Het leven aan boord van de mythische Transsiberië Express

Het leven aan boord van de mythische Transsiberië Express


Een dagbeschrijving van reisbegeleidster Zinzi Zegers

In trans
‘Hoe laat is het?’ Eén van mijn reizigers kijkt me nieuwsgierig aan. De afgelopen vijf uur hebben we onophoudelijk langs dichte berkenbossen gereden. Buiten schijnt de zon fel en het kwik in onze treincoupé stijgt in rap tempo. ‘Zijn we in Europa of Azië? Zijn we al in Siberië?’ Ik vraag me hetzelfde af. De provodnitsa - de bazin van onze wagon, die zorgt dat de ketel met warm water altijd gevuld is en wij op tijd op onze plek zitten na een stop - boent onverstoorbaar verder. Ze trekt het kanten vloerkleed recht. Ze glimlacht, terwijl wij door het groene landschap met oneindige bossen rijden.

Op weg naar niemandsland
Landschap Baikal RuslandOp het station knuffelen Russische militairen hun geliefden, alvorens ze voor onbepaalde tijd naar hun basis vertrekken. De laatste glimlach, kus en handdruk worden uitgewisseld voor ze op de trein zullen stappen die hen steeds verder weg leidt van thuis naar een plek die vroeger louter toebehoorde aan bannelingen. Siberië was voor de komst van het spoor meestal een enkele reis: wie naar het woeste land met temperaturen tot -50 gestuurd werd, zou Moskou waarschijnlijk niet terug zien.

Irkutsk werd bewoond door mensen die de meest vreselijke daden op hun kerfstok hadden, maar ook door geleerden wiens ideeën te progressief waren voor hun tijd. Siberië werd naast geïsoleerd en wetteloos gebied, ook een broedplek voor creatieve geesten en andersdenkenden: een plek met kunst van buxus bladeren, imponerende houten architectuur en bloeiende universiteiten.

De dagelijkse routine
Wij besluiten dat het tijd is om heet water te halen uit de samovar [ketel]. Er staan instant noedels op het menu. Ons gevoel van tijd is weg. In welke tijdzone zijn we? Het maakt niet uit. Wat we ook doen, morgen zullen we in Siberië zijn: een plek waarvan ik nooit gedacht had er te komen. Een plek waarover ik als kind nachtmerries had, maar die me nu vriendelijk tegemoet zwaait vanachter het raam: frisgroen, landelijk, vredig. Waar was ik bang voor?

Transsiberie Express treinUren glijden voorbij. We kaarten, lachen, luisteren muziek en wandelen van wagon naar wagon. We maken foto’s vanuit de rijdende trein, terwijl we drinken van instant koffie en nippen aan wodka. Ik voel me gelukkig als ik naar het uitgestrekte landschap staar. Ook al kan ik niet verwoorden waarom honderden schrijvers zich hebben gewaagd aan romans, verslagen en gedichten over deze epische spoorweg: ik voel het zonder twijfel. En daarom moet je eens in je leven dagen aan stuk in een hobbelende trein gaan zitten. Dat is de magie van de Transsiberië Express, met Moskou als iconisch beginpunt en de Chinese Muur als beloning.

Bekijk de Transsiberië Express-reizen.