Reisverslag Trans-Siberië express reis

Zaterdag 24 juni

Gewekt om 5.30 uur. Na een heerlijk fruitontbijtje, tassen inladen, op weg naar Schiphol.
Tegen 7.00 uur ingecheckt. De reis gaat beginnen. Het vliegtuig vertrekt met ruim een half uur vertraging maar desondanks landden wij toch om 15.15 uur Moskou tijd. De paspoortcontrole duurt lang. Na 17.00 uurvertrekken wij pas naar Hotel Bèta, zeventien verdiepingen hoog in de buitenwijken van Moskou. Wij krijgen gelijk te maken met de bureaucratie. Bij de receptie ontvangen wij twee reçuutjes met ons kamernummer. Op de zevende verdieping moeten wij dit reçuutje inleveren bij de sleuteldame voor onze kamersleutel. Even opknappen en
vervolgens op zoek naar wat eten. Wij vinden een schattig houten restaurantje met puntdakje. Wij kunnen heerlijk buiten eten. Tijdens het wachten op de kebab en de gegrilde groenten worden wij verrast door een accordeonist, die ons trakteert op zwaarmoedige volksmuziek. Het wachten op de kebab duurt lang, het wachten op de gegrilde groeten duurt té lang. Om 20.30 uur gaan wij met bijna de voltallige groep met de metro naar het Kremlin. Door een concert van Pink Floyd is het Rode Plein afgesloten. Lekker rondgewandeld en in de buurt van de fonteinen wat gedronken. Om 23.00 uur weer in het hotel. Een airco zou geen luxe zijn. Hoe dan ook, de eerste dag zit er op.
Reina

Zondag 25 juni

Ondanks ons verkeert ingestelde reiswekkertje toch op tijd wakker. Op naar het ontbijt, maar natuurlijk eerst weer langs de sleuteldame. Sleutel inwisselen voor het reçuutje. Op vertoon van dit reçuutje mogen wij de ontbijtzaal in. Japan is goed vertegenwoordigd. Het ontbijt is enorm gevarieerd. Van aardappelpuree met bonen tot onze westerse minipannenkoekjes en yoghurt toe. Om 8.30 uur vertrekken wij voor een rit langs de verschillende metrostations. Wij worden verrast op schitterende mozaïeken in de plafonds, glas-in-lood afbeeldingen, kroonluchters etc. Lenin en Trotski zijn duidelijk aanwezig. Van Stalin geen afbeeldingen. Vervolgens een boottochtje gemaakt. Ruim een half uur in de brandende zon moeten wachten tot het dek schoon gezwabberd is. Leuke boottocht langs schitterende gebouwen. Daarna over de boulevard gewandeld naar het Kremlin. Oversteken buiten een zebrapad om is hier niet aan te bevelen. Uitgebreid het Kremlin bekeken. Vervolgens weer de metro genomen, terug naar het hotel. Op de tweede verdieping heerlijk buiten gegeten. Om 21.00 uur met de bus voor een stadstour. Halverwege worden wij getrakteerd op champagne en chocolade. De gids weet behoorlijk veel over Moskou en haar geschiedenis te vertellen. Tegen 0.00 uur zijn wij weer in het hotel. De tweede helft van Nederland – Portugal bekeken, Nederland ligt uit het WK. Dag twee zit er op.
Reina

Maandag 26 juni

Vandaag gaat het dan gebeuren, instappen en op weg naar Peking. De ochtend hebben wij voor onszelf en velen van ons doen nog even de laatste boodschappen. Om 13.30 uur vertrekken wij, maar niet zonder een enorme hoosregen en onweer over ons heen. Het wachten op de bui die wel zal overwaaien is dan ook mislukt. Alles lijkt klein en met al die tapijtjes en gordijntjes stap je een beetje in de tijd terug. Twijfelen heeft geen zin, de komende vier nachten zitten wij op dicht op elkaar. Dag en nacht met af en toe een luchtmoment.
Al snel is iedereen “thuis”. De (natte) spullen worden opgeruimd/weggewerkt en de
eerste oploskoffie gedronken. Een vriendelijke provodnik wijst ons de weg. Heet water is continue tot onze beschikking.
De eerste avond gaan wij met een groepje eten in het restaurant, gezellig. Wij vragen om een "aparte” rekening (Hollanders!) en wij kregen allemaal een omelet! En dat terwijl wij nog moesten bestellen, eigenlijk niet zo gek want een bijna opdringerige Rus bleef steeds maar wodka aanbieden. Nou vooruit, allemaal een glaasje. De man praat uitbundig, zijn vrouw heeft iets met Polen en Holland te maken. De Rus heet Sacha maar sommigen kennen hem beter onder de naam Iwan.
Over Russen gesproken, een paar [van ons] delen de coupé met Russen, zij hadden de onderste twee bedden gereserveerd en dus was het onmogelijk om de vier Russen in één coupe te krijgen. Bij ons zit ook zo een stel Russen. Erg vriendelijk maar erg moeilijk om dan je privacy te creëren. Natuurlijk gaan ze opzij als jij je kopje thee wilt drinken. Zij vragen je van alles en bieden ook van alles aan. Daarom bieden wij hen later ook iets aan, “drop”. De man blijft lachen maar wij zien hem even later naar de buren gaan en het lijkt of hij wil zeggen: “moet je eens kijken wat zij ons geven”. Dat zag er erg komisch uit en wij bieden dan ook het andere gezin dropjes aan. Vooral de twee kinderen krijgen de slappe lach. Maar wanneer ze de “smurfen” zien vinden zij deze wijngum-achtige drop erg lekker. Daarna moeten wij natuurlijk even binnenkomen en daar zitten wij dan met ons tweetjes. De kinderen liggen boven op de bedjes naar ons te
gluren. Wij krijgen een zuurdesembroodplakje en een “zwoerdachtig” beleg “puur vet”. De een zegt snel “vegetarisch” te zijn maar ik eet het op. Het was niet vies maar wij zijn dit eten gewoon niet gewend.
Daarna voor het eerst slapen. Erg wennen aan het “gedeng, gedeng”.
Anneleen

Dinsdag 27 juni

Rustig aan wordt iedereen waker, Wassen? + aankleden, tandenpoetsen ’s morgens op een niet al te groot en fris toilet is een ervaring. Bij een station staat de trein een tijdje stil. Iedereen koopt iets; broodjes allerlei, fruit assorti, tomaten, augurken, vis (gedroogd). Wij kopen een naar berliner bol ruikend broodje gevuld met ui en kaas. Heerlijk!
Het is mooi te zien wat mensen zoal verkopen, zelfs plastic bekertjes met korenbloemen en margrieten. Men is vriendelijk, biedt waar aan en als je niets koopt is het ook goed. Rond 14.00 uur Moskoutijd stoppen we op een  station en hebben we ongeveer 25 minuten om naar buiten te gaan. Niet iedereen blijft, zoals het duidelijke advies is, bij de trein in de buurt…
Het zal toch niet . . . Ja hoor, wij missen Willy en Nynke! Een speurtocht in de trein levert niets op. Ook een Française heeft onze trein niet gehaald. Schrik, ongeloof, niet leuk op dit moment. Helemaal als wij horen dat Willy zijn paspoort niet bij zich heeft. Oplossing: een rit met een taxi naar een volgende, extra, stop twee uur verder gaat niet door! Het wordt een volgende trein naar …. Zij zullen een dag later aankomen (hoopt iedereen). ’s Avonds een sms-je van Nynke: zij kijken naar WK-voetbal. Zij wel . . .
Wij passeren ’s avonds de obelisk/grenspaal Europa-Azië, een gedenkwaardig moment.
Het landschap is aan het veranderen, van berkenbomen +berkenbomen+berkenbomen naar iets minder bomen. Na een slaapmuts vieux is het goed slapen in een schommelde trein (schrijven gaat dan minder goed). Het was een bijzondere dag!
Hanna

Woensdag 28 juni

Het is inmiddels rond 22.00 uur lokale tijd als ik het reisverslag krijg. Dus theoretisch zit de dag er op. Praktisch is het een andere zaak. Duidelijk is dat ons gezelschap de veranderingen van de tijdzones niet in acht neemt. Hoe later, hoe leuker. Dat was de voorgaande avonden zo en dat zal zeker vanavond niet anders zijn. De stemming zit er zo al in en een gedoseerde hoeveelheid wodka blijkt er nog iets aan toe te voegen. Echt schokkende dingen zijn er vandaag niet gebeurd. En wees eerlijk als wij zoals gisteren elke dag iets meemaken dan komt het gezelschap uiteindelijk gehalveerd op de bestemming aan. Ofwel zijn de verstandige deelnemers nu overgebleven ofwel zit de schrik er nu goed in. Bij de tussenstops blijft iedereen binnen het gezichtsveld van de trein. Inmiddels staan wij alweer langer dan een half uur (niet gepland) stil. Regelmatig komt dit nogal eens voor. Heeft duidelijk iets te maken met het overbelaste treinnet.

Want druk is het met treinen, vooral goederentreinen. Veelal uit het jaar “stillekens” (zo rondom halfweg vorige eeuw). Ook de stations die wij passeren geven dezelfde indruk: alles doet vooroorlogs aan. Het landschap veranderd hoegenaamd niets. Eindeloze velden, gedecoreerd met berken. De schaarse bebouwingen geven ook allemaal hetzelfde beeld. In hout opgetrokken huisjes bedekt met golfplaten e.d. Veelal in kleur geschilderd.Doet bij deze zomerse temperatuur bijna idyllisch aan, als je evenwel aan de barre
Siberische winters denkt…
De beelden uit de TV-serie “Dokter Zhivago” komen mij nu voor ogen en ik zie in het voorbijtrekkende landschap geen vergelijkingspunten. Fictie en werkelijkheid blijken eens te meer ver uiteen te liggen. Wat is dan tot dusverre het meest interessante aan deze reis? Wel, ik denk de uitgestrektheid, de eindeloosheid, het immense. Dat je dagen achtereen rijdt zonder het eindpunt te naderen. Toch groots.
C.J. Bolstoi.

Donderdag 29 juni

Om 04.37 (+ vier uur) is 8.30 uur uit gesprongen en appeltjes gekocht. Annika poets tanden en om dat het toilet bezet is dan maar uit het raam om te spoelen. Nu zitten er tandpastastrepen op het raam. Hoogste tijd om even te lappen. Het rolletje eeltvormend Wc-papier zeemt lekker en het uitzicht is meteen beter. Ruim twintig kilometer tevoren met z’n allen uit het raam, camera’s klaar voor de halverwege obelisk. Niemand heeft hem gezien, zelf Kobus niet hangend uit de restaurantdeur. Ondertussen twee bussen toiletspray en één fles Russische aftershave in de WC gegoten. Misschien toch fris. Wij hebben een nieuwe Russische buurvrouw. Wij noemen haar Olga wegens het luid jodelende decolleté. Olga heeft veel bezoek van enthousiast maar naar biergeurende heren. Het zijn er een heleboel. Wij kopen een halve kip en broodjes op het station. De rangorde in de coupe is duidelijk: de kipfilet voor de dames en de vellen en pootjes voor de heren. Veel foto’s gemaakt: volkstuinen, houten vakantiehuisjes, bomen
en vooral veel elektriciteitspalen in beeld. De kleedjes worden geveegd, de kromlopende roomservice komt voorbij met ragoutoliebollen. beetje kaarten, tijdschriftje bladeren maar vooral heel erg uitkijken naar de volgende stop. Elke stop, want wel lang zitten vier dagen. ’s Avonds wodka gedronken, staande receptie op de gang. Gezellig! Nu volgende dagboek schrijver zoeken, Kobus biedt zich vrijwillig aan.
Astrid

Vrijdag 30 juni

Bijna in Irkoetsk. Nog een paar uurtjes en dan mogen wij wèl weg van de trein! Iedereen heeft zijn/haar rugzak weer ingepakt en wij zijn bijna allemaal blij om de trein na vijf dagen weer te verlaten. De bus stond al klaar op het treinstation. Na het inchecken in ons hotel, dat aan de Angararivier ligt, ging iedereen eerst ff onder de douche. Dat was ook wel te merken aan de druk die er op zat. Eindelijk weer een fris toilet. Na het douchen gingen de meesten even de stad bekijken en een stukje eten, internetten of gingen naar de markt. ’s Avonds in het restaurant van het hotel gegeten. Om 22.00 uur moesten wij bij de receptie komen om onze “vermiste“ medereizigers te verwelkomen.
Nynke en Willy werden op het treinstation opgehaald door Marielle en Philip. Hij was blij zijn vader weer terug te zien. Hij heeft nog een grote taart gekocht voor de verjaardag van Willy (28 juni). Wij hebben het gevierd met een paar glaasjes wodka. Toen de drie flessen leeg waren zijn sommigen gaan slapen, sommigen gingen nog door in de bar onder in de kelder. Om klokslag 24.00 uur begon de kwartfinale wedstrijd Duitsland - Argentinië, de Duitsers hebben weer gewonnen, nu met strafschoppen. Na de wedstrijd ging iedereen, ja, ook de Duitse groep van Djoser, naar bed. Het zal een korte nacht worden want morgen moeten wij om 9.30 uur klaarstaan want wij gaan naar het Baikalmeer.
Kobus

Zaterdag 1 juli

Ontbijt niet op vertoon van je sleutel maar op vertoon van je “persoonlijke” kaartje. Bij een enkeling lichte paniek, kaartje in de prullenbak; toch lekker gegeten. Onder leiding van Vera naar en soort openluchtmuseum. Heel leuk om in de houten huisjes te kijken. Het was allemaal wel wat ruim en clean opgezet. In werkelijkheid zullen er meer houten huisjes van keuterboertjes geweest zijn, want die hebben wij al heel veel vanuit de trein gezien. Maar toch waren er veel leuke dingen te zien en te horen, bijvoorbeeld dat wasmachines vaak als karnmachines werden gebruikt. Daarna naar het Baikalmeer met een dorpje met visrokerijen. Het rook er heerlijk en het smaakte navenant. Lekker in het zonnetje op een steigertje. Het leven is goed. Toen de boottocht!! Marielle had ons aangeraden zonnebrand en petje mee te nemen maar zodra wij aan boord waren kwamen er vele mistflarden om ons heen en was het zicht beperkt. Na drie kwartier trok de mist op, kwam de zon door en waren wij bijna weer terug. Tja, het kan niet altijd meezitten. Soms zijn de weergoden ons niet zo goed gezind, dat was ons al opgevallen bij ons vertrekt uit Moskou. Na nog even door een dorpje gelopen te hebben, met een heel mooie kerk, reden wij hotelwaards en ging ieder zo zijn eigen weg – douchen – eten – drinken. En morgen alweer de laatste dag in Rusland.
John en Toke

zondag 2 juli
Ieder gaat vandaag zijn eigen gang. Na het pakken enz. gaat iedereen op pad. Enige impressies van onze dag, dat wil zeggen: van Irkoetsk in het algemeen. Er zijn enorm veel oude houten huisjes, maar ook veel grote gebouwen “een beetje vergane glorie”. Deze hebben allemaal behoefte aan een grote opknapbeurt. Veel verf bladdert er af. Het wordt daardoor wel authentiek maar het verval loert om de hoek. Monumentenzorg? Werelderfgoed? Ook de wegen zijn toe aan een nieuw laagje. De trams oud, stevig, geweldig! Vijf roebel zolang je wilt. Verder zijn er pluizenbomen [een aparte populierensoort (Willy?)]. Soms lijkt het te sneeuwen.
Kerken zijn er in diverse soorten. Eén met groene uien achter ons hotel, twee vlak bij elkaar. Een museum met veel borduurwerk + beklimming van de toren en een kerk die gerestaureerd wordt. De buitenkant is beeldschoon, binnenin is voor ¾ weer helemaal beschilderd. Geweldig mooi en er zijn dus mensen die dat (nog) kunnen. Ook worden er vele kruizen geslagen. In een andere kerk werd een baby gedoopt. Helemaal bloot -kopje onder - zonder huilen. Op de markt, waar iedereen zijn inkopen deed en zijn ogen uitkeek, zagen wij ook gele tankjes met een soort drank gemaakt van rogge? suiker, gist. Verfrissend! Veel jongens lopen ook met flesjes bier en zetten ze gewoon overal neer. In de toiletten van de disco was blauw licht dus . . . zover van het decadente westen . . . nooit gedacht. Maar echt niets dan goeds, de mensen zijn vriendelijk, het weer is mooi. Vanavond verzamelen voor de trein op weg naar Mongolië.
John de Ronde
Toke

Maandag 3 juli

Wij zitten weer in de trein! René & Kobus doen weer lekker bij de hand, dus het voelt vertrouwd. Gisteravond nog een wodkaproeverij gehouden en vervolgens negen flessen leeg gedronken met de hele groep… gezellig. Vanmorgen pas om 9.00 uur wakker, zelfs Astrid sliep uit. Vanmorgen samen met Rients een modeshowtje gelopen. Net een klein feestje gehad: John & Toke zijn 26 jaar getrouwd. Dus gezongen, 26 oranje ballonnen naar binnen gegooid en slingers van wc-papier (roze en groen). Om 13.00 uur bij de Russische grens aangekomen, tot 15.00 uur er uit. Winkeltje leeg kopen met de laatste roebels. Wachten, wachten, wachten. Om 15.00 uur de trein weer in, formuliertje invullen, wachten, wachten, paspoortcontrole, wachten, paspoort afgeven, wachten, wachten, formuliertje afgeven, wachten, wachten paspoort terug, uit de coupé, coupé wordt kort doorzocht, kleedje uitkloppen en weer wachten. Om 17.50 uur gaan wij weer
rijden, maar goed ook want het is keiheet geworden in de trein. Allemaal enge beestjes hier. Mongools formuliertje invullen en weer wachten. En wij staan weer stil en wachten. Na lang wachten gaan wij weer een stukje vooruit om vervolgens weer stil te staan en te wachten. De buitenkant van de trein wordt nu door Mongoliërs gecontroleerd dus weer wachten. Over twintig minuten mag er geplast worden! Sommigen hebben heel hoge nood. Weer een formuliertje ingevuld, deze hadden wij al eerder gezien. En wij rijden weer een stukje!
Wij zijn inmiddels bij de Mongoolse grens en moeten nog meer formulieren invullen. Om 20.30 uur eindelijk het eerste station in Mongolië, hier worden wij een uur gelucht. Dus maar meteen onze eerste Mongoolse maaltijd op. Vanavond op tijd naar bed, want morgen komen wij om 6.00 uur in Ulan Bator aan.
Annika

Dinsdag 4 juli

Vanmorgen erg vroeg op, om 5.00 uur stonden wij allemaal te klappertanden, de
fleece truien werden uit de tassen gehaald. Het was de bedoeling dat wij of om 6.00 uur (trein kan sneller zijn?) of om 7.00 uur (zoals gepland), in Ulaan Bator zouden arriveren. Helaas werd het 8.00 uur. Om 10.00 uur vertrokken wij allemaal voor een citytour door de stad. De eerste stop het Gandan klooster. Hier diverse tempels bezocht en bekeken. De monniken waren aan het bidden – zingen. Dit was apart om te zien en te horen. Foto’s maken niet toegestaan. De tempel Janraisig Datsar is heel apart. Er staat een 26 meter hoog standbeeld gemaakt van koper en bladgoud. Ook zijn er duizenden boeddhabeelden in deze tempel. Ze staan helemaal rondom. Na deze stop gaan wij naar het volgende punt. Wij gaan op zoek naar de dinosauruseieren in het National History Museum. Een gids hebben wij niet nodig, die eieren kunnen wij zelf ook wel vinden. Met de plattegrond op stap, eerst komen wij bij de vissen uit, daarna dachten wij een skelet van een dinosaurus gevonden te hebben. Het enthousiasme was groot maar helaas het was maar
een kameel. Verder met de zoektocht, uiteindelijk vinden wij de dino-skeletten. Kaartje kopen voor de foto’s en flitsen maar. De eieren blijken niet ver weg te zijn maar ze zijn niet van het formaat waar iedereen naar op zoek was. Je denkt toch aan een groot ei, maar deze waren ietsepietsje kleiner.
Daarna naar Zaizan memorial hill. Je hebt hier een mooi uitzicht over de stad en als je de trappen oploopt naar het monument kun je de stad nog beter bekijken. Het monument is ter nagedachtenis van de gevallen soldaten in diverse oorlogen.
Wij (dat zijn Truus, Anneleen, Nynke, Reina en ik) besluiten om te gaan eten bij Chez Bernard, gewoon een lekker hapje tussendoor maar dat hapje werd door de extra bestelde salades en de groter uitgevallen broodjes toch een stevige maaltijd. Maar deze was erg lekker. Daarna afrekenen, dat liep ook niet helemaal soepel, wij gaven iets te veel fooi weg, de ogen van de serveerster vielen er bijna uit. Na veel gelach en gedoe was iedereen blij. Om 17.30 uur verzamelen wij om naar een Mongoolse zang- en dansvoorstelling te gaan kijken. Dit was erg leuk en mooi, vooral het keelzingen heeft veel indruk gemaakt. Ook de acrobatische uitvoeringen van een groep meisjes ontlokte menigeen en aaah en oooh uitroep. Voeten op de grond, je buigt achterover, je legt je handen plat op de grond, hoofd tussen de benen door en je borst op de grond. Wil je dit ook uitproberen dan is dat op eigen risico. Wij (Reina en ik) zitten nu op het terras bij Helmut Sachers café achter een cappuccino en een thee. Er waren twee apfelstrüdels besteld, ook gekregen maar één is er gerold door een zwerver. Het was een komische situatie zo heb je een lekker gebakje en opeens is het weg. Geprobeerd de serveerster duidelijk te maken dat de apfelstrüdels gejat is maar zij denkt dat wij deze wel heel snel hebben opgegeten. Na een half uurtje toch maar even navragen, blijkt de apfelstrüdel op te zijn, dan maar appeltaart en het einde van het verslag.
Andrea

Woensdag 5 juli

Eerste dag van de “Safari”. Vroeg uit de veren, 6.00 uur ’s morgens. Iedereen heeft het een en ander achtergelaten waardoor er voldoende ruimte in de auto’s was. Even na 8.00 uur vertrokken wij richting de steppen. Alvorens wij de reis mochten maken moesten wij eerst een stop bij een stenen stapel [ovoo] maken. Drie rondjes om de cirkel moet ons van ieder ongeluk vrijwaren. Bovenop de stenen waren allerlei linten van verschillende kleuren (blauw = hemel, rood = vuur, groen = aarde, wit is moedermelk [en/of eer], geel voor boeddhisme. Om 9.40 uur kwamen wij de eerste kudde schapen en kraanvogels tegen. Als paparazzi vlogen ze [?] op de kudden af. Vrij kort er na kwam  de eerste plaspauze, hoezo kleine blaas? Een uur later vloog iedereen wederom uit de auto’s, er was een kudde geiten en koeien met een herdersjongen te paard gesignaleerd. Fotograaf Chris heeft echter andere interesses: geitenkeutels. Om 12.30 uur werd het eten geserveerd, warm eten wel te verstaan; salade, soep + brood, rijst met kip en groente, afgedekt met een toetje. Vlakbij de lunchplaats was een koe
vastgelopen, René, Kobus en Rients schoten twee herders te hulp. De heren zijn niet benauwd de handen uit de mouwen te steken en ze vuil te maken (+ hun kleren). De rest van de dag werden er nog kamelen, kloosters en natuurschoon geschoten. Aan het eind zijn de tenten opgezet en is het avondmaal, warm eten, geserveerd. Met veel wind.
Philip

Donderdag 6 juli

De eerste ochtend zijn wij vroeg gewekt (06.30 uur) met een al vrolijk geluid van onze reisleider Marielle. Nadat wij alles hadden ingepakt en de tent hadden afgebroken stond er op wonderlijke wijze een heerlijk ontbijt klaar. Hoe men dat voor elkaar kan krijgen is bijzonder. Om 8.00 uur zijn wij in de busjes vertrokken van Dating Rock richting het gerkamp dat wij die avond zouden bereiken. In een formatie van vier busjes kun je je voorstellen dat er ook wel iets zou kunnen gebeuren onderweg. Busje 1 moest een aardige manoeuvre maken om over hobbels, bobbels en diepe kuilen te komen. Hierdoor leek het of het busjes vloog en de inzittenden moesten zich goed vasthouden. Kobus had de pech dat hij lang was en hierdoor stootte hij zijn hoofd hartgrondig tegen en ijzeren frame. Gelukkig in het dorpje daarvoor was drinken gekocht waarbij het ijs nog in de fles zat. Deze flessen werden kapot gemaakt en de klonten ijs op Kobus zijn hoofd gedaan.
Na de lunch zijn wij aangekomen bij de zandduinen van Mongolg Els. Hier werd uiteraard opgeklommen, gefotografeerd en geprobeerd om met een zakje onder je kont omlaag te komen. Dit laatste lukt niet! De avond kwamen wij aan bij het Tuulchin Gobi gerkamp. Dit lijkt wel een soort bungalowpark maar dan middenin de woestijn. De inrichting van de ger is prachtig. De avond hier was bijzonder. De “kroeg” was geboekt voor een documentaire film van waarschijnlijk drie uren, hierdoor werd onze muziek uitgezet en werden wij een klein beetje baldadig want wij wilden onze beentjes wel even van de vloer doen. Bij navraag bij de bediening kregen wij het uiteindelijk voor elkaar dat wij het restaurant dat zou sluiten open bleef en dat wij hier de muziek konden laten draaien. Enkele personen hadden hun eigen muziek meegenomen. Toen ons eerste liedje er in gedaan werd en ik heel enthousiast begon te springen zijn alle stoppen uit de kast gesprongen. Dit probleempje was na een half uurtje opgelost en wij konden weer een half uurtje dansen totdat voor de tweede keer de stoppen het hadden begeven. De mensen van het restaurant gaven aan dat het maar vijf minuten zou duren en ze zouden
graag willen dat wij zouden blijven. Ze hadden voor ons zelfs het kleed opgerold en de tafeltjes aan de kant geschoven. Toen de muziek weer ging spelen heb ik nog een tijd met een Mongoolse jongeman gedanst en kwam de andere lokale bevolking ook op de vloer. Toen het restaurant eindelijk werd gesloten hebben wij op het terras nog enkele wodka’s met de crew en keukenpersoneel gedronken en werd het tijd voor mij om de ger in te gaan voor een fijne nachtrust.
Nynke

Vrijdag 7 juli

Het is alweer onze veertiende dag van de vakantie. En nog niet zo lekker fris en uitgerust opgestaan. Wat een feest deze ger-overnachting. En wat een feest dat wij deze ochtend naar de Yolijn Am kloof gaan. Heerlijk dat wij een wandeling gaan maken na alle dagen in de trein en de busjes. Na het ontbijt dus allemaal (nou ja op René en Kobus na) de busjes in met –deze keer- en fleece of jas. Het weer is wat somber en als wij bij de kloof komen begint het te spatten. Het wordt vervolgens een –zoals verwacht- heerlijke wandeling. Het loof is behoorlijk groen. Er is nog een klein stukje ijs te bewonderen. En hier en daar zien wij de marmotten piepend van holletje naar holletje. In de lucht verschijnen zo’n zes roofvogels. Wij denken aan gieren maar het kunnen ook arenden geweest zijn. Terug naar de busjes begint het wat harder te regenen, ik vind het prima. Ik geniet niet minder van deze heerlijke wandeling. Na de wandeling rijden wij terug naar het gerkamp om te lunchen. Dan vervolgen wij onze tocht door de woestijn. Het wordt
een rit van ongeveer 140 kilometer. Ons uitzicht? Een dorre vlakte met zand en
grijskleuren. Zien wij eerst nog wat kamelen, later gedurende ruim een uur zien wij geen mens, geen dier. Alleen die grijs/zandkleurige vlakte met de zon die verschrikkelijk warm is. Opeens, toch, zien wij een paard over de vlakte rennen met vlak daar achteraan een man op zijn motor. Ik vraag mij af wie van de twee het eerst oververhit raakt. Wij bezoeken de Flaming Cliffs. Daar zijn de overblijfselen van de dinosaurussen gevonden (die in het museum in Ulan Bator te bezichtigen waren). De opgravingen zijn inmiddels stopgezet maar het bezoeken zeker waard. En natuurlijk even de verkopertjes van stenen e.d. bezoeken. Ik laat mij de verschillende stenen uitleggen en koop er natuurlijk wat. Na de Flaming Cliffs gaan wij door naar Bayanzag. Maar wij bezoeken eerst nog en nomadenfamilie. De man des huizes ontvangt ons, gekleed in broek en ontbloot
bovenlijf. Wij mogen gaan zitten. Hij blijft trots middenin de gertent zitten. Hij laat een snuifdoosje rondgaan en presenteert ons koekjes. Intussen legt Munguu, onze Mongoolse gids, uit wat wij allemaal zien in de tent en beantwoordt onze vragen. Ik voel mij bij zo’n bezoekje wel wat ongemakkelijk. Het is voor mij net zo iets als een brutaal inkijkje in het leven van een gezin waar wij/ik weinig tegenover stel. Nee, wij maken ook nog eens brutaalweg foto’s van de mensen en hun behuizing. Wat wij nog wel kunnen doen is de medailles bewonderen die de man heeft gewonnen met kamelenraces. Als wij uitgekeken zijn ga ik met een paar anderen van de groep een kamelentocht maken. Voor mij de eerste keer en ik vind het geweldig leuk. Kamelen horen voor mijn gevoel ook zo bij deze woestijn. Als wij bij onze overnachtingsplek aankomen zijn de anderen al bezig met het opzetten van de tenten. Wij instaleren ons en als wij even later aan het eten zijn vallen de eerste regendruppels. Wij vluchten de busjes in. Met eten en al. Komen als het weer droog is weer aan de tafels. Maar het wordt al snel duidelijk dat het een natte avond zal worden. Na de eerste flinke regenbuien moeten er gootjes gegraven worden en een tweetal tenten verzet worden. Later volgen meer tenten naar een andere droge plaats. De sfeer blijft goed. De chauffeurs, de kok, iedereen helpt mee de tenten te verplaatsen. Wij glibberen allemaal door het leem, de plassen. Sommigen inmiddels op blote voeten. De enige die al het geglibber en ge-ren en het verplaatsen vanuit hun tent bekijken zijn Chris en Koeng. Chris heeft er duidelijk plezier in en de grappen zijn niet van de lucht. Al met al wordt het een inventieve avond met als besluit een kampvuur met muziek- en lichtshow. De enigen die het niet meemaken zijn Astrid en René. René heeft
maag/darmklachten. Vandaar dat zij beiden in een gerkamp in de buurt zitten. Wij halen ze de volgende morgen weer op maar beleven zelf eerst nog een koude regenachtige nacht. En wie denken jullie wie er de volgende morgen met schone schoenen in de bus stappen, natuurlijk: Chris en Koeng.
Ans

Zaterdag 8 juli

Vandaag was een dag van tegenstellingen en contrasten maar ook van overeenkomsten. Neem alleen het weer als voorbeeld. Een dag eerder 31 in de schaduw, vandaag aan het einde van de dag slechts 11. Dat betekende voor ondergetekende een dieptepunt, voor het eerst moesten de pijpen aan de broek. Maar voor bijna iedereen eindigde de dag in grote blijdschap. Er waren gers beschikbaar, de tien dollar per persoon werd door iedereen met liefde betaald.
Het landschap.
We startten ‘s morgens op een bijna onafzienbare kiezelvlakte, heel droog, veel stof, maar er kon snel gereden worden. Halverwege de dag voorspelden donkere wolken weinig goeds. De droge, stoffige woestijn veranderde in een nat en soms moerassig gebied. Kleine rivieren, beken en overstromingen haalden de gemiddelde snelheid met sprongen naar beneden. Maar niet alleen daardoor, want bus nummer 2 weigerde soms dienst. Voor het overige ook geen probleem. Onze chauffeurs zijn handige jongens en repareren gezamenlijk de mankementen. Heel bijzonder was de benzinepomp. Het was nummer 1, een model van voor de Tweede Wereldoorlog, maar functioneerde prima gezien.
Een hoogtepunt was ook het bezoek aan de ruïne van een voormalig klooster dat door de Russen was vernietigd. Maar op de puinhopen is toch weer een heel mooi gebedshuis verrezen waar heel jonge monniken vol overgave voor ons hebben gebeden. Maar het bleken ook weer heel normale jongens te zijn, want na hun gebed toonden ze veel belangstelling voor hun buitenlandse gasten Vooral Oeke had een geanimeerd gesprek met hen. Zoals gezegd ook een dag met overeenkomsten, zoals veel zitten, prima verzorging en een goed humeur. Aldus enige indrukken van de nestor van dit gezelschap.
Rients

Zondag 9 juli

Zittend in ons tentje aan de Orkhorn-rivier met een glaasje. Buiten regent het weer!
Weer prima gegeten, hulde aan de kookploeg! Vanochtend was onze ger dankzij de kachel in een mum van tijd van 10°C naar 18°C. Na wat shopping op weg naar de Orkhorn-waterval. Even verderop hierna de lunch onderweg.
Via veel modderpoelen en wateroversteken naar onze huidige kampeerplek. Even de regen afwachten . . . maar de chauffeurs zijn de tenten al aan het opzetten.
Vroeg de tent in, buiten blaten de schapen en geiten, verslag schrijven en met een boek de slaapzak in. Vertrouwende op een mooie, vrije dag morgen.
Ruud

Maandag 10 juli

RUSTDAG aan de Orkhorn-rivier.
Rustdag? Wij gaan op bezoek bij de buren, deze melken paarden en maken van de melk kaaskoekjes en wodka! Wij worden uitgebreid getrakteerd op alle eigengemaakte producten.
De één gaat de tent opruimen, lezen, schrijven, de ander gaat wandelen of paardrijden, autowassen. De regenbui (dagelijkse) komt deze keer vroeg in de middag. Aan het einde van de middag wordt er een schaap geslacht. Ja, hoe zal ik dit beschrijven. Kobus heeft alles op de video opgenomen. Er gaat niets verloren; de huid, de ingewanden, alles wordt gebruikt. Het koken is een bijzonder proces. Met stenen in het water (in een melkbus) wordt het vlees aangebakken (braden). Daarna wordt via het principe van de hogedrukpan het vlees klaargemaakt. Er wordt van het schaap gegeten als hadden wij de laatste paar dagen geen eten gehad. Tegen de avond wordt er bij het kampvuur in verschillende talen liederen gezongen. Heerlijk om bij in te slapen.
Oeke

Dinsdag 11 juli

Nog niet helemaal bekomen van de disco gisteravond/vannacht staan wij allemaal op tijd op. Het weer is droog en de tenten zijn snel ingepakt. Het ontbijt heeft als extraatje een soort oliebol, heerlijk! 9.35 uur maken wij ons klaar voor een rit van 96 kilometer.

Onderweg moeten wij een rivier door, maar wij moeten op de kookbus wachten. In de tussentijd maken wij een groepsfoto.
De kookbus gaat als eerste de rivier door, zonder problemen. Bus 1 blijft op het tweede deel hangen omdat de motor afslaat. Met moeite halen wij de overkant. Bus 2 gaat in één keer goed, bus 3 krijgt halverwege problemen en staat enige tijd in de rivier stil. Het duurt even voordat ze de overkant halen. Willy en de chauffeur zijn goed nat. Daarna rijden wij de vallei uit. Op de heuvel staat een monument. Er staan kaarten op van het Hunnen-rijk, Turkserijk en Mongoolse-rijk. Hier was ook een leuk aantal winkeltjes. Daarna naar het klooster Erdene Zuu. Een gids gaf heel veel informatie over dit in 1586 gebouwde complex. Weer veel vernield in 1937. Veel foto’s gemaakt, waaronder een kleine verkleedpartij ala Volendam.
Net buiten de poorten voor het laatste gegeten met de kookbus. Het was weer heerlijk.
Na een korte speech en een knuffel gingen wij weer op pad, maar nu met maar drie
bussen. Nog en kleine shopstop gehad en verder. Net buiten de stad gestopt bij de
“vagina & penis”, deze zijn symbool voor de man-vrouw relatie, biseksueel mag niet (homo dus ook niet). Als je zwanger wilt worden moet je op de stenen penis gaat zitten.
Na de nodige stops komen wij aan in ons kamp. Er blijkt dichtbij een Nadaam-festival te zijn. Dus alles snel de ger in en racen. Met een topsnelheid van 110 km/u zijn wij er in “no-time”. Het paardrijden was al voorbij maar het worstelen was nog bezig. Het publiek was kleurrijk en ze stonden graag bij ons op de foto. Het zien van de digitale schermpjes deed ze altijd lachen. Wij weten niet wie er gewonnen heeft maar het was mooi. Om 20.00 uur eten en in diverse groepjes is diverse alcohol genuttigd. Het aggregaat ging om 0.00 uur uit dus niet al te laat slapen en morgen 6.00 uur weer op. Nog even de kachel aan om de kamer tot tropische temperaturen te brengen.
René

Woensdag 12 juli

Vanmorgen weer vroeg op, 7.00 uur ontbijt. Na een heerlijke nacht, waarin ik voor het eerste doorgeslapen heb zonder wakker te worden. Na het ontbijt vertrekken wij om 8.00 uur voor de laatste keer met onze busjes en onze zeer goede chauffeur Rhana Ik heb me geen moment onveilig gevoeld. Onderweg weer asfaltweg, wat soms nog slechter is dan zonder. Er zitten beste kuilen in. Onderweg nog een keer allemaal van de weg af naar de kant door de politie in verband met de aanwezigheid van de president. In Ulan Batar City heb ik mijn ogen uitgekeken in het verkeer. Iedereen tracht richting het Nadaam-festival te gaan. Het was voordringen, soms drie rijen dik en wij als tegenligger moesten in de berm omdat het tegemoetkomende verkeer de rijbaan in beslag nam. Heel bijzonder. Nog een wonder dat het goed afliep. Om ongeveer 13.30 in het Dream Hotel, afscheid genomen van onze drie chauffeurs en nog een paar groepsfoto’s per busje gemaakt. Gezien de drukte werd het direct om 14.00 uur vertrekken naar het Nadaam-festival voor de finish van de kinderpaardenraces en het worstelen. De helft van de groep is meegeweest, de andere helft koos voor andere dingen. In verband met tijdgebrek en vermoeidheid (ik stond te trillen op mijn benen) ben ik niet meegegaan. Ook omdat is beslist nu mijn fotocard moest legen en op CD zetten, anders kan ik geen foto meer maken. ’s Middags geïnternet, gebeld enz. relaxte sfeer in de stad. Ook veel mensen volgens mij vrij en feestelijk/netjes gekleed in verband met het festival. De meeste winkels zijn dicht.’s Avonds heb ik heerlijk gegeten in het Modern Nomads restaurant, een Mongools restaurant met heerlijk eten. Alle gerechten staan met foto’s op de kaart en ook in het Engels. Buiten zaten het meest Mongoolse gezinnen, daar zat ik ook. Binnen was het stampvol met toeristen, een aanrader. Na en gezellig praatje met de ober “hij kende Van Nistelrooy uit Holland” weer vertrokken naar het hotel.
Truus

Bijlage 12 juli, bus 1

Een enorm monster was in onze bus gekomen. Met poten als zwaarden en een kop als een demonische duivel was dit rode dier een afgezant van de hel. Na het nodige gegil en geschreeuw gooide onze chauffeur zich in de strijd. Met gevaar voor eigen leven pakte hij het torretje op en gooide hem naar buiten zonder enig bloedverlies.
René.

Donderdag 13 juli

Eerst nog even een terugblik op gisteren. Wij hadden gezien wat voor een chaos er was van verkeer de stad uit naar de paardenraces buiten de stad. Met elf man zijn wij toch in de bus gestapt om deze verkeersstroom te trotseren en iets van het festival mee te krijgen. Wij hadden een prima chauffeur, iedere keer als wij in een opstopping dreigden te geraken wist hij wel een parallelweg, een bestaande of zelf gecreëerd. Eentje was van korte duur. De politie in lange witte jas sommeerde ons op de weg. Een normale tweebaansweg werd vandaag een vijfbaansweg. Verkeer de stad in was afgesloten, uren lang was er een grote stroom de stad uit (en dat moet straks allemaal terug). Al met al reden wij toch erg aardig door en iets over 15.00 uur waren wij op het festivalterrein. Samen met duizenden auto’s en tienduizenden mensen. . .
Eerst maar navragen hoe het zit met de binnenkomst. Ze waren pas om 15.00 uur
gestart (het was inmiddels 15.30 uur) en wij besloten eerst wat te gaan snacken, nu dat "even” was niet mogelijk. De maaltijd is een schapenpannenkoek. Gelukkig waren er heel veel tentjes en de rijen leken kort. Maar schijn bedriegt als iedereen er twintig tot zestig besteld en ze ter plekke nog gebakken moeten worden dan duurt dat nog wel even.
Reina en ik stonden in de rij en het schoot niet op. Kobus stond in een andere rij en Nynke wist ook al ergens snel vooraan te komen. Kobus was om 16.15 uur als eerste aan de beurt met de bestelling maar het duurde nog heeeeeel lang voordat die klaar was (een vrouw voor hem had er zestig besteld). Ondertussen was er wel van alles te beleven, mooi geklede mensen, parachutisten die naar beneden kwamen en paarden met berijder die tussen de mensen doorstapten (soms draf of galop). Andrea was nog bijna gerold. Broek was opengesneden, geld konden ze gelukkig niet bij. De paarden kwamen in de buurt van de finish maar de pannenkoeken waren nog niet klaar. Munguu ging met John, Toke, Philip, Nynke, Andrea en Ans vast naar de eindstreep. Kobus, Reina, Anneleen en ik zouden later volgen. Na vijf minuten waren onze 25 pannenkoeken met schapenvlees klaar en begonnen wij naar de finish te lopen. . . Opeens komen paarden recht op ons af (met een noodsnelheid dwars door het publiek galopperend) en daarachter tientallen Mongolen die koste wat het kost een van de winnende paarden probeerden aan te raken. Hektiek, chaos en niet geheel ongevaarlijk. Als ze eenmaal het bezwete paard hadden aangeraakt wreven ze dat over hun gezicht en haren voor goed geluk. De anderen hadden de finish wel gezien en Philip heeft alles mooi gefilmd. Wat een ervaring om hier tussen te staan! Wij hadden
afgesproken op een plek als wij elkaar kwijt zouden raken, daar troffen wij iedereen weer en wisselden wij de ervaringen uit. Iedereen had er van genoten en met verbazing staan kijken wat zich allemaal voor onze ogen afspeelde. Toen begon de grote exodus terug. Eerst even de lekkere pannenkoeken genuttigd, daarna naar onze bus terug. Die stond gelukkig heel strategisch zodat wij redelijk snel terugkonden, nu ja via allerlei smokkelroutes en grasveldjes kwamen wij op de hoofdweg. Nu was alle verkeer de stad uit opgehouden en ging de zesbaansweg terug UB in! Ook de mooie groene heuvels waren tot weg gebombardeerd. Soms stond er een voertuig midden op de weg stil en terwijl het busje nog vol zat met mensen waren er een paar “vrijwilligers” die temidden van de voorbijrijdende auto’s het busje voortduwden. Grote bussen waren volgepropt als een blikje sardienen. Ook nu viel de opstopping mee en waren wij na iets meer dan een
uur terug in het hotel. Ik ben nog naar het Nadaam-stadium gegaan om het worstelen te bekijken. De vijfde ronde zou om 20.00 uur zijn afgelopen, ik was er rond 19.20 uur en kwam Rients en Oeke nog tegen. Rondom het stadion was nog van alles te doen.
Eetstalletjes, kraampjes en spelen. Wij zaten in sectie 16 (overdekt). Daar zagen wij René, Astrid en Annika nog. Zij vertelden dat de wedstrijd net was afgelopen. Vervolgens veel gepraat maar weinig actie.
Wel een wisseling van de wacht, een kindworstelaartje (ook in zo’n mooie outfit). Toch was er weer actie om ongeveer 20.30 uur. Twee teams kwamen naar voren en lieten zichzelf zien, probeerden tegenstanders te imponeren. Uiteindelijk begon het geworstel. Wel 15 teams op het veld. Het gebeurde best veraf. Wel iets anders dan in het dorpje gisteren, waar wij op vijf meter afstand van ze stond. Hier waren ze wel een slag groter, dikker en steviger. Om 21.00 uur zijn wij gegaan. Er was uitloop en daarom duurde alles wat langer. Ook nog even naar Sukbatar-square gegaan, het nieuwe mausoleum van Chengis Khan was onthuld en het grote standbeeld was zichtbaar.
Nu dus echt even over 13 juli:
Vanmorgen weer vroeg op. Om 6.00 uur hadden wij ontbijt na een koude douche! 7.00 uur vertrokken wij naar het station, het was leeg op de weg, iedereen is vrij vanwege
Nadaam dus geen verkeersopstopping. Al snel kwam de trein en was iedereen
geïnstalleerd. Wij hadden vier coupés met vier personen, een met drie en een met twee. Wij hebben met iemand van die bij de drie zat geruild en nu zitten wij allemaal gezellig met bekenden in de coupe. Behalve ik, maar dat is niet erg. Bij mij in de coupe zit Dirk, tourleader van Duitse Djoser en iemand van zijn groep en nog een teamleader van een groep Engelsen, Joe. Iedereen rust lekker even uit van de tot nu toe erg drukke reis en korte nachten in Mongolië. Slapen, beetje lezen, kaarten of wat schrijven. Het landschap begon groen en glooiend maar wordt steeds droger. Wij hebben al wel een uur vertraging. Bij de eerste stop was helaas niet veel te koop. Veel water en verder wat snoep. Wij hebben trouwens een mooie coupe/wagon. Mooie dekjes over de banken, nette wc’s: een voor de mannen en een voor de vrouwen. Iedereen heeft mooie plastic slippers van knalgeel tot fel rood, roze, groen of blauw. Te blits! Onze provodnik houdt van poetsen. Sanitair ziet er schoon uit, het bordje op de trein "Ulan Bator – Beijing” wordt opgepoetst en zelf poetsen er een paar hun ramen. Onze ramen kunnen nu niet open, omdat we airco hebben (luxe). Maar om foto’s te maken hebben wij wel schone ramen nodig. Om 11.00 uur kregen wij trouwens nog een lunch. Pasta, brood,
bietensalade en schnitzel. En dat moesten wij nuttigen met chopsticks!!!
Om 17.00 uur was gereserveerd voor het avondeten. Dus met 21 man naar de mooie houten restauratiewagon. Vooraf een wortelsalade, vervolgens soep. Het hoofdgerecht was een roastburger met ei er op, wat frietjes en rijst en een koek met thee/koffie klaar. Een volgende groep stond al weer te dringen om aan tafel te gaan. De leider, een zeer dikke man die de hele bank in beslag nam, regelde alles wel even. Dus wij werden echt weggekeken.
De trein had ongeveer twee uur vertraging. Ondertussen rijden wij door de grote
zandbak van de (oost) Gobi. Iedereen probeert nu al de WC in te plannen. Straks bij de grens kunnen wij naar verwachting circa vier tot vijf uur niet naar de WC. Het valt mee, de provodnik geeft aan dat wij tussendoor nog een wc-mogelijkheid hebben. Door de hele wagon heen worden contacten gelegd: met Duitsers, Ieren, Engelsen, Nieuw Zeelanders, Australiërs en Amerikanen.
Om ongeveer 21.30 uur waren wij bij de Mongoolse grens. Weer het nodige papierwerk ingevuld en achten! Wij mochten er niet uit en de WC zat op slot!
Wij haalden al wat tijd in en na anderhalf uur reden wij door naar China. Daar eerst weer paspoortcontrole. Vervolgens werden wij een loods ingereden, alle wagons werden met een schok losgekoppeld. Wij stonden mooi naast een wagon die door gele kranen de lucht was ingehesen. Het Russische onderstel werd er onderuit gereden en de Chinese kwam er voor terug. Langzaam werd iedere wagon weer naar beneden gelaten en aan elkaar gekoppeld. Het hele proces stond er een Chinees met grote pet stokstijf één kant op te kijken, zonder ook maar een vin te verroeren. Al met al duurde het geheel ongeveer ander half uur. Terug op het perron mochten wij er nog even uit. Een verademing voor diegene die de eerdere plasmogelijkheid hadden gemist. Om 01.40 uur (in China is het weer een uur vroeger) reden wij verder China in. Na deze toch wel enerverende grensovergang doken wij de Chinese nacht in.
Marielle

Vrijdag 14 juli

Het eerste ochtendrumoer in de trein begint rond 7.00 uur. Niet tegenstaande de hektiek van het wisselen van de treinonderstellen is het een verkwikkende nachtrust geweest. In de nachtelijke uren hebben wij inmiddels grofweg 400 kilmeter afgelegd, wat een verschil met Mongolië! De eindeloze vergezichten hebben plaatsgemaakt voor kleinschalige akkerbouw, industriële activiteiten en grauwe woonkernen. Vanuit de trein zien wij (ogenschijnlijk) goed berijdbare wegen met opvallend weinig verkeer. Wij waren al zo gewoon aan de schoonheid van Mongolië dat wij het heel normaal vonden. Nu wij kunnen vergelijken denk ik al met weemoed terug aan Mongolië. Mongolië jij hebt mij hart gestolen!
Intussen rijden wij verder China in met nagenoeg dezelfde beelden. Op het oog maken de mensen het hier al beter. Als je aan de andere kant kijkt naar de kleinschaligheid van de akkerbouw denk je onwillekeurig terug aan het Europese landbouwbeleid dat in de zestiger jaren al besliste dat de kleine landbouwer geen levensvatbaarheid meer kon hebben en derhalve diende te verdwijnen. Lopen ze hier dan 40 jaar achter op Europa?
Ja, maar als wij later in Beijing aankomen, blijkt dat voor een ander deel van de
bevolking wel degelijk de 21e eeuw begonnen is. Prachtige appartementsgebouwen, prestigieuze kantoorgebouwen enz. Beijing een echte stad met de hektiek en luchtvervuiling die elke Aziatische grootstad kenmerkt. Het laatste stuk van de treinreis voerde ons door een bergachtige streek met op verschillende punten al een mooi uitzicht op de fameuze Chinese muur. Morgen wacht ons een uitgebreider bezoek aan dit wereldwonder. Met enige vertraging bereikten wij het station van Beijing, waar wij afscheid moesten nemen van onze trein. Zoals alles tijdens deze reis goed geregeld was, was ook deze keer de bus die ons naar het hotel moest brengen tijdig aanwezig. Ons hotel is misschien niet het pareltje van de kroonjuwelen maar wel fantastisch gelegen nabij winkels en shopping straten. Winkeltjes en eetgelegenheden te kust en te keur. Een heel Aziatische sfeer en alles bijzonder goedkoop. Jammer dat wij hier maar twee dagen
zijn. Shoppen en eten is hier een FEEST.
Chris