Reisverslag Van Delhi naar Beijing, een weblog 2

Reisverslag Van Delhi naar Beijing, een weblog 2

Een weblog van een Djoser-reis van Delhi naar Beijing reis van Jorien. Het laatste bericht staat bovenaan.

Beijing

De eerste dag in Beijing, zo huppa rechtstreeks uit de nachttrein om half 7 's morgens, voelde ik me echt heel ziek en heel moe. Ik deed een halfslachtige poging het mausoleum van Mao te bezoeken, maar eindigde al snel horizontaal in bed de rest van de dag. Ik was zo opgebrand dat ik 't niet eens echt erg vond dat ik niks kon zien van de stad: wat ik al had meegemaakt in India, Nepal en Tibet was allemaal zo fantastisch, daar kon ik wel even op teren!

De tweede dag stond bol van de Djoser-excursies. Onder begeleiding van T.K. (onze Chinese gids, een ontzettend leuke vrouw) bezoeken we eerst de Grote Muur. Het kwakkelend gedeelte van de groep stopt bij het eerste torentje - ook niet op lullige hoogte - en gaat rustig weer naar beneden. Ik merk wel dat een dag eerder platliggen z'n vruchten afwerpt: ik voel me weer kiplekker - af en toe een kuchje daar gelaten. De echte die-hards maken een flink zwaar rondje over de muur die ook de beschikbare twee uur vult. Ik struin samen met Marian wat langs de souvenirskraampjes en sla de laatste souvenirs in, na stevig onderhandelen. Beijing wordt veel bezocht door Amerikanen en Japanners, die vaak meer verdienen dan ons Europeanen en vaak zonder afdingen allerlei souvenirs kopen. Onderhandelen is dus lastig - die Amerikanen kopen 't anders toch wel.

Daarna gaan we door naar het Zomerpaleis, dat eerder die dag al door 32.000 mensen was bezocht en de dag daarvoor door 40.000 mensen (pardon?!). En geloof me: dat merk je.
De gigantische (Chinese) toeristenstroom deed mij er al gauw het bijltje bij neergooien en vele mensen met mij. We zitten zo vol met indrukken, plaatjes en verhalen. Ik kan in ieder geval even niet meer. En ik wil geen Chinees meer zien!

We zijn laat terug in het hotel en samen met Jeroen & Astrid en Han & Angelique ga ik naar het Hard Rock Café Beijing. Er speelde een Chinees-Amerikaanse band de sterren van de hemel: fantastisch! Bovendien konden we vast wennen aan de westerse prijzen... Maar het was een erg leuke avond met heel veel hele goede muziek (ook wel 's wat anders dat dat zeikerige Bollywood)!

De laatste dag ga ik met Jeroen en Astrid naar het park rondom de Temple of the Heaven. Het is zaterdag, ook voor de Chinezen een vrije dag en er zijn veel groepjes die dansen, Tai-Chi'en of worstelen. Erg leuk om te zien! Zeker ook omdat 't ook veel hele oude mensen zijn; daar kunnen die Hollanders wel wat van leren.
Maar omdat ik graag wat wil opschieten (ik heb nog een dag in te halen!) ga ik lekker alleen op stap. Eerst ga ik nog naar de Temple of the Heaven (best wel een gaaf ding!) en neem ik een riksja naar het Plein van de Hemelse Vrede.

Ik loop over het plein (héél groot!) naar de Verboden Stad en het besef komt dat ik morgenavond alweer thuis ben. Het is stralend weer en ik ben uitgerust genoeg lekker door te lopen: een mooi laatste dag van een onbeschrijflijk prachtig mooie reis.

's Middags verken ik de Verboden Stad van boven tot onder. Ik heb er helaas niet echt veel over te melden; verwend als ik ben tijdens deze reis vind ik 't allemaal heel mooi en heel leuk, maar niet meer indrukwekkend... hopelijk stel ik de lezer wel een beetje gerust met de boodschap dat ik daar zelf ook wel een beetje van schrik.

's Avonds gaan we met bijna de hele groep aan de Peking eend. Die was best wel te pruimen, maar de vis was echt héérlijk! En garnalen met zoetzure saus zijn ook jummie, net als de kip. We hebben genoten!

Na het eten plof ik alleen in mijn hotelkamer op bed. Inpakken geblazen! Ik heb de groep in mijn reisdagboekje laten schrijven en lees hun lieve, leuke en grappige stukjes. Wat een ervaring hebben we met z'n allen toch achter de rug!

Liefs, Jorien

 

Xi'an

Lieve lezers!

Hier even een vluchtige up-date: over een klein half uurtje verzamelen we alweer voor vertrek naar het treinstation voor onze laatste stop deze reis: Beijing!

Afgelopen maandagavond stappen we uit de trein. Wat een ervaring! Jeroen, Astrid en ik deelden onze coupe met drie Chinezen en dat begon niet helemaal met een leien dakje, maar al snel was het weer vrede tussen Europa en Azie. Wat een cultuurverschillen - en ondanks ook wat leuke Chinezen vind ik het over het algemeen een behoorlijk onbeschoft volkje.

De volgende ochtend vertrekken we al vroeg naar het Terracottaleger. Ondanks het feit dat ik heel fit uit de trein stapte, begon ik gisteren een beetje te kwakkelen. Uiteindelijk ga ik lekker ergens zitten en Astrid - de schat - neemt mijn camera mee om foto's te maken, zodat ik niks hoef te missen van het Terracottaleger.
En hoe beroerd ik er dan ook uit mag zien, er willen nog een hoop Chinese kinderen bij me op de foto. Als ik zit te schrijven, kijken ze gefascineerd naar mijn handschrift (bovendien schrijf ik ook nog 's met links). Uiteindelijk krijg ik twee kinderen zover hun naam in mijn boekje te schrijven; heel erg leuk die Chinese tekens!

Vanmorgen hebben Jeroen, Astrid en ik over de stadsmuren van Xi'an gefietst. Met veel drinken en dus die beweging krijg ik mijn verkoudheid er wel uit!
Xi'an was overigens ooit de grootste stad ter wereld en het begin van de Zijderoute. Erg leuk zo vanaf de stadsmuur, zelfs op deze veel te kleine krakkemikkige fietsjes.

Maar ik ga snel afsluiten; reisleidster Ans wil nog eventjes haar e-mail checken voor vertrek.

Tot gauw!
Liefs, Joor

De Verboden Stad
De eerste dag in Lhasa, afgelopen donderdag 13 augustus, beginnen we met een bezoek aan het Paleis van de Potala om 12:00 uur. We kunnen dus lekker uitslapen en hier maak ik dan ook dankbaar gebruik van.

Richard: je hebt wel m'n verjaardagskaartje gehad toch?!

Helaas was het Potala een beetje teleurstellend. Allereerst was het ontzettend toeristisch (dat waren we even niet meer gewend!) en bovendien 'bezet' door hordes Chinezen; om gek van te worden. Jeroen, Astrid en ik verzonken daardoor een beetje in een dipje. Met een gids mocht je namelijk maar een uur binnen blijven, zonder twee uur. Tsering bleef dus buiten. Maar wanneer je eigenlijk niet weet wat je ziet (zonder gids) en je mag geen foto's maken en je zit vast tussen twee groepen Chinezen (en die kunnen echt niet zachtjes praten: pling ting tjang tjong!!!); dat maakt niet heel veel goed.
Dus: wat een reisgids ook roept, ga gewoon niet naar het Potala (de buitenkant kun je namelijk vanaf de buitenkant zien), maar bezoek het Gandenklooster (daar ben ik vandaag geweest, dus daarover later meer).

Met z'n drietjes sjokken we dan nog over de kora van het Potala, dat overigens geen spannende klimroute is, maar een keurig betegelde winkelstraat... Het mag duidelijk zijn dat naarmate de reis vordert we ook steeds meer de westerse kant uitgaan!

Wanneer we door het Lukhangpark rondlopen en daar ook de tempel van de beschermende slang bezoeken, hebben we 't gehad en gaan we terug naar het hotel.

De volgende dag ga ik lekker op eigen houtje ontbijten en richting Jokhang Tempel. Maar Jeroen & Astrid zijn op de een of andere manier altijd waar ik ook wil zijn, dus is dat meteen een leuke combinatie!
Dit tempelbezoek was weer een ervaring ten top! We kwamen binnen temidden van alle pelgrims, die in een gigantische rij de tempel binnen schuiven. Wij als toeristen lopen ze gewoon voorbij, maar eenmaal voorbij de kassa lopen we met ze mee. Bovendien waren er, behalve wij dus, geen toeristen te bekennen; wat een verademing na het Potala van de dag ervoor. De mensen kijken naar ons, lachen naar ons, laten ons voorgaan in de kapelletjes en vinden 't naar ons idee fantastisch dat we erbij zijn. Dat vinden wij dus ook!
Het mooiste aan deze gebieden is dat wij de mensen daar net zo interessant vinden als dat zij ons vinden.

Opnieuw sjokken we wat rond over de kora, omringt door kraampjes en we lopen door de steegjes en langs de winkeltjes naar het Dunya restaurant waar we verzamelen voor een bezoek aan het Sera klooster.
Daar maken we allereerst het schouwspel van de debatterende monniken mee. Kortom: hordes toeristen van Europese of Chinese afkomst staan met tientallen camera's tegelijk de monniken vast te leggen. Dat is eigenlijk vreselijk - in mijn ogen! Een pure toeristentrekpleister, maar er is verder niks puurs aan. Erg jammer - maar het was ook wel weer heel leuk om te zien. Dubbel dus.

Daarna leidt Tsering ons weer rond in het derde klooster in Tibet en ik moet eerlijk zeggen dat iedereen wel een beetje kloostermoe was. Ze lijken namelijk wel erg op elkaar, wat dan ook wel weer leuk is, omdat je er steeds meer van gaat begrijpen.
In de kapel van de god met het paardenhoofd (geen geintje) krijgen alle kinderen (inclusief Jakob, de vader van Tara en de tweeling, maar het grootste kind van allemaal!) een zwarte veeg op hun neus voor bescherming tegen angst. Voor volwassenen schijnt het ook tegen hondsdolheid te helpen, maar gelukkig had ik 'm dus niet nodig.

En ondanks de kloostermoeheid, gingen de diehards (Jeroen & Astrid, Han & Angelique, Ans en ik - hoe kan het ook anders) onder begeleiding van Tsering naar het Ganden klooster. Dit klooster bevindt zich op een berg van 4.700 meter hoogte. We beginnen met de kora en die was weer zoals een kora hoort te zijn: klimmen, klauteren, struikelen over stenen en niet weten waar je kijken moet, zo mooi is het om je heen. Onderweg komen we een soort rotsenpartij tegen, waartussen je moet proberen door te komen en wanneer dit niet lukt, ben je een zondig mens. Han, Angelique en ik zijn in ieder geval geslaagd! Vervolgens kwamen we een oude stoepa tegen: wanneer je er hinkelend omheen kon komen zonder te stoppen, kon je de genegenheid die je ouders voor je voelen sinds je conceptie als het ware aan hen terug geven. Dat klinkt heel makkelijk, maar dat was 't zeker niet! (pap, mam: sorry! :p)

Het bezoek aan dit klooster was absoluut het hoogtepunt van Lhasa, al ligt het daar dan een heel stuk vandaan. Vooral ook omdat we met zo'n kleine groep waren. Onderweg zijn er nog Tibetanen die met ons op de foto willen en we behangen Tsering met vier camera's; hilarisch.

's Middags doen we met z'n vijven flink boodschappen; morgenochtend vroeg vertrekken we met de trein naar Xi'an, over het Dak van de Wereld! En deze treinreis duurt wel 36 uur... dat zijn een heleboel potjes Graantje Meepikken, Taki Taki en Uno!


De weg naar Lhasa (3)
Om 07:00 's morgens vertrekken we al met de bus vanuit Shigatse richting Lhasa en omdat Nick herstelt is van zijn voedselvergiftiging, kunnen we de zogenaamde lange en mooie route nemen in plaats van de korte.

Vanuit de bus hebben we dan ook prachtig zicht op de bergen en de valleien en... alles gewoon, het is echt heel mooi! Onderweg stoppen we eerst bij het Gyantse Kumbun, waar zich een klooster en een stoepa bevinden. Die stoepa was of de oudste of de grootste van Tibet; in ieder geval was ie fijn bijzonder! Het moet allemaal een beetje vlugvlugvlug, omdat we nog een hele rit voor de boeg hebben en Tsering zet zijn verhaal in de versnelling.

Daarna maken we nog verschillende stops, waarbij onder andere bij een groot stuwmeer (heel mooi!) een gletsjer (waar het echt stikte van de Chinezen) en we gaan een pas over van 5.200 meter hoogte (net zo hoog als Base Camp van de Mount Everest), waar het uitzicht - je raadt het al - prachtig is.

Onderweg moeten we ook nog even stoppen voor het koelen van de remmen... maar om 20:00 uur komen we dan aan in het hotel te Lhasa!


De weg naar Lhasa (2)
Best lezers,

Vanaf vorige week zaterdag 8 augustus begint het klimmen: we stijgen van de 2250 meter in Zhangmu naar 3750 meter in Nyalam. De 3500 meter is een cruciaal punt: wanneer je niet genoeg drinkt kan daar de hoogteziekte toeslaan. We drinken ons allemaal gek en we komen moe van het buszitten en benauwd van de ijle lucht aan in Nyalam (waar ik overigens besloten heb niet meer te klagen over wat voor 'n gat Maasland wel niet is).

De volgende dag trekken we door naar het volgende gapende gat Tingri (4550 meter), waar onze gids Tsering geboren is tussen de yaks. Deze dagen was er niets te zien en niets te doen, dus: drinken, slapen, spelletjes spelen, drinken, drinken en nog eens drinken. Aclimatiseren die handel!

's Avonds trekken de wolken echter weg en hebben we een prachtig zicht op de Mount Everest! Juist! Wanneer de zon ondergaat, kleurt deze de top lichtoranje; wat een ervaring! Samen met Wil, Jeroen, Han & Angelique en Ans loop ik een stuk het veld achter het 'hotel' in, waar we omringd worden door indrukwekkende bergen en allemaal verpletterd zijn door dit prachtige stukje natuur. Voordat we ons weer terugtrekken op de hotelkamer, komen we eerst nog een flinke kudde geiten tegen. En voordat ik echt in slaap val, kijken we allemaal naar de fantastisch heldere sterrenhemel. De 13-jarige tweeling Jan en Reinder weet een hoop te vertellen over alle sterren en planeten waar we zicht op hebben.

De volgende dag hebben we weer zicht op een beetje beschaving: Shigatse, de tweede stad van TT. Om 16:30 stappen we het hotel binnen, waar we heel goed weer een beetje tot rust kunnen komen. Die dag zijn we ook weer ongeveer 600 meter gedaald en dat is dan net dat kleine beetje dat je nodig hebt! Onderhand ben ik dan ook snotverkouden, maar verder voel ik me gelukkig prima.
Ik tuttel een beetje in het rond: lekker in bad, m'n (stinkende!) kleren wassen en een kort dutje voordat we met een groot deel van de groep gaan eten in de stad.

Afgelopen dinsdag bezoeken we eerst onder begeleiding van Tsering het Tashilumpok klooster. Erg interessant! Zelf is hij ook boeddhistisch groot geworden, gelooft dan weliswaar wel op zijn eigen manier, maar samen met Rob en Eeke raak ik met hem in gesprek over het boeddhisme en de China-problematiek daaromtrent. Met z'n vieren (Ans komt erbij) gaan we ook lunchen. Hoewel we wel doorhebben dat we zijn verhalen met een korreltje zout moeten nemen (hij zou 20.000 yuan - 2.000 euro - voor een paspoort moeten betalen, omdat de Chinezen niet willen dat de Tibetanen een paspoort krijgen - dat ze zich dus vrij rond kunnen bewegen), krijgen we naarmate het gesprek vordert wel meer beeld van de voor- en nadelen van de Chinese 'annexatie'. Zo heeft hij ook wel zijn baan aan de Chinezen te danken.

Daarna ga ik fijn alleen op stap en lees ik wat in mijn reisgids op het plein voor het Tashilumpok klooster. Daarna besluit ik de kora te lopen, dat is een soort religieus pad dat de pelgrims - met de klok mee - om een klooster lopen. Het is een hele flinke klim, zeker op die hoogte, maar ik merk dat ik al fijn gewend ben. Onderweg kom ik twee vrouwen tegen die zich als het ware over de grond voortbewegen op het pad. Een poosje loop ik met ze mee, en ja, ook 'biddend' over de grond. Hoewel ze geen woord Engels spreken, merk ik dat ze het ontzettend interessant vinden dat zo'n westers typ met ze mee doet. Ik maak een foto van een van de vrouwen en zij wil dan een foto van mij maken. Dit soort ontmoetingen maken de reis!

Halverwege kom ik het gouden kliekje weer tegen: Jeroen & Astrid en Han & Angelique en met z'n vijven gaan we verder. Samen komen we een monnik en een non tegen, waarmee een tijdje 'praten' (geen Engels; handen- en voetenwerk dus). We maken ook een hele fotosessie. De non frummelt een hele tijd aan mijn paardestaart; zou dat haar nu echt zijn?! Een tweede geweldige ervaring dus!

Na de kora komen we op een marktje terecht, waar ik als heuze afsluiting van de kora een boeddhistische gebedsketting koop ('real wood, yes, real wood!'). Deze ketting telt 108 kralen (heilig getal) en je moet met je linkerhand kraal voor kraal met de klok mee draaien tussen duim en wijsvinger. Dat is het idee voor de boeddhisten onder ons in ieder geval.

's Avonds is het weer lekker relax en pak ik mijn tas; de volgende dag vertrekken we naar Lhasa.


De weg naar Lhasa (1)
Lieve mensen,

Vorige week woensdag 5 augustus vertrok ik vanuit Kathmandu richting Bhaktapur. We komen 's middags aan en ik struin in m'n eentje wat rond in dit fascinerende stadje. Ik vind m'n rustpunt op een pleintje met m'n heuze Trotter reisgids en geniet van wat er om me heen afspeelt.

Na een tijdje word ik gespot door Jeroen & Astrid en Han & Angelique die met z'n viertjes een rondje lopen en ik ga gezellig mee. We hebben ook weer een poosje met de moesson te maken en dan zitten we droog onder de dakrand van een tempel op een rijtje en drinken later warme chocolademelk (dat hebben ze in Nepal!) in het Shiva Restaurant.

De volgende dag vertrekken we iets later naar Nagarkot vanwege een festival in Bhaktapur. Gewapend met mijn camera probeer ik zoveel mogelijk vast te leggen van deze geweldige festiviteit. De dag daarvoor had ik al kinderen zien oefenen met stokken; ze lopen in rijen van twee naast elkaar en slaan met hun stokken tegen elkaar in een bepaald ritme. Echt heel leuk - de allerkleinsten slaan meestal mis en de oudsten gaan helemaal los.

Onderweg naar Nagarkot stoppen we nog bij de Changu Narayan. Dit is de oudste of een van de oudste nog originele tempels van Nepal. Het uitzicht over de vallei is er ontzettend mooi en onderweg komen we hele leuke tafereeltjes tegen. Ik heb in ieder geval weer heel wat kleine kinderen op de foto gezet. Portretten van de lokale bevolking vind ik dan ook het allermooist om te maken.

's Middags laat komen we aan in Nagarkot - probeer het maar eens te vinden via Google Earth; dat lukt je niet, het zijn namelijk drie 'huizen' naast elkaar en toen wij er waren was het er bovendien ook heel mistroostig en miezerig weer. We zitten in een hotel met een view point (het View Point Hotel Nagarkot), alleen zijn we zo omringt door de wolken dat we het gevoel hebben op wintersport te zijn (jongens, welke piste zullen we morgen doen?) en dan vooral zonder zicht dat verder rijkt dan een metertje of tien. De wereld om ons heen is dus vooral wit en vochtig; we lopen praktisch door de wolken heen. Een beetje jammer (we waren graag langer in Bhaktapur gebleven), maar wel even een heerlijk middagje relaxen. Jeroen en ik zitten een paar uur in het restaurant onder het genot van chocolademelk het vervolg van de reis uit te pluizen en onze reisdagboeken bij te werken.

De volgende ochtend vertrekken we al om 06:30 naar Zhangmu te China! Overigens bevind ik mij momenteel in Lhasa en zoals jullie wellicht weten wordt er in hoge mate censuur losgelaten op hetgeen wat er in China op het wereldwijde web wordt gezet. Daarom spreek ik met jullie de volgende codes af: de 14e zijne heiligheid van het Tibetaanse volk (DL) is 'de zwarte piet' en die ene provincie die bij China is ingelijfd noemen wij als groep TT.
Mijn mede-internetgebruikers hebben namelijk al ervaren dat zij geen e-mails kunnen versturen met bovenstaande begrippen of berichten op hun web-log kunnen plaatsen. En dat wil ik hiermee dus voorkomen!

De overtocht naar China is een hele ervaring (overigens zou ik het gebied waarin ik me bevind liever aanduiden als TT, maar dat zou mijn informatiestroom richting jullie zomaar kunnen verbreken!). We steken lopend een brug over een kolkende rivier over, terwijl onze grote bagage wordt gedragen (met veelal het effect: he koffer waar ga je met die Nepalees naartoe). Eenmaal daar wordt eerst onze bagage door een scanner gehaald.
Reisbegeleidster Ans had dezelfde reis een maand eerder ook al gedaan en toen moest de temperatuur gemeten worden van iedereen die de grens over wilde in verband met de Mexicaanse griep. Dus als je niet op temperatuur bent... Dit keer was dat dan (helaas of niet natuurlijk) niet het geval; deze keer werd de bagage uiterst grondig gecontroleerd!
En toen ik eenmaal had gezien dat de Chinese overheidsdienaars echt ieder boek, iedere cd enz. ondersteboven aan het keren waren had ik 't wel een beetje benauwd. Ik had namelijk een boek over de geschiedenis van TT bij me naar een interview met de zwarte piet; veel 'fouter' kon dat niet zijn dus. Dit hebben ze dan ook - anders zouden ze hun werk niet goed doen - van me afgenomen. Onze Tibetaanse gids Tsering heeft me nog erg geholpen het boek eventueel te behouden ('en wat als ze de plaatjes er nu gewoon uit scheurt?') maar de Chinezen hadden hun besluit genomen.

Dit bracht zowel in mij als in de groep de discussie over de mensenrechten in de Chinese provincie naar boven. Reisbegeleidster Ans is vrij pro-China: de economie is nog nooit zo goed geweest, de Tibetanen hebben veel te danken aan de Chinezen, TT is heel erg dunbevolkt en China is overbevolkt, dus het is niet meer dan eerlijk dat ze die ruimte 'erbij krijgen'. En om het even kort te houden ben ik het daar tot op zekere hoogte wel mee eens, maar als ik geen boek mee mag nemen over de geschiedenis van TT dan klopt er toch gewoon iets heel erg niet?!

Maar als ik eenmaal weer op schema ben, heb ik daarover nog wel wat te melden, naar wat ik de afgelopen negen dagen in TT heb gezien.

Ik ben hoe dan ook heel erg blij dat ik geen 'bevrijd TT!'-spullekes heb gekocht in Nepal, waar een hele grote Tibetaanse gemeenschap huist, gevlucht voor de Rode Garde.

Liefs Joor


Kathmandu
Hallo allemaal!

Op 2, 3 en 4 augustus verbleef ik in Kathmandu, om vervolgens verder te trekken naar Bhaktapur.

De eerste dag namen we de taxi naar Pashupatinath: een dorp 5 km ten oosten van Kathmandu en een van de heiligste van het land. Het is een bedevaartsoord aan de overs van de Bagmati, die uitmondt in de Ganges (een soort pre-Ganges, zoals Jakob 't zei).

Eerst bezoeken we daar het bejaardentehuis, waar mensen ouder dan 65 jaar zonder familie gehuisvest zijn. Het is een geweldige ervaring. Allereerst omdat de mensen heel erg graag op de foto willen. Ze vinden 't ontzettend leuk dat we langskomen en praten hondertuit (mijn Nepalees is niet meer wat het geweest is) en lijken er niets van te merken als je Nederlands terug praat. Het allermooist was nog een man die zo ongeveer tot mijn navel kwam en die mijn lengte naast die van hem ontzettend hilarisch vond.

Vervolgens begaven we ons in het tempelcomplex van Pashupatinath. Meteen stuiten we op de lijkverbrandingen die ook hier volop plaatsvinden. We zijn ook de getuigen van een laatste bad in de heilige rivier van een man. Waar vrouwen in India niet bij deze ceremonie aanwezig mochten zijn vanwege hun emoties (men moest blij zijn tijdens de crematie, zodat de ziel van de overledene zonder bezwaren kon vertrekken), werpt een vrouw zich op de borst van de man en rouwt zoals alleen expressieve Aziatische vrouwen dat kunnen doen. Angelique en ik draaien onze arm eventjes om.

Over het complex lopen overigens opnieuw de nodige apen rond en dat blijf ik fascinerend vinden; ik kan er niet aan wennen. Met de hele groep beklimmen we uiteindelijk een flinke heuvel, waar we een prachtig uitzicht over Kathmandu hebben. We lopen met z'n allen een mooie route naar Bodnath en wel naar de grootste stoepa daar. We lunchen - Ans, Wil & Ankie, Jamie, Nick en ik - met een prachtig uitzicht over de stoepa. Na de lunch lopen we een rondje om de stoepa om de gebedsmolens draaiend te houden (dat is nog best een eind: discipline!).

's Avonds doe ik wat pogingen m'n blog bij te werken (frustraties!) en besluit ik dus deze blog "op te richten".

De volgende dag lopen Jeroen & Astrid, Han & Angelique, Wil & Ankie, Jamie, Nick en ik een route die de Lonely Planet voor ons heeft uitgestippeld. We lopen door de meest bizarre steegjes, drukke straten en langs de honderden winkeltjes. Durbar Square - het hoogtepunt van Kathmandu - is onze eindhalte.

's Middags, na een uurtje chillen in het hotel, gaan Han, Angelique en ik op de shoppingtour. De eerste winkel die ik binnenloop heeft meteen het mooiste masker die ik tot dan toe in de stad heb kunnen zien. Ik weet af te dingen van 7000 naar 1500 Nepalese roepies - die Nepalezen zetten dan ook belachelijk hoog in! Maar ik = blij, ik zie het masker al helemaal boven m'n schouw hangen...
Verder scoren Angelique en ik allebei een mooie ring en kopen we wat souvenirs - die natuurlijk geheim moeten blijven...

Liefs, Joor


Tibet
Lieve mensen!

Hier een update vanuit de Verboden Stad; Lhasa te Tibet! Het is hier allereerst schokkend westers na alles wat we hebben gezien in India, Nepal en tot nog toe in Tibet, maar dat maakt de cultuurschok naar huis wellicht wat minder groot en bovendien heb ik de beschikking tot internet.

Met mij gaat het goed. De laatste keer dat ik van me liet horen was vanuit de Nepalese hoofdstad. Van shoppen is 't zeker gekomen, maar gelukkig klopt mijn cultuurhart een stuk sneller. Vanuit daar vertrokken we verder naar Bhaktapur, een sprookjesachtig stadje waar je je echt in de Aziatische middeleeuwen waant. Maar daarover later meer!

Vorige week vrijdag trokken we over de Nepalees-Chinese grens en verbleven we in grensstadje Zhangmu. Daar was schokkend niets te beleven en speelden we heel wat potjes Taki Taki!
De dag daarna begonnen we met 'klimmen': 3 a 4 liter water drinken noodzakelijk! Wat resulteerde in ieder half uur plaspauze, we hebben een prachtige plasroute achtergelaten zo door de Himalaya. Normaal gesproken zouden we ook de hele dag doen over een klim, zodat we ruimschoots de ruimte zouden hebben om te wennen aan de hoogte. Helaas (wel fijn voor de komende reizigers) waren er wegwerkzaamheden, waarbij de weg na 7 uur 's ochtends werd afgesloten. We waren dus steeds ook heel snel al in het volgende gapende gat, dizzy van de ijle lucht en moe van het vroeg opstaan en buszitten. Gelukkig dus wel genoeg ruimte om lekker te rusten en een graantje mee te pikken! (= spelletje van Jeroen & Astrid)

In Tinggri (afgelopen zondag/maandag) zat iedereen er wel ff goed doorheen. De bus waar we mee reisden kreeg dan ook de titel "Bacillenbus". Vooral Jeroen heeft 't goed voor elkaar gekregen iedereen aan te steken met verkoudheid - naar eigen zeggen dan in ieder geval. Nick had waarschijnlijk te lijden onder een voedselvergiftiging en dat was best wel eng (drie dagen geen eten of drinken; hij hield niets binnen). Gelukkig stond er in Shigatse een dokter voor hem klaar en nu loopt hij weer lachend rond.

In Nyalam was eigenlijk de overnachting het meest "primitief"; geen stromend water en slechts een toilet. Vond het zelf erg leuk om te merken dat hoe primitiever alles werd, hoe vrolijker ik daar eigenlijk van werd; dat is het echte avontuur he. De kamer deelde ik met Jeroen & Astrid, een "triple-room" wat natuurlijk resulteerde in de nodige flauwe grappen. De groep is leuk en heeft humor, zo merken jullie dan ook een beetje!

Overigens kunnen jullie ook meelezen op de blog van ons aller Wil, een heuze die-hard blogger (een heel stuk standvastiger dan ik) die bovendien ook foto's kan plaatsen via zijn eigen laptop (hij verkleint ze eerst, waardoor het uploaden stukken makkelijker is). Als jullie goed zoeken tussen de foto's kunnen jullie mij ook vinden (je weet, gewoon zwarte kleren!): http://www.spapens.web-log.nl

Tot zover even een samenvatterige update. Nu door met het reisverslag...

Veel liefs van mij


Nepal

Hallo allemaal!

Hoewel ik afgelopen zondag ruim de mogelijkheid had om uit te slapen, stond ik om half zeven alweer naast mijn bed. Dus pak ik heel rustig aan mijn tas; we vertrekken met het vliegtuig naar de Nepalese hoofdstad Kathmandu. Om 10 uur staat de bus klaar voor het vliegveld. Op het vliegveld was de gang van zaken weer echt op z'n Indisch, maar we zijn er doorheen gekomen! 'Ze' wilden namelijk precies weten wat we aan Indiase roepies, dollars en euro's bij ons hadden en dreven reisbeleidster Ans tot waanzin.
En ondanks mijn reisziektepilleke ben ik ontzettend beroerd eworden tijdens de vlucht. Dankzij datzelfde pilleke is het gelukkig (vooral voor Angelique, die naast mij zat) niet tot overgeven gekomen. Ook eenmaal aan land bleef ik een beetje trillerig en ik was ook flink moe na een week India, dus ik ging ik na het eten linea directa naar bed.

's Middags, midden in een heuze moesson-hoosbui (de eerste deze reis - en heus, het had z'n charme!), vertrokken Jeroen, Astrid en ik naar een ATM. Onderweg lopen we langs de tientallen ge-wel-dig-e winkeltjes. Het wordt dus shoppen geblazen hier, een heus hippieparadijs... En zo'n heel mooi masker wil ik ook wel (ik zie 'm al hangen boven m'n schouw...).

Al tijdens de eerste uren in Kathmandu raak ik heel erg gecharmeerd van... alles eigenlijk. Het is hier veel rustiger dan in India, koeler, de mensen zijn vriendelijker en beter verstaanbaar en bovendien verstaan de verkopers "no".

Nepal is overigens het enige land ter wereld dat nooit godsdienstoorlogen heeft gekend. Het winnen van zieltjes is bij de wet verboden en om die reden zijn Amerikaanse mormonen eens uitgezet. Geweldig toch?!
80% van de bevolking is Hindoeitisch, waardoor de Hindoe-cultuur, net als in India, heel sterk naar voren komt, maar wel met een ander karakter.
Bovendien zijn ze hier heel erg van het "Free Tibet", maar ik durf er niks van te kopen, want stel dat ze in China mijn tas openmaken... Er lopen dan ook erg veel Tibetaanse monniken die gevlucht zijn uit China.

Al met al: India was absoluut fantastisch en fascinerend, waar Nepal nu heel erg aantrekkelijk is om even op adem te komen. Het hotel is daar overigens niet naar; de bedden zijn knoeterhard en de kussen blokken beton. Maar ik vind niet dat ik moet klagen (heb dan vannacht ook heerlijk geslapen) aangezien Nepal een van de armste landen ter wereld is. Ze moeten een heleboer importeren omdat ze niet bij machte zijn zichzelf te voorzien in zaken als stroom, etc., maar omdat ze ook geen exportprodcut hebben, houden ze altijd die negatieve handelsbalans. Plus de overdadige hoeveelheid aan hulporganisaties zorgt vervoor dat de overheid geen noodzaak ziet in ingrijpen, als er dan al sprake is van een overheid.

Als toeristen zullen we van die armoede niet veel zien, aangezien we in de zogenaamde 'gouden driehoek' van Nepal reizen: Kathmandu, Bhaktapur en Nagarkot. Deze plaatsen verwerven hun inkomsten primair door toerisme, het enige zogenaamde exportproduct van Nepal.
En de mensen hier beseffen, anders dan in India, dat ze het heel erg van toerisme moeten hebben. Wat erin resulteert dat we hier niet langer van witte toast en smakeloze cereals moeten leven, maar kunnen ontbijten met pannekoeken, croissants en vers fruit.

Kortom: ik ga me vermaken in de vijf dagen die ik in Nepal mag doorbrengen. Bovendien is Nepal een perfecte combi met India, want ik voel me hier, ondanks die rotsachtige bedden, ook wel erg in de watten gelegd...


Varanasi
31 juli & 1 augustus

Na wat hazenslaapjes en een hoop gedraai op een voor een Indier op maat gemaakt bedje in de trein, stappen we om 04:30 uur uit in Mughalsurai. Met de bus worden we naar het hotel gebracht, waar we godzijdank meteen de kamer in kunnen (douchen!!!).

Samen met Jeroen & Astrid, Hans & Marian en de familie Pesman worden we door een lokale gids (spreek uit als "Rinkoe") rondgeleid in de stad Varanasi, dat grotendeels bestaat uit een giga steegjeslabyrint.
Hij brengt ons naar de verbrandingsghats, waar 24 uur per dag en 7 dagen per week tussen de 200 en 500 lijkverbrandingen plaatsvinden. Heel erg indrukwekkend...
Verder dwalen we wat rond in de talloze steegjes en na de lunch bezoeken we de Indian Market. Een ander 'hoogtepunt' van de dag was de aanschaf van een prachtige sjaal van pure zijde! Dat was iets wat ik graag uit India mee wilde nemen.

We zijn behoorlijk bekaf wanneer we terugkeren in het hotel (het is dan ook heel erg warm en benauwd). Ik drentel wat rond en haal wat slaap in. Om half 6 verzamelen voor diner in de stad en wanneer de groep daarna vertrekt naar een concertje, lopen Jeroen, Astrid & ik een rondje langs een bazaar naar de Ganges. We zijn de getuigen van en prachtig Hindoeistisch ritueel aan de oever van de heilige rivier.

Met een motorriksja zoeken we tevergeefs naar een ATM voordat we terugkeren naar het hotel, en drankje doen en gaan slapen. Maar voordat ik ga slapen draai ik keurig mijn eerste wasje. :p

Om 04:20 (het wordt steeds gekker!) krijg ik een wake-upcall. Om kwart voor vijf zit de hele groep verspreid over fietsriksja's, op weg naar de Ganges. Het is gaaf om mee te maken hoe rustig de straten kunnen zijn, hoewel het leven op straat 's nachts ook wel doorgaat. We stappen op de boot en varen over de Ganges.
Zonsopgangen zijn in India helaas niet veel soeps en aan de Ganges is er niet veel volk tot onze teleurstelling. Vroeg op staan voor zonsopgangen doe ik dus echt niet meer, haha. Gelukkig maakt een ontbijtje (heerlijke pannekoeken met honing!) op een dak met een prachtig uitzicht over de stad wel wat goed.

Na het ontbijt gaan we terug naar het hotel om wat bij te slapen. Na twee uurtjes voel ik me weer fit en ga ik op zoek naar een internetcafe. Helaas wil het internet mijn blog op waarbenjij.nu in twee verschillende cafe's niet openen, maar ik hou er wel een hele mooie blauwe tafelloper met olifantjes aan over!

Samen met Han & Angelique lunch ik in het hotel en met z'n drietjes gaan we de stad in. Ik laat ze de plek zien waar ik een

Ik ga eten! Ik maak m'n verhaal zo snel mogelijk af!
Veel liefs, Jorien


Stad der Overwinning & Taj Mahal

Afgelopen woensdag vertrokken we vanuit Jaipur 's morgens vroeg naar Fatehpur Sikri, een 16e-eeuwse hoofdstad gebouwd door de Mogoelheerser Akbar de Grote  in rotsachtig gebied, vlakbij Agra, onze uiteindelijk bestemming. In de brandende zon sjokten we met elkaar, bedelaars negerend links en rechts, verkopers afwerend, over dit prachtige stukje werelderfgoedlijst.

Akbar de Grote had drie vrouwen, een islamtischie, een hindoeistische en een katholieke (leuke verzameling) en voor alledrie deze vrouwen had hij een vertrek laten bouwen. De invloeden van alledrie deze culturen zijn heel duidelijk terug te vinden in de architectuur; heel indrukwekkend en heel erg leuk om te zien.

Na een lange dag kwamen we rond een uur of vijf aan in het hotel. Na een lekker rustig maar vooral erg gezellig avondje met reisgenootjes, ga ik fijn naar bed.

Om 05:15 ging mijn wekker af: tijd voor de Taj Mahal bij zonsopgang, op naar een der Zeven Wereldwonderen! En hoewel een zonsopgang in India niet veel soeps is (lekker dichtbij de evenaar; *ploep* het is licht) is het echt fantastisch daar te zijn en ik kon het eerste kwartier eigenlijk niet veel meer uitbrengen dan "wauw". Maar voor de mensen die daar ooit nog heen gaan: slaap alsjeblieft gewoon uit, maar zorg wel dat je er voor elven bent, want dan is de lichtval het mooist!

Bij de Taj Mahal hobbel ik een beetje van gezin naar gezin, maar blijf uiteindelijk plakken aan Jeroen & Astrid. We gaan terug naar het hotel om te ontbijten en met een riksja vertrekken we met z'n drietjes naar het Rode Fort, gebouwd door dezelfde vorst als de spookstad Fatehpur Sikri. Daar heeft hij namelijk maar vier jaar gewoont vanwege het watergebrek en verhuisde hij naar het Rode Fort in Agra. Uitgeput als wij waren gingen wij terug voor een lunch in het hotel en slenter ik wat rond in de buurt van het hotel op zoek naar een fatsoenlijk geheugenkaartje voor mijn camera (en gevonden!).

's Avonds eten we met een groepje in de Pizza Hut vlakbij het hotel (schandalig, ik weet het) en vertrekken we met de bus naar het station, waar we op de nachttrein naar Varanasi stappen. De laatste halte in Incredible India...

Jorien


"The Pink City"
Beste lezer!

Gisteren vertrokken we vanuit Delhi naar Jaipur, ook wel "The Pink City" genoemd. Deze stad is in de negentiende eeuw namelijk roze geverfd, omdat dat toentertijd de kleur van de gastvrijheid was en er een prins uit Whales de stad kwam bezoeken.
Rond een uurtje of drie kwamen we aan in Hotel Bissau Palace. Een prachtig mooi hotel waar je echt in een soort sprookje rond lijkt te lopen. In dit hotel heb ik bovendien een eigen kamer en een hele sfeervolle! Echt geweldig! Met bovendien een salamander als kamermaatje, maar ik heb met 'm afgesproken dat ie in de buurt van mijn bed niet welkom is.

Na het neersmijten van de tassen en het plensen van water in het gezicht, ging ik samen met Han en Angelique op stap, een stel van eind 30 uit de groep. Dat was erg gezellig! En voor mijn gevoel toch ook nog wel nodig, al was in eerste instantie de armoede niet zo hevig aanwezig als in Delhi (en werden we dus ook minder lastig gevallen, in die zin dus).
We hebben een heel stuk gelopen over de bazaren, die vooral voor het dagelijkse gebeuren voor de Indiers zijn. Er werd dus niet constant van alles aan je opgedrongen, dat was in de toeristisch hoek, bij het Paleis der Winden, wel anders. Jochies van 8 a 9 jaar oud: "Come to my shop!" Eigenlijk is het vooral heel sneu dat de mensen op die manier aan hun inkomsten moeten komen. Vooral de kinderen, die hebben moeten leren te bedelen en behoorlijk bijdehand te zijn om te overleven.

Op een gegeven moment werden we aangesproken door een man die ons vertelden dat we naar een gratis view point konden gaan. Als heuze Hollanders gingen wij daar wel op in natuurlijk en een poosje later stonden we op een flatgebouw, waar we langs woningen en kleine bedrijfjes van de lokale mensen liepen en waar we bovendien een prachtig uitzicht over de stad hadden.
Non-touristic is toch the way to go!

Verder weet je eigenlijk niet wat je ziet. Het is prachtig, intens en overweldigend en echt niet te beschrijven: je moet 't echt meemaken!

In Delhi was het overigens verboden om beesten los rond te laten lopen, maar dat was hier wel anders. Overal liepen koeien, varkens, geiten, maar ook kamelen en zelfs olifanten! Om vervolgens over het verkeer maar niet te spreken... De mensen gebruiken hun claxon hier op een andere manier dan dat wij dat doen en dan heb ik 't nog zacht uitgedrukt...

Andere zaken die ik veel gehoord heb: "You come from Holland, 'cause you're very tall!", "You are beautiful!" en "Make me happy, come to my shop!"

De terugweg legden we af met een fiets-riksja. Ik voelde me best wel bezwaard toen ik zag hoe dat hele kleine, pezige en al wat oudere mannetje zich helemaal de longen uit z'n lijf fietste voor 20 roepies (= ong. 0,32 euro).
Maar het was ook een hele ervaring om deel uit te maken van dat zooitje ongeregeld op de weg!

De volgende dag, vandaag dus!, gingen we naar het Amber-fort, dat zich hoog bovenop een heuvel bevindt. Samen met de vader van Tara ben ik op een olifant het fort binnen gekomen!!! Het was ge-wel-dig!!!

Ik kan alleen maar zeggen: het is zo'n andere wereld en dat weet je eigenlijk wel als je erheen gaat, maar wanneer je er middenin zit is het gewoon onbeschrijflijk gaaf. Zo lopen er ook overal apen door de stad en zijn er van die slangenbezweerders met zo'n prachtige fluit en dan zit er een ECHTE cobra in zo'n mandje. Je weet gewoon niet wat je ziet...

Daarna zijn we met Wil en Ankie en hun kinderen Jamie (1 en Nick (15, maar wel bijna 16! ) en Han en Angelique naar een zogenaamde "Monkey Temple" gegaan. En behalve tientallen apen, die gewoon los rondlopen en zich gewoon tussen de Indiers bevinden alsof 't, ja, huisdieren zijn (bijna, soort van), waren ook daar weer heel veel koeien, geiten en ook eekhoorntjes (jaja).
Bovenaan een gigantisch hoge heuvel (ja, ook flink sportief bezig!) bevond zich een heel klein tempeltje waar een vrouw samen met haar drie kinderen zat. Daar hebben we een tijdje mee zitten praten, dat was heel bijzonder. Ik heb ook hele mooie foto's van de kindjes; dat is eigenlijk nog het allermooist: foto's maken van de lokale bevolking die zich zo duidelijk onderscheiden van wat wij gewend zijn.
Dit was dus ook geen toeristische attractie en dat maakt het zo bijzonder om er te zijn. Dat Amber-fort was natuurlijk ook geweldig mooi, maar het stikt van de toeristen en bovendien van de bijdehante (en vandaag toch wel heel erg vervelende) verkopers die je van alles aan proberen te smeren. En het is logisch hoor, want wij boffen maar met onze rijkdom en onze kansen die we hebben, maar het is ook erg moeilijk niet boos te worden na de zoveelste keer "no".

Je proeft 't misschien wel een beetje, maar ik had 't dus wel een beetje gehad met plakkerige mensen, dus besloot ik wat baantjes te trekken in het zwembad en vast mijn tas in te pakken voor de volgende dag. Na een colaatje met wat reisgenoten (de aansluiting met de groep is echt super!) heb ik samen met Ankie en Jamie mijn hand laten beschilderen met henna! Dat is echt supermooi geworden.

Morgenochtend vroeg vertrekken we naar Agra, met als absoluut hoogtepunt de Taj Mahal (jaaa, dat ene grote witte moskee-achtige ding met die vijver, ja die).
Dus ik ga nu lekker slapen, want hier is 't net even over half 11 alweer.

Ennuh, Jasper, vergeet je m'n plantjes niet?!

Liefs, Jorien


De Poort van India
Beste lezer!

Vanmorgen vroeg (lokale tijd) landden wij in Delhi, ook wel de Poort van India genoemd! In het vliegtuig kregen we nog een heerlijk (kuch) ontbijt aangeboden met een ommeletje, champignons, een halve tomaat en witte bonen in tomantensaus (blegh!).

Onderhand heb ik ook iedereen van de groep al een beetje leren kennen. Mijn kamer deel ik met Tara, een 16-jarige meid die met haar ouders en tweelingbroertjes op vakantie is. Daar kan ik 't in ieder geval al goed mee vinden!

Onze reisbegeleidster Ans is een doorgewinterde Azie-reizigster die ons veel tips geeft over van alles en nog wat.

Momenteel ben ik weer terug in het hotel na een lange dag stappen. Vooral omdat we zo goed als een nacht hebben overgeslagen (in het vliegtuig heb ik nog wel wat uurtjes kunnen maken, maar ik las gisteren ook dat ochtendmensen slechter tegen slaapgebrek kunnen dan avondmensen, bij deze dus! ) was 't wel even heftig, ook vanwege het klimaatverschil (het is hier een hele goede 40 graden).
Maar in de bus is het heerlijk koel en het went gelukkig gauw!

Vanmorgen reden we als eerste naar de Jama Masjid, een beroemd bouwwerk in Old Delhi. Het werd gebouwd tussen 1644 en 1658. Dit gebouw was lange tijd de grootste moskee van India.
Uiteraard werden we meteen belaagd door de armeren: vooral moeders met kleine kindjes blijven met uitgestoken hand aan je vastplakken.

Op het plein voor de moskee werd het me eigenlijk meteen duidelijk dat ik nogal een attractie ben voor de meeste Indiers. Ik ben natuurlijk ontzettend lang voor de gemiddelde Indier en bovendien blond. Ze willen vooral erg graag met me op de foto, wat behoorlijk hilarisch is. De groep heeft me dan ook al een aantal keer uitgelachen voor alle aandacht die aan mij en ook aan Tara met haar witte haren gegeven wordt.

Daarna gingen we door naar Raj Ghat, de plek waar Mahatma Gandhi werd gecremeerd. Hoewel er niet veel te zien was, ging op deze plek mijn historisch hart wel sneller kloppen. Het is echt fantastisch hier zo rond te kunnen lopen!

Toen was het tijd voor de lunch. De naam van mijn gerecht ben ik kwijt, maar het was een soort pannekoek met hele pittige aardappelachtige spullekes erin. Op aanraden van Ans, welnu, daar leren we ook weer van, zullen we maar denken, haha.

De volgende stop lag bij de Sikh-tempel, een hele bijzondere ervaring. Op zondag is het daar extra druk en over liepen de Indiers, de vrouwen met hun prachtige felgekleurde sari's zorgden voor een geweldig mooi plaatje.
Maar allereerst moesten onze schoenen uit en moesten we een oranje kapje op ons hoofd dragen (ook de mannen, behoorlijk hilarisch).
In de tempel werd er voorgelezen uit het heilige boek. Al met al loopt er van alles rond en alles zit door elkaar: onbeschrijfelijk eigenlijk. Buiten was er een binnenplaats met het heilige water, waar veel kinderen in bad gedaan werden.
De Sikh-tempel was qua sfeer absoluut het hoogtepunt van de dag. De Indiers zijn behalve heel nieuwsgierig ook heel erg vriendelijk en vinden het geweldig wanneer je een foto van ze maakt (ze zijn erg blij als ze zichzelf kunnen terugzien op je kleine display).

Daarna was het tijd voor de bus, waar we nog korte stops maakten bij de in 1921 gebouwde India Gate ter herinnering aan de Eerste Wereldoorlog, waarin ook veel Indiers gevochten hebben en bij het Parlementsgebouw.

Nu weer terug in het hotel, in een rommelige wijk die ik met geen mogelijkheid goed kan beschrijven (maar denk aan half blote kinderen, mensen die over plassen, riksja's die rakelings langs je heen scheuren, enz. enz. enz.) en waar we de stad dus echt heel goed ervaren, ben ik blij dat ik zo de mogelijkheid heb uitgebreid verslag te doen naar huis.

Morgenochtend vertrekken we om 8 uur locale tijd naar Jaipur (waar we een zwembad hebben bij het hotel, heerlijk!). Met diezelfde coole bus ook trouwens !

Al met al: met mij gaat het goed, ik heb de tijd van mijn leven en ik hoop jullie gauw weer te spreken.

Liefs, Jorien