tot rust te brengen, maar dit had geen enkel effect, ze gingen geheel door het lint. Dit leidde uiteindelijk tot grote consternatie en het gooien van stenen door de ruiten van ons hotel. Heel jammer dat deze fijne dag zo moest eindigen.

’s Morgens om 8.00 opgestaan om in het hotel te ontbijten. Om 9.00 uur vertruk de groep van Michiel voor de trekking. Deze nog even aangemoedigd en van wijze raad voorzien. Na hen te hebben uitgezwaaid werd het tijd om de kamer enigszins te ordenen. De rest van de vrije dag werden besteed aan shoppen, eten en relaxen.

Maandag

Ontbijt 5.30 uur: ook goede morgen! We maken ons op voor een lange reisdag. Het dak van de bus bezwijkt bijna onder het gewicht van onze bagage, tja, iedereen heeft lekker geshopt in Pokhara. Ook op dit vroege tijdstip is er al volop handel en bedrijvigheid buiten. In een voortuin wordt een dode buffel verbrand (crematie?) of het hele dorp eet vanavond ossenstaartsoep. We dutten al snel een beetje in, de chauffeur gelukkig niet. Hij loodst ons over obstakels, versperringen en soms verdwenen wegen heen. Een motorrijder passeert ons, achterop twee eenden, een beetje zielig, ze hadden niet eens een helm. Langs ons stroomt de rivier, naar mijn idee hier en daar aardig heftig. Stiekem overweeg ik toch maar om bij Hannie en Willem in de taxi te stappen. Het uur van de waarheid, onze start van het raftparcours. We worden voorzien van een zwemvest, helm en paddel. Er volgt een korte uitleg. We zitten nu echt in de boot. Het begint zacht kabbelend, we oefenen nog wat en dan…… Stroomversnellingen volgen elkaar in rap tempo op. Midden in een woeste watergolf slaat Kees, met een K, overboord. Hij doet dit in slowmotion en geeft een ware show weg. Gelukkig voor mij (en iedereen hoor!) werd hij weer snel binnenboord gehaald. De andere boot probeerde ons regelmatig nat te gooien, iets wat in onze boot natuurlijk niet gebeurde, nou ja, misschien een enkele emmer, maar dat mocht geen naam hebben. De andere boot stond onder leiding van “captain Peggy”, stoer in het midden van de boot gaf zij de aanwijzingen. Peggy had een leuke helm, haar kapsel stak er zo leuk onderuit, dat zij als tweede naam: “Playmobiel Peggy”kreeg. Fris en koel stapten we in de bus. Heet en stoffig was de lange reis naar Chitwan NP, eigenlijk kon je beter Chitreis zeggen. Maar nu we hier zijn, is het prachtig! We verheugen ons op alle geplande activiteiten. Terwijl we met een colaatje en een snack zitten te genieten van onze nieuwe omgeving, denken we even aan Michiel en zijn groep, zij hebben vandaag namelijk de zware “trappenronde”. Het avondeten liet wat lang op zich wachten, maar was heerlijk. Voor mij was het een prachtige dag.

Dinsdag, Chitwan

Op de gebruikelijke tijd, 5.00 uur, opstaan, Dit zullen we nog missen, als dit verschoven wordt naar een later tijdstip. Ontbijten en dan de junglewalk. Ondertussen is het weer wat verandert, het dreigt wat te gaan regenen, een voor ons bekend weerelelment. Na het ontbijt gaan we naar de kano’s (??) (lees: uitgeholde bomen) en worden verdeeld in twee groepen voor een korte vaarroute met een overstap en zes personen willen zich voor een langere vaarroute laten vervoeren. De stoeltjes zijn klein maar comfortabel. (in een schriftje mag je overdrijven) De jungle is nat, er zijn paddestoelen, insecten zoals in ieder bos. Andere dieren hebben hun kenmerken, zoal pootafdrukken, achter gelaten, maar laten zich niet zien. Een paar apen komen nog wel te voorschijn, maar dat was het dan. De opgevoerde show van bukken en stilstaan was goed. Terug met weer een overstap en ondertussen regent het behoorlijk, besloten we de olifantrit te verzetten naar morgen. Dit was voor Els zo’n teleurstelling dat ze zich ’s middags tot assistent van de olifantenverzorger benoemde en zo uren op de rug van de huisolifant heeft gezeten, haar heeft laten eten en gras heeft laten vervoeren. (natuurlijk onder toeziend oog van de verzorger) De fototoestellen klikten om het hardst. ’s Avonds is de dag besloten met een bijna gezamenlijk etentje in het dorp, wat spontaan op een zang en dansfeest uitdraaide.

Woensdag

De dag begint op het gebruikelijke tijdtip, maar met stralend weer. Op naar het ontbijt en de olifantrit. Wij: Els, Cees, Willem en ik gaan op de huisolifant, geweldig! Onderweg moeten Cees en Willem nog van plaats verwisselen om de stabiliteit te verhogen. We steken rivieren over, de olifanten lopen dwars door struiken en ontmoet onze olifant haar zussen. Dan zien en voelen we de emotie tussen deze dieren, haast niet na te vertellen. We maken foto’s van de neushoorns waar de olifanten in een kring omheen staan. Op de terugweg heeft Els een viertal Japans vrouwen (dames kan ik het niet noemen) even goed toegesproken, met resultaat: ze hielden eindelijk op met bevelen te schreeuwen naar de verzorger van de olifant. Bijna aan het eind van de rit mocht Els als assistente van de verzorger voorop de olifant, terwijl de verzorger er achter aan liep, meer dan geweldig! ’s Middags hebben we op ons gemak het dorp onveilig gemaakt met ons shopgedrag, op een tras gezeten waar het weesneushoorntje voorbij wandelde en een imker bezocht met Peggy en Loeck. ’s Avonds een Nepalees buffet (er moest ook met de hand gegeten worden) en een stokkendans. Al met al weer een fantastische dag.

Donderdag Kathmandu

In eens een uur later opstaan, dus totaal van slag. Maar ontwaken met onder ons het neushoornweesje op de veranda, die had lopen eten in de tuin en daarna voldaan in slaap was gevallen, is toch weer heel bijzonder. De fototoestellen klikten weer volop. Na het ontbijt begon onze monstertocht van Chitwan NP naar Kathmandu, welke duurt van acht tot vijf uur, onderbroken door een lunchpauze en in Kathmandu een file. Bij aankomst bezweek de auto haast voor het hotel onder de meegebrachte bagage. Wat heeft iedereen toch gekocht en wat gaat er nog bij komen??? (zoals eerder geschreven: overdrijven mag) De dag werd besloten met een etentje bij de bij ons bekende Thai: Ying Yang, waar we Edine bedankten voor haar fantastische begeleiding en haar een cadeau aanboden als dank! Edine, blijkbaar ook onder de indruk van ons als groep, heeft voor ons allen in Pokhara, T-shirts laten maken van de trekking, wederom fantastisch. Hier had niemand op gerekend.Voldaan vertrokken we naar het hotel voor de laatste nacht in Nepal (SNIF!!)

Kathmandu

De laatste dag van de reis is aangebroken en als je de eerste dage voor je rekening neemt, dan mag je ook de laatste dag schrijven. Vandaag hebben we, na vroeg te hebben opgestaan, met een select gezelschap de mountainflight gemaakt naar de mount Everest. Gelukkig was het helder weer en de vlucht was dan ook geweldig!! Met z’n allen even klein en stil bij het aanschouwen van het dak van de wereld. Voor de rest van de dag gold voor iedereen wel het zelfde: inpakken en inkopen doen. Om 16.00 uur verzameld op het dakterras van het hotel, om met taart de verjaardag van onze CO te vieren, hij werd vandaag tenslotte 51!! (van harte) Na nog een drankje en een groepsfoto, op naar het vliegveld en dat betekent: einde van een onvergetelijke Nepalreis. De laatste dagen is de reis al vele malen geëvalueerd, iedereen was unaniem: de reis was werkelijk fantastisch en we zullen nog vaak terug denken aan deze mooie reis met fantastische mensen.

Op het vliegveld afscheid genomen van Edine, uiteraard met een knuffel van iedereen. Na het inchecken wachten op de vlucht die komen gaat. Als we dan eindelijk door de laatste douanebeambte zijn gefouilleerd stappen we dan in voor de vlucht richting Doha, Quatar. De vlucht verloopt soepel en in Doha wordt lekker wat (hele dure) koffie en thee gedronken en uiteraard een spelletje Uno gespeelt. De vlucht naar Londen verloopt ook rustig, er wordt veel gedut. In Londen moeten we helaas afscheid nemen van Peter en Suzanne, zei vliegen weer met KLM verder. Na een uurtje vertraging op naar Amsterdam en daar aangekomen uiteraard wachten op de koffers. De reis naar Amsterdam verliep zo vlot dat de stewards al rennend de resten van de maaltijd op moesten ruimen. In de bagagehal van Schiphol vast afscheid genomen van elkaar en beloftes gemaakt tot een snel weerzien!! Na de bagagecontrole in Nederland (die er niet was) dan eindelijk echt naar huis. Ook al is het heel jammer dat de reis voorbij is’het is toch ook weer heel fijn om thuis te zijn.