Reisverslag Dagboek Ecuador

Het begin van onze reis door Ecuador (niet met een q!) verliep een beetje anders dan anders. Doordat de grondwerktuigkundigen van de KLM hadden besloten om op de drukste dag van het jaar, de dag dat wij naar Quito (wél met een q!) zouden vliegen, namelijk zaterdag 27 juli, een wilde staking te houden voor 40% loonsverhoging !?! Hierdoor werden 22 intercontinentale vluchten gecanceled, waaronder dus onze vlucht. In plaats van zaterdag vertrokken er maandagmorgen om 7:00 uur 11 Ecuadorgangers via Madrid naar Quito. De laatste vijf arriveerden dinsdagmorgen om ongeveer 10:00 uur plaatselijke tijd, zodat we eindelijk compleet waren. De reis kon beginnen! Gelukkig is het programma zodanig aangepast dat we niet al te veel hoefden te missen.

We zijn meteen uit Quito vertrokken en richting Tena gegaan, waar we in de jungle twee nachten in hutten zouden verblijven. We hebben op woensdag een prachtige tocht gemaakt in gemotoriseerde kano's over de rivier de Napo. Een bezoek gebracht aan een museum waar je voorwerpen uit het dagelijkse leven van de lokale bevolking kunt bezichtigen (en waar het blondje in de persoon van ondergetekende met oorlogskleuren werd opgefleurd). Later hebben we ook een bezoek gebracht aan een opvangcentrum voor wilde dieren, waar we een rondleiding kregen van een Nederlandse dierkundige. Een hoogtepunt van deze dag was toch wel het zwemmen in de rivier. Met zwemvesten aan je mee laten stromen. Oppassen voor piranha's!
Donderdag 1 augustus zijn we naar Baños gereden. Onderweg hebben we wat vertraging opgelopen doordat de wegen zeer slecht waren vanwege de zware regenval van de laatste tijd. We hebben zelfs gezien hoe een aardverschuiving opgeruimd werd die kort daarvoor de doorgang had versperd. Ecuador is een week voor ons vertrek op het Nederlandse journaal geweest vanwege deze aardverschuivingen en modderstromen waarbij helaas een aantal mensen om het leven zijn gekomen. Het was wel een beetje ingewikkeld om over de smalle weg zonder bermen, langs diepe ravijnen de tegenliggers te passeren, maar we reden gelukkig langs de kant van de berg en Rafael blijkt een goede chauffeur.

In Baños hadden we de gelegenheid om een wandeltocht of een tocht te paard (jawel, knolhollen) te maken in de prachtige omgeving. 's Avonds hebben we een peña meegemaakt; life muziek en natuurlijk de salsa dansen (nou ja… voor wat er voor door ging dan)! Wel heel gezellig! Ook hebben de liefhebbers, lang niet iedereen natuurlijk, cuy of te wel cavia gegeten.

Zaterdag 3 augustus zijn we van Baños naar Riobamba gereden. Een korte tocht. Onderweg hebben we een veemarkt bezocht waar geen toeristen komen en waar je dus mooie foto's kunt maken van de Ecuadorianen in traditionele kleding… en van varkentjes! We verbleven een stuk buiten Riobamba in een prachtige haciënda in koloniale stijl. Van hieruit zijn we naar de vulkaan de Chimborazo gereden ('trek warme kleren aan want het kan daar fris zijn en smeer je goed in want je verbrand daar levend…'). De Chimborazo is de hoogste vulkaan van Ecuador en we gingen deze beklimmen van 4800 naar 5000 meter hoogte. En het bleek er helemaal niet koud te zijn, er scheen een warm zonnetje. Dus gauw die mutsen af! Op het 5000 meter-punt konden degenen die het gehaald hadden bij de controlepost een stempeltje en sticker halen in hun paspoort… tenminste zolang de voorraad strekte. Het is een hele ervaring, letterlijk adembenemend hoog! 's Avonds hebben we heel gezellig gegeten in de grote eetzaal van de haciënda, met haardvuur en life muziek. We gingen allemaal op tijd naar bed want de volgende morgen zouden we belachelijk vroeg uit bed moeten. Om 4:30 uur uit bed en om 5:00 uur in de bus zitten, omdat we zo nodig op het dak van een treinwagon moeten zitten!

Dit was even een inhaalrace voor het dagboek van de eerste paar fantastische dagen van de Ecuador-reis. We hebben ook zoveel te doen en te beleven dat we zelfs geen tijd krijgen om te schrijven! Het is heel gezellig en we hebben een leuke groep. We treffen het ook zeker met het weer! Dat we maar een hele goede, leuke en gezellige vakantie met elkaar mogen hebben en nog een hoop mogen zien en beleven!

Pauline


Zondag

Een dag die vroeg begon; 4:15 uur ging de wekker. Iedereen op tijd in de bus! Zonder ontbijt!! Waarheen zo vroeg? Naar Riobamba van waaruit we een treinreis zouden gaan maken. Niet zomaar in de trein maar op het dak van de wagon, naar de 'Neus van de Duivel'. Een volgende reden voor het vroege uur was dat wanneer we niet op tijd waren, onze gereserveerde plaatsen op het dak weggegeven zouden worden aan andere groepen toeristen. De belofte van verse broodjes werd aangehouden tot het volgende station. Het werden empenadas waar iedereen van smulde. Tegen die tijd waren we allemaal gewend aan het schommelen. De angst van de trein af te vallen was verdwenen als sneeuw onder de verzengende zon en ook de hoogtevrees was in het ravijn verdwenen. Ik genoot van het uitzicht en de mensen waar ik naar zwaaide, het gerommel heen en weer met rugzakken en het leuten tegen elkaar. Bij de 'Neus van de Duivel' is de bocht te scherp om in één keer te nemen. De trein moet dan terugrijden om te rangeren en vervolgens wordt de locomotief verwisseld naar het andere eind van de trein Dat wordt dan het begin van de terugtocht naar Alausi. Daar aangekomen hebben we gegeten en daarna zijn we met de bus naar het hotel gereden. Een prachtige haciënda, 500 jaar oud. Iedereen was in opperbeste stemming die overschaduwd werd door het bericht dat de vader van Janny plotseling was overleden. Kees en Janny vertrokken dezelfde avond naar Nederland. Jammer voor ze, en voor de groep.

Na het avondeten konden we ons warmen aan een kampvuur. Toch kwam de eerst zorgeloze stemming niet meer terug. Na veel lekkere drankjes zocht ik niet onvast mijn kamer op en dommelde in slaap, nog nagenietend van een geslaagde dag.


Maandag

Een rit van Alausi naar allereerst Ingapirca, magistrale ruïnes uit het Inca-tijdperk. Wat de precieze betekenis is van deze plek is niet duidelijk. We kregen een vrouwelijke gids die op charmante wijze in het Spaans vertelde wat de verschillende overblijfselen betekenden. En Chris vertaalde haar teksten in het Nederlands. Na een lunch aldaar vertrokken we naar de hoedenfabriek van Homero Ortega. Eerst kregen we uitleg over het proces van hoeden maken, konden we zien hoe vormen in hoeden werden gemaakt, bezochten we kort het magazijn. En vervolgens de winkel waar iedereen van alles uitprobeerde en paste. Veel van ons zijn bezweken, sommigen kochten twee hoeden. Toen door naar het hotel in Cuenca, El Quijote, waar we drie nachten zullen blijven. Na de informatie van Chris gingen kleine groepjes eten in de restaurants die hij heel aanbeval. De Mexicaan was een topper! En toen naar 'Wunderbar', een kroeg met een Duitse naam, Marlène Dietrich aan de muur en met sauerkraut op het menu. Ook is daar de mogelijkheid spelletjes te bestellen. Bijvoorbeeld Jenga, een intrigerend spel met houten blokjes. Na dat een aantal keer gespeeld te hebben gingen we weer naar het hotel, nieuwsgierig naar de volgende dag. Ja nieuwsgierig omdat het tot nog toe geen dag hetzelfde is geweest. Ecuador, het land vol tegenstellingen en verschillen wordt tot nu toe ook in deze reis weerspiegeld.

Eveline


Dinsdag

Deze dag mochten we lekker uitslapen. Dat hebben we ook met zijn allen gedaan. Rond 10:00 uur stonden we maar op (zonde om te lang in bed te liggen). Eerst de was wegbrengen op nummer 66 (la Quimica) en daarna ontbijten bij nummer 47 (Raymipampa) omdat er vandaag niets op het programma staat, mag iedereen doen wat hij/zij het leukst vindt. De meesten gingen door de stad lopen en/of winkelen. Dus veel kijken en niets kopen (echt iets van de Hollanders). Omdat we 's morgens zo lekker ontbeten hadden, gingen we 's avonds weer naar nummer 47 om te eten. Deze keer gingen we met 9 personen. Na het eten gingen 4 personen terug naar het hotel (El Quijote) en de rest ging nog even naar nummer 90 (Wunderbar) om nog iets lekkers te drinken. Wat later voegden er nog 4 mensen bij, dus gingen we vanavond weer Jenga spelen. Het ging nu veel beter dan gisteren, omdat vandaag Chris er niet bij was. Om ongeveer 12:00 uur liepen we met zijn allen terug naar het hotel.


Woensdag

Na een snel ontbijt gingen we rond 9:00 uur naar de bus. Vandaag stond El Cajas op het programma. Omdat het gebied zo groot is, hadden we deze keer een gids meegenomen (Carlos). We vertrokken met goed weer vanuit Cuenca maar gaandeweg richting El Cajas werd het weer al maar slechter, kouder en het begon steeds meer te waaien.

Vol moed, met regenkleding aan, gingen we het natuurgebied in. We konden kiezen uit 2 tochten, één van 3 uur of één van 4 uur (dat zouden we later op de tocht bepalen). Omdat we op een hoogte zaten van ongeveer 4000 meter, viel het voor de meesten niet mee. Eén ding is zeker, ondanks het slechte weer was het toch een geweldige dag. Toen we allemaal in de bus zaten, konden we na deze inspanning wel wat eten gebruiken. Dus gingen we onderweg naar een leuk restaurantje. Ondanks dat we binnen stonden, was het net zo koud als buiten maar met één verschil; we stonden (zaten) droog. Met volle buik maar wel met veel rillingen, gingen we weer richting ons hotel.

's Avonds nog even gaan pinnen, eten kopen voor 's morgens vroeg en natuurlijk nog even wat gaan drinken bij nummer 82 (ook weer gezellig hier!). Toen deze ging sluiten (te vroeg voor ons) ging de harde kern (?) nog even naar de disco, nummer 40 (la Mesa). Ook hier moesten we rond 2:00 uur eruit (jammer) dus liepen we toen maar richting ons hotel, om nog maar een paar uurtjes te gaan slapen.

Marco


Donderdag

Deze donderdag hebben we een lange rit voor de boeg dus we moesten vroeg op. Zeven uur verlaten wij een regenachtig Cuenca, hopelijk voor beter weer aan de kust. De lange rit moet ons vandaag naar Puerto Lopez brengen. We rijden weer door El Cajas, nu nog hoger tot in de wolken en daarna dalen we langzaam af met een prachtig uitzicht op de weelderige hellingen en het mooie diepe dal met een snelstromende rivier. Na het eerste uurtje rijden stoppen we voor een kopje koffie langs de weg in een lokaal restaurant. Ria koopt een doos lange vingers en gaat rond. De vingers vinden gretig aftrek. We maken een aantal foto's en de rit gaat verder. Het panorama blijft mooi en het weer verandert en wordt steeds beter.

Rond het middaguur komen we aan bij Guayaquil, een stad waar zo'n 2 miljoen mensen wonen. We rijden er feitelijk langs en in een buitenwijk stoppen we bij jawel… een McDonalds. Leo en Chris gaan verderop even pinnen, de anderen drinken koffie of wagen zich aan de frites en de Ecuadoriaanse hamburger.

Verder gaat de rit nu richting de kust. Het landschap verandert alsmaar. Na het verlaten van de bergen rijden we weer in een tropisch regenwoud. Dan opeens wordt het vlak en rijden we tussen akkertjes en plantages waar bananen, cacao en koffie verbouwd wordt. Nu stoppen we om wat fruit te kopen bij een aantal kleurrijke stalletjes langs de kant van de weg.

Bij de kust aangekomen rond de klok van 14:30 uur, geloof het of niet, verandert het weer. Het wordt weer donkerder, grijzer. We lunchen in een visrestaurant aan het strand. Ria eet tortilla en ikzelf trakteer me op schaaldieren (concha) met rijst. Het eten wordt snel geserveerd en viel wederom niet tegen. Na het eten een strandwandeling van 20 minuten naar de bus die verderop op ons stond te wachten.

In Puerto Lopez aangekomen werden de kamers verdeeld. Nummer 115 betekende voor ons een kleine kamer met een 2-persoons bed en een piepklein badkamertje waar we overdwars op de wc moeten zitten. Na het douchen even met Ida en Rien gewandeld. Puerto Lopez stelt niets voor. De wegen bestaan uit zand, kuilen, water en stenen. Vijf straten hebben hier en daar een lampje hangen. Op het terras(je) van het hotel maken we Chileense wijn buit met daarbij een stukje kaas. Toen de fles op was zijn we naar het barretje verderop gegaan. We zaten daar met zijn allen, met uitzondering van Hannie. Er werd gedanst, met name daarbij de Salsa werd het weer gezellig. De dansers Arieke, Marloes, Ria en ik zijn de laatsten die naar het hotel en dus naar bed gaan.


Vrijdag

Hans heeft diarree. Gelukkig blijkt het later maar een eenmalige boodschap te zijn. We ontbijten in het hotel en gaan het strand op. De lucht is wederom grijs en het ziet er niet goed uit voor de rest van de dag. We zien veel vissersbootjes met in de lucht veel fregatvogels en overal pelikanen. Via het strand het dorpje in, wat een zooitje! Ria wil thuis in Hoorn haar stem laten horen, echter in Puerto Lopez blijkt internationaal bellen niet mogelijk. Fles water gekocht en terug naar het hotel.

We vetrekken vandaag om 10:00 uur voor een 15 minuten durende rit naar het Nationaal Park Machallila. In dit park leven de Manta, wiens voorvaderen er leefden voordat de Inca's er waren. Met 53 families leven er zo'n 250 Manta in dit park. De Manta zijn klein, ongeveer 1.50 meter maximaal. Allereerst bezoeken we een museum. Het meest leuke/opvallende vonden wij dat de mensen vroeger begraven werden in foetushouding in potten. Voor de rest waren het in het museum weer de bekende potten en scherven enz. enz. Toen de buitenlucht in voor een wandeling door het park. We zien een aantal opgravingen en overblijfselen uit het verre verleden. Het stelde niet veel voor, het meeste moet nog verder uitgegraven worden maar door gebrek aan geld en archeologen zal dit wel niet opschieten. Verder is dat park een Eldorado voor vogelliefhebbers. Ondanks dat we met 15 man een hoop lawaai maken, zien we toch een aantal fraaie en kleurrijke vogels. Uiteindelijk komen we bij een bron aan met zwavelwater. Het water is niet echt warm maar wel heel helder en zeer zwavelrijk. Met zijn allen duiken, nee… we stappen via een trappetje er voorzichtig in en dobberen 10 minuten in deze 'Neustra Luguna es Sagrada'. Afdrogen en weer terug. Vier maanden heeft het in dit park niet geregend en… ja hoor, het begint te spetteren. Bij de bus aangekomen kopen we souvenirs. Hans (ik) koopt een mooi door Manta handgemaakt aardewerken potje (fluit). Het park was niet zo spectaculair als verwacht maar we zijn toch weer lekker in de natuur terug geweest.

Nu naar het strand. Gerton ligt er het eerst in, gevolgd door Hans van Judith, Marloes, Leo en Eveline. De rest blijft op het strand zitten in de hoop één of twee bultruggen te scoren. Maar het is en blijft grijs met af en toe een spatje. Rafael verveelt zich en houdt zich te veel bezig met Paulináááá.

Rond de klok van 17:00 uur zijn we terug in het hotel. Vanavond om 19:30 uur met de bus 10 kilometer verderop naar een, volgens Chris, goed visrestaurant. En hij krijgt gelijk. We hebben meer dan voortreffelijk vis gegeten. Ria, Rien en Ida hadden filet en ikzelf Langostines. Geweldig! Na het eten nog even een afzakkertje bij onze Rastavriend en toen naar bed. De jongelui hebben het bont gemaakt en voor hen werd het over tweeën.

En nu maar hopen dat het morgen beter weer wordt.

Ria en Hans


Zaterdag

Vandaag gaan we een excursie maken naar Isla de la Plata, ook wel 'Poor-mans Galapagos' genoemd. We vetrekken om 8:50 uur lopend naar het strand, vanwaar we onze boottocht starten. Het is bewolkt maar wel lekker warm. Een perfecte dag om walvissen te spotten. Na een wandeling over het strand komen we bij onze boot, de Passifico III. Snel onze schoenen uit en op de boot. Klaar voor de mooie overtocht van, ongeveer 3 uur varen. Na anderhalf uur varen worden de bultruggen gespot, 3 grote walvissen. Wat een schitterend gezicht is het om ze te zien zwemmen. We kunnen er behoorlijk dichtbij komen en plaatjes schieten. De oceaan gaat behoorlijk te keer, zo erg dat sommige mensen visjes gaan voeren. De hoge golven maken het moeilijk om voorop de boot te komen. Met moeite kan je daar blijven zitten. De boot gaat vaak kopje onder, je moet je goed vasthouden maar het uitzicht is schitterend. De walvissen komen regelmatig boven water zodat we veel foto's kunnen maken. Nu alleen nog het goede moment afwachten om het perfecte plaat-je te schieten. Binnen de kortste keren zit mijn fotorolletje vol. Nu maar hopen dat er niet alleen maar zee op staat.

Na het 'spotten' varen we verder naar het eiland. Op het eiland krijgen we een lekkere lunch voordat we met de wandeling beginnen. De wandeling gaat over het eiland langs een aantal vogelkolonies. Als eerste komen we blauwvoet jan-van-genten tegen. Ze zitten verspreid tussen de bosjes en soms zelfs op het pad.

Ze zijn niet schuw en blijven gewoon op hun eigen plekje zitten, zodat we er om heen moeten lopen. Een eind verder lopen, komen we de gemaskerde jan-van-gent tegen. Deze zijn aan het broeden en hebben zelfs jongen of eieren. We zijn zelfs nog een albatros tegen gekomen. De wandeling over het eiland is erg mooi met schitterende uitzichten. Weer bij de boot aangekomen krijgen we wat te eten en kunnen we gaan snorkelen. Hier is weinig te zien behalve blauw/groen water. De terugtocht met de boot verloopt voorspoedig. De golven zijn hoog en de boot gaat flink tekeer. Dit keer is niemand ziek. 's Avonds genieten we van een lekkere barbecue en caipiriña.

Een geslaagde dag.

Gerton


Zondag

Om 7.30 uur vanuit Puerto Lopèz vertrokken richting Santo Domingo. De omgeving wordt weer meer heuvel-/bergachtig. Opvallend is dat de varkens hier meer bewegingsvrijheid hebben dan in Nederland, want ze lopen vrij en zorgeloos met hun kroost over de straten. Grappig gezicht want het ziet er soms, vooral bij de 'kleintjes, uit als loslopende hondjes. Ze zijn ook verschillend van kleur, maar bijna geen roze zoals bij ons. Daarnaast zie je ook veel ezels, die als pakdieren worden gebruikt. Hoewel de Ecuadorianen zelf ook de nodige kilo's op hun hoofd of rug meesjouwen.

We hebben nog een tussenstop gemaakt bij een souvenirwinkeltje, dat gespecialiseerd is in het slijpen van de Taguanoot. Het is de noot van een palmboom, die in het Ecuadoriaanse regenwoud groeit. Het is ook bekend als de 'vegetable ivory' daar het overeenkomt met echt ivoor in kleur, hardheid en duurzaamheid. Er worden hier prachtige souvenirs van geslepen, tot in de verfijnde precisie. De walvissen, uilen en schildpadden worden door vakkundige handen tot leven gewekt!

Bij onze lunch hadden we de pech dat er een groep voor ons aan tafel schoof, waardoor er bij zo'n plaatselijk restaurant ze snel door de drankjes heen waren en we op een droogje nog een uur op ons eten hebben moeten wachten. Tijdens de busrit hebben we toen met eigen drankjes onze nadorst moeten blussen! Deze tocht was de op één na langste van de reis, waardoor er nog de nodige uurtjes werd bijgeslapen. Zodat de meesten een beetje dromerig om 17:30 uur bij onze lodges aankwamen, die zich net buiten Santo Domingo bevinden.

Voordat we de bus uitmochten werd er eerst grondig ingesmeerd met OFF wat afdoende is om de zandvliegen van je af te houden. Ons DEET-smeermiddel is hier niet goed genoeg voor en het OFF-spul is alleen in Ecuador te koop. Nu konden we in ieder geval zorgeloos een duik in het zwembad nemen. Tijdens het avondeten bij de lodges zelf, zag het er naar uit dat wij als Djosergroep de enige gasten waren. Niets is minder waar, want al snel werden we getrakteerd op een kinderkoor vanuit het onderliggende dorp. Tevens werden we bezocht door diverse zandvliegjes, die zelfs als souvenir in een dagboek naar Nederland worden overgevlogen. Plots een bezoek van een sprinkhaan die door een vrije val uit de lucht bij onze lange eettafel terecht kwam. Grappig en mooi beest alleen maakte ie net teveel bokkensprongen en tja, na de beklimming van een stoelpoot… Hij is daarna nog hinkend gesignaleerd!

Het moet gezegd worden dat vóór deze dag de hotels/lodges insectenvrij waren. Bij deze kamers was een klamboe geen overbodige luxe geweest. Gelukkig hadden de meeste insecten het door de hitte begeven en lagen eindeloos naar het plafond te staren. Dit was in ieder geval zo bij de kakkerlak. Echter de spin van zo'n twee centimeter lijfomvang, die daar zo kalm in de douche lag, bleek na terugkomst van het diner zich onder het bed te hebben verscholen. Hier was ik het echter niet mee eens en ik heb hem met de neus op de harde feiten gedrukt. Na nog één grondige inspectie kon er aan de nachtrust begonnen worden.

Dus lieve Djoserluitjes…

Snaveltjes dicht ... Oogjes toe ... En morgen ... Gezond weer op!

Hannie


Maandag

Hoi hoi!

Het handschrift is een beetje hanepoterig, hopelijk dat Pauline het kan lezen. We zitten in de bus te schrijven. Op andere momenten is er bijna geen tijd om de pen ter hand te nemen, druk, druk, druk… Hannie heeft ons op de volgende bladzijde gedropt in Santo Domingo…

Maandag, raftdag! Jongens tegen de meisjes! Girlpower rules!

Het feest begint met de safety instructions:

• je peddel is je ticket voor de boot, verlies die nooit anders is de boot onbestuurbaar.
• Wat doe je als iedereen behalve jij over boord is geslagen?
• Trek iemand nooit aan zijn haren de boot weer in
• Enz. enz. enz.

Eveline kijkt na deze angstaanjagende demonstratie beteuterd rond, maar laat zich niet klein krijgen!Nou daar gaan we dan! Na het eerste golfje klappen de beentjes van Hans achterover het water in, en ja hoor!… verliezen 'de jongens' een peddel… Tegen de stroom in, moet het ding opgehaald worden, één van de stuurmannen, geassisteerd door Marloes krijgt het voor elkaar.

De tocht verloopt voorspoedig, de dames ontwijken de rotsen behendig, de mannen willen er nog wel eens boven op belanden! Tuurlijk de dames hebben ook een keer op de rots geparkeerd, maar dat was voor een fotostop... Heerlijke burrito lunch. Nou ja, toen moesten we er weer even inkomen… Ria overboord. Al vóór de plons heeft ze uitgeroepen: "Hoe kan dat nou?!"

Cerveza na afloop en een barre tocht terug. Een eenbaansweg langs de berghelling, stampvol vrachtverkeer. Inhaalmanoeuvres waren op zijn zachtst gezegd spannend te noemen.


Dinsdag, Quitodag

Tijd voor de maagd! Chris verdeelt het cluppie over 4 taxi's. Bij de maagd was het wachten op Rien, Ida en Leo. De chauffeur bleek voor een toeristische route te hebben gekozen. Na wat kerkwerk en schoenpoetserij storten we ons op de markt, het scheelde niet veel of Hans had er een gele broek gekocht.

Hierna beleefde Marco zijn meest dramatische lunch; wachten, wachten, wachten... Toen we na 3.5 uren weer buiten stonden waren de zon en markt verdwenen… Het afgesproken afscheidsfeestje van de Galápagosgangers werd ter plekke omgezet in een voortgangsfeestje. Tóch een boot weten te bemachtigen, reisschema blijft de oude. Een twee-halen-één-betalen-biertje brengt de stemming er goed in. De kroeg voor een laatste afzakkertje blijkt een ware discotheek te zijn!

Zie dagboek 9 augustus: "De jongelui…" . De jongelui kunnen nog heel wat leren van de prestaties van Hans en Ria, ze hebben het bont gemaakt en voor hen werd het over tweeën...


Woensdag, Cotapaxidag

Opstaan, geklater in de wc, het goedkope bier van gisteren was toch niet zo'n goed idee. Tassen droppen in de meer dan 100 jaar oude haciënda in Machachi. Met vijf lagen kleren aan met de bus naar de vulkaan. Onmogelijk weer: hagel, wind, zand, storm, wind. Maar… Hans en Hans weten de 4800 meter te bereiken! De rustige wandeling om het meer wordt afgesloten met 2 emmers yoghurt. 's Avonds dringen bij de haard!


Donderdag, op weg naar Otavalo-dag

We horen dat de Tungurahua-vulkaan zijn as heeft uitgespuugd over de helling waar onze knollen nog hebben gelopen. 1500 gezinnen zonder oogst, erg triest. We bezoeken 2 markten, veel te zien en veel gekocht. Varkenskoppen op een tafel te koop aangeboden, vrachtwagens vol bananen, biggen aan een koord, kraampjes met eten en tot Gertons ontsteltenis ligt her en der een dode hond.

Even later worden heftige pogingen ondernomen een ongekookt ei rechtop op de evenaar te zetten. Steentjes bieden uitkomst… We stoppen bij een bedevaartsplaats waar een fontein met maagdelijk water te vinden is. Het water geneest je van alle kwalen. Chris neemt een douche…

In het hotel worden de kamers verdeeld, 38 trappen op om te voorkomen dat je wakker wordt van de markt, die om 9:00 uur nog niet opgebouwd is (grapje).

En dan nu nog enkele gevleugelde uitspraken die niet verloren mogen gaan:

'Ria, … vooooooooogel'

'Chris, wat heb ik ook alweer gegeten?'

'Rién, niet te dicht bij de rand!'

'Condor, Malaria, Mandarina, nee, nee, nee, Chica'

'Flesje water, zonnebrand en iets warms, want het kan daar koud zijn!'

'Ik zit hier wortel te schieten'

'Mooi mèske, wiefke'

'áánkleden!'

'We móeten niks'

'Dat is wel rôt'

'Chriiiis, mogen we hier sla eten?'

'Ja hoor, maar bestel dan salade zonder sla'

Marloes & Arieke


Vrijdag

Lekker geslapen, om 7:30 uur op, ontbijtje, vruchtensap en fruitsalade, heerlijk. Om 9:00 uur vertrek naar kratermeer, lag. Cuicocha, in het Park Cotacachi Cayapas. Na kleine klim een prachtig uitzicht. Op het meer en omliggende bergen, wandeling over de kam naar een van de toppen. Ik haak af, teveel wind en rul pad. Rien en ik blijven beneden en genieten van de prachtige flora, orchideeën, lelies, prachtige agaven, kunnen ook yucca's zijn. Voor mijn gevoel een paar mooie foto's gemaakt. We kunnen de sportieve wandelaars (klimmers) volgen, de groep is uiteen gevallen en op verschillende afstanden zien we groepjes omhoog gaan. Na een uur gaan Rien en ik naar het museum, waar we Rafael ontmoeten. Met hem proberen we de Spaanse tekst op de tentoonstellingsborden in het Spaans te lezen en begrijpen. Na een tijdje arriveren Marco en Gerton, Marloes en Arieke. De anderen komen ook al snel daarna. Het was een redelijk zware tocht, de wind was de grote boosdoener. Niet iedereen was op de afgesproken plaats aangekomen, er waren meerdere paden die naar boven leiden.

Met de complete club op zoek naar Leo, die was achtergebleven. Al snel vonden we hem bij het restaurant 200 meter verderop. Daar hebben wij iets gedronken. En zijn vertrokken naar het 'leerdorp'. Onze koopklieren werden weer behoorlijk geprikkeld; jassen, grote en kleine tassen werden gekocht voor spotprijzen. Met de hele groep gegeten in een restaurant waar een voortreffelijke maaltijd werd geserveerd. Rien verdween, hij wilde nog een tas kopen. Na een lange tijd was hij weer bij de bus, hij was in alle haast bijna verdwaald maar had wel de tas die hij wilde. Chris telde zijn schaapjes, de kudde was compleet en op naar het volgende adres. In een klein dorp een bezoek gebracht aan een familie, moeder met drie dochters en een tante. Deze mensen maken vilten hoeden op traditionele wijze, een zeer bewerkelijke procedure met als resultaat een productie van één hoed per dag. Het resultaat is echter prachtig. Deze hoeden worden bij speciale gelegenheid gedragen. Elk dorp heeft dan weer zijn eigen model.

Het volgende bezoek was aan een gezin waar de gewone vilthoeden gemaakt worden. Eveline kon de verleiding niet weerstaan en kocht een prachtige rode hoed, Rien een zwarte. Bij het volgende adres werden panfluiten en andere instrumenten gemaakt. Hier werden we verrast door een optreden van enkele muzikanten, met zang van onder andere een klein meisje van een jaar of zes. Het was heel gezellig en leuk dit van zo dichtbij mee te maken. Er werden enkele fluiten gekocht. Een zestal jonge meisjes probeerden armbandjes en shawls te verkopen, enkele van hen reden mee met de bus en zongen enkele liedjes. Daarna verkochten zij toch armbandjes en shawls. Niemand kon de mooie snoetjes weerstaan en onze koopklieren werden dan ook weer bevredigd.

Rond 18:00 uur terug in Otavalo. Even opfrissen, iets eten en om 22:00 uur naar de disco. Caipiriña gedronken, heel sterk dit keer. De autochtone bevolking bezette de dansvloer en na een tijdje flitsten de discolampen door de ruimte. Voor Rien was dit teveel. Hij wilde terug naar het hotel. Om 00:00 uur, 17 augustus dus, werd Rien 59 jaar. Even over 00:00 uur werd hij verrast door een klop op de deur. Ria, Hans en Gerton kwamen feliciteren. De anderen kwamen wat later. Er was wijn, cola, rum, en limoenlikeur, chips en kaas. Chris zorgde voor een klein muziekje op de achtergrond. Het werd een latertje maar wel heel gezellig. Leuk om zo je verjaardag te vieren.


Zaterdag, Otavalo

Heel vroeg uit de veren. Er is al veel leven op straat, er worden kramen opgebouwd, auto's uitgeladen. Vanuit het hotelraam een prachtig overzicht. Kramen met Cd's , textiel, kralen, blouses, hoeden, geweven band, etc. etc. Om 7:00 uur gaan we de stad in, de markt op. Eerst 'even' verkennen, het is te veel om op een dag te doen. We gaan naar Plaza del Poncho, een grote kleurenpracht, vriendelijke mensen, talloze artikelen en producten, ook groenten, fruit, granen, vlees, varkenskoppen, schoenen, huishoudelijke artikelen etc. etc. Tijd om foto's te maken. Ik heb er een twintigtal gemaakt en ben een beetje overvoerd van alle kleuren, mensen enz. We gaan ontbijten, lekkere vruchtensap en fruitsalade. De laatste aankopen worden gedaan; fluitjes, sambaballen, tasjes en een kleed. Afdingen hoort er bij. Dat vind ik wel moeilijk, voor ons is het al niet zo duur en dan nog handelen. Voor de mensen daar is het vreemd als je het niet doet.

Om 12:00 zijn we terug in het hotel, onze koffers pakken en de bagage naar de bus brengen. We hebben nog tot 14:00 uur de tijd om de laatste inkopen te doen en nog een hapje te eten, lekker soepje en rijst met groenten. Als iedereen is teruggekeerd bij het hotel, doet Rafael een poging de bus uit de parkeerplaats te rijden. Het wordt een heel spektakel, stukje vooruit, stukje achteruit, vooruit, achteruit. Uiteindelijk wordt door een aantal mensen een marktkraam twee meter naar achteren verplaatst en Rafael rijdt de bus de straat in. Luid applaus! Knap werk!!!

We vervolgen de reis naar Quito, weer een prachtige rit door de mooie Andes. Bij het voor ons inmiddels vertrouwde hotel nemen we afscheid van Rafael. Hij heeft al weer een nieuwe rit, naar de Cotapaxi. Hij wordt door de groep uitgezwaaid en hij scheurt de bocht om. Wij hebben het fantastisch gehad met hem.

Om 20:00 uur verzamelen. Chris heeft een restaurant besproken. We gaan op weg, een kleine groep met de taxi. De wandelgroep komt aan bij het restaurant, de taxigroep nog niet gearriveerd. Chris loopt buiten en na een 20 minuten zijn we weer compleet. Rien krijgt een feesthoedje, het is zijn 59e verjaardag. Hij krijgt een CD met muziek van de Andess. Deze wordt onmiddellijk gedraaid en krijgt de goedkeuring van iedereen. Eveline houdt een speech voor Chris. Hij krijgt een panfluit. Eigenlijk houdt hij daar niet van maar het dringt uiteindelijk toch tot hem door dat hij een gitaar heeft gekregen.

Het eten is bijzonder lekker, wel erg veel. Als toetje is er chocoladetaart. Lekker smullen! Op naar de disco, tot in de kleine uurtjes is er gedanst, het wordt een kort nachtje.


Zondag

Om 6:30 rammelt de wekker. Opstaan, douchen, koffers pakken, het is echt de laatste dag van onze Ecuador-reis. Met gemengde gevoelend bagage naar beneden gebracht en vruchtensap en fruit gegeten. Pauline en Eveline komen afscheid nemen. We brengen samen alle bagage naar de bus. Als we in de bus zitten kunnen we ook nog afscheid nemen van Hannie. Zij gaan nog een week naar de Galápagos.

Om 7:45 uur arriveren we bij het vliegveld. We kunnen inchecken. Voor Chris is het spannend, kan het ticket nog worden omgeboekt? Uiteindelijk is dat niet het geval. Om 9:55 uur gaan we de lucht in en hebben een laatste zicht op Quito, de prachtige Andes en boven de wolken uit nog 3 vulkanen. Wat een fantastisch land, veel gezien, mooie mensen, lekker gegeten, prima chauffeur Rafael, geweldige reisbegeleider Chris.

We vliegen met een MD -11. Geweldig, goede beenruimte, we worden verwend met lekker eten en heerlijke drankjes. Na 2.5 uren landen we op Bonaire, een beetje dor en behoorlijk warm. Volgens Hans en Ria een prachtige plek om een week te snorkelen. Wie weet doen we dat nog eens. We kunnen weer aan boord en vliegen in bijna 9 uur naar Schiphol. We nemen afscheid van elkaar en ieder gaat weer naar huis.

Lieve mensen, wat een geweldige ervaring.

Dank jullie wel.

Groet en veel liefs,

Rien & Ida


Toegift: Verslag Galapagos

Maandag

Ondanks dat het grootste deel van de groep dit onderdeel niet heeft meegemaakt, en slechts 5 leden naar Galapagos zijn gegaan, wil ik jullie allen toch dit verslagje 'toe geven'. Het maakt het geheel toch compleet en wellicht dat jullie door het te lezen nog een beetje meegenieten.

Om jullie de dag tevoren uit te zwaaien was vreemd en gaf een beetje een gevoel van weemoed. Ik vond het best jammer dat de rest van de groep niet meeging naar Galápagos. We hebben samen toch ontzettend veel beleefd en lol gehad. Het was dus echt afscheid nemen en wennen aan een nieuwe, veel kleinere groep.

Maandagmorgen werden we al om 5:15 uur opgehaald om naar het vliegveld te gaan. De bagage wordt minutieus gecontroleerd op etenswaren zoals groenten, fruit en brood. Om 7:30 uur steeg het vliegtuig op om in ongeveer 2.5 uur tijd via Guayaquil naar Galápagos te vliegen. Via een bus, een pontje en nog een bus kwamen we in Puerto Ayora op het eiland Santa Cruz aan. Hier gingen we op de boot. Met gids Ceasar hebben we het Darwin Centre bezocht. Hier kun je de schildpadden in alle soorten en maten bewonderen. Ceasar heeft een goed contact met deze beesten en krijgt het voor elkaar dat ze ondanks hun slaperige toestand hun kop omhoog steken of met veel pijn en moeite op hun poten gaan staan. Even geduld a.u.b. Je kunt heel dicht bij deze dieren komen, er om heen lopen en schitterende foto's maken… tenminste, als je je fototoestel bij je hebt! Want die hadden we door al het gedoe op de boot laten liggen! 's Avonds zijn we weer aan boord gegaan en toen kon de luxe cruise beginnen.

Galápagos is geweldig! Wat is het moeilijk om aan anderen uit te leggen wat het voor uitwerking op je heeft. Het landschap is niet echt mooi te noemen (mijn smaak misschien), wel ruig en de lavaformaties zijn wel heel intrigerend. Ook 4 verschillende kleuren stranden (wit, goud, rood en zwart) is heel apart. De 'onbewoonde' eilanden midden in de Stille Oceaan, 's nachts pikkedonker en het gevoel dat je daar alleen bent... onbeschrijfelijk!

En dan natuurlijk de dieren. Ze zijn helemaal niet bang en gaan niet eens voor je opzij. Ze kijken je zo aan van 'oh, ben jij er ook?' en gaan gewoon verder met hun eigen beslommeringen. Je moet gewoon oppassen dat je niet boven op ze gaat staan! Het gevoel dat je niet alleen naar ze mag kijken, maar onderdeel van de omgeving mag zijn... ontroerend, het maakt jou als mens heel klein. Dat vond ik heel indrukwekkend.

We hebben soms een half uur lang op een halve meter afstand van een jonge zeeleeuw gezeten die aan het drinken was bij zijn moeder. Of de grote beer van het strand in de gaten gehouden, want dat deed hij ons ook. De zeeleguanen zijn gewoon mooi van lelijkheid. Parende flamingo's, honderden fregatvogels rond de boot (werden soms gevoerd van de gevangen tonijn), natuurlijk weer die leuke boobies met hun blauwe voeten (deze hadden al jongen), pelikanen, teveel om op te noemen. Hoogtepunten waren toch wel het snorkelen met de zeeleeuwen en later ook met de pinguïns. De jonge zeeleeuwen zijn heel nieuwsgierig en speels. Ze komen uit zichzelf naar je toe, bijten je in de tenen (wel zachtjes) en voeren hele circusacts op. Ze dagen je uit om net zulke capriolen uit te halen (wat niet erg wilde lukken) en hebben met elkaar vast veel lol gehad om die houterige mensen. Ook de pinguïns zijn heel nieuwsgierig. Je mag de dieren niet aanraken... maar ja als zij dat jou wel doen! Die gekke nonnen sprongen bij ons in het water, zwommen rondjes om ons heen en tikten met hun snaveltjes tegen onze maskers. Geweldig!

We hadden ervoor gekozen om naar de noordelijke eilanden te gaan omdat we daarmee niet al te grote stukken hoefden te varen en volgens de gids was dit interessanter dan het zuiden. En het weer zou beter zijn. Nou, we hebben geen spijt van onze keuze gehad. We hebben drie volle dagen op de boot en de eilanden doorgebracht. Het varen ging uitstekend, slechts een paar zijn een keer ziek geweest. Soms vertrokken we midden in de nacht, soms 's middags of 's avonds. Op het voordek konden we lekker in de zon zitten. En dan doet Galápagos de rest…

Vrijdagmorgen om 6:00 uur liepen we al weer tussen de fregatvogels en blauwvoet jan-van-genten rond en om 8:00 uur werden we aan land gezet op Baltra want de drie reisgenoten die we onverhoopt aan ons clubje toegevoegd hadden gekregen moesten die morgen vliegen. En mijn vier reisgenoten zijn naar Puerto Ayora gegaan en hebben nogmaals het Darwin Centre bezocht, nu mét fototoestellen (inclusief de mijne)! En ik... kreeg in die tijd de gelegenheid om 2 duiken te maken!

Niet van die mooie koraalriffen en kleuren als in Egypte (wel een paar mooie vissen gezien), hier heb je lavabodem. Het zicht was zo'n 10 tot 12 meter... Het ging natuurlijk om de grote zeedieren! Een paar schildpadden kunnen bewonderen en witpunt rifhaaien op zo'n 2 meter afstand kunnen fotograferen. En hoeveel mensen kunnen zeggen dat ze een kwartier lang met een zeeleeuw hebben gedoken! De hamerhaaien waren steeds in de buurt maar ik heb vermoedelijk alleen een schim gezien. Maar ik heb niets te klagen want ik heb toch maar mooi de witpunt rifhaaien van dichtbij bekeken... en dat bleek minder eng dan gedacht! Een fantastische ervaring!

Vrijdagavond hebben we in het restaurant gegeten van het hotel waar we de laatste nacht op Galápagos verbleven en daarna hebben we nog iets gedronken in de Lemon Bar. De volgende morgen werden we weer vroeg opgehaald voor de terugvlucht naar Quito. Om 15:00 uur kwamen we daar weer aan. De laatste voorbereidingen treffen voor de terugreis naar Nederland, de laatste Ecuadoriaanse maaltijd en nog één afzakkertje in een bar… en deze fantastische vakantie was bijna aan het einde.

Ecuador was mooi, leuk en avontuurlijk. Het toetje Galápagos was fantástisch.

Djoser-cluppie, bedankt voor deze schitterende ervaring!

Pauline